“Οι πολιτικές για την αντιμετώπιση του χρέους παραβιάζουν τη λαϊκή κυριαρχία σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο – μόνη λύση παραμένει η διαγραφή του χρέους, η σεισάχθεια”, τόνισε, μεταξύ άλλων ο ευρωβουλευτής της Λαϊκής Ενότητας, Νίκος Χουντής μιλώντας σε ημερίδα που διοργάνωσε η Ευρωομάδα της Αριστεράς (GUE/NGL) στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με θέμα το Χρέος και τη Δημοκρατία.
Ο κ. Χουντής υπογράμμισε, όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο, ότι τα τρία μνημόνια “αντί να μειώσουν το συσσωρευμένο χρέος, αντί να ομαλοποιήσουν τα δημόσια οικονομικά και να βάλουν την Ελλάδα σε μια βιώσιμη ανάπτυξη, όπως υπόσχονταν αυτοί που υπέγραψαν, αυτοί που εφάρμοσαν, αυτοί που υπογράφουν και αυτοί που εφαρμόζουν μνημόνια […], έχουν πετύχει, προς το παρόν τουλάχιστον, το αντίθετο”.
Εκτίμησε δε ότι “οδηγηθούμε σε ένα τέταρτο μνημόνιο, με την ίδια αιτιολογία και ενδεχομένως με τα ίδια αποτελέσματα”.
Ο ευρωβουλευτής της ΛΑΕ εξήγησε ότι “το δημόσιο χρέος δεν αποτελεί μια απλή οικονομική μεταβλητή ή μια στατιστική των δημοσίων οικονομικών που ξεχωρίζει τις χώρες σε “συνετές” και “σπάταλες”.
Το δημόσιο χρέος αποτελεί ένα χρήσιμο εργαλείο, μια τεχνική λύση στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος.
Όταν δεν υπάρχει ρευστότητα, μπορεί το κράτος να δανειστεί και να έχει χρέος και να κάνει επενδύσεις και να λύσει προβλήματα και να δανειοδοτήσει μικρές επιχειρήσεις.
Μπορεί όμως, από την άλλη πλευρά, να είναι ένα εργαλείο γεωπολιτικής ισχύος, αφού οι όροι δανεισμού δίνουν τη δυνατότητα, όπως στην ελληνική περίπτωση, ο ισχυρός, αυτός που δανείζει, να επιβάλλει τελικά τα δικά του συμφέροντα”.
Ο κ. Χουντής προσέθεσε ότι “το χρέος χρησιμοποιήθηκε ως μία μορφή για έναν νέο δανεισμό.
Για να σωθούν οι γαλλικές, οι γερμανικές και οι ελληνικές τράπεζες, για να σωθεί η ευρωζώνη από τα δομικά, αρχιτεκτονικά λάθη και παραλείψεις που είχε, καθώς δεν είχε μηχανισμό αντιμετώπισης του χρέους”.
Κατέληξε δε σε τρεις διαπιστώσεις: “Πρώτη διαπίστωση: Οι πολιτικές της λιτότητας και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων έχουν αποτύχει να μειώσουν το δημόσιο χρέος, έχουν πλήξει την ελληνική οικονομία, έχουν μεταφέρει σημαντικό πλούτο σε ιδιωτικά συμφέροντα, μετασχηματίζουν τις παραγωγικές δομές της χώρας σε μια κατεύθυνση της οικονομίας φθηνού εργατικού δυναμικού”.
“Δεύτερη διαπίστωση: Το δημόσιο χρέος λειτουργεί σαν εργαλείο επιβολής συγκεκριμένων πολιτικών και θεσμικών αλλαγών στις εθνικές οικονομίες, κάτω από τη μόνιμη απειλή της χρεοκοπίας ή της εξόδου από την ευρωζώνη ή της κατάρρευσης των τραπεζών.
Έχουμε παραβιάσεις των βασικών δημοκρατικών αρχών και της λαϊκής κυριαρχίας, σε εθνικό και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όπως το δικαίωμα ενός λαού να ψηφίζει ένα κυβερνητικό οικονομικό πρόγραμμα ή να ψηφίζει σε ένα δημοψήφισμα και [μετά] να εφαρμόζονται πολιτικές διαφορετικές από τη βούλησή του, αυξάνοντας τον κίνδυνο να έχουμε άνοδο και έξαρση ακροδεξιών φαινομένων και μορφωμάτων”.
“Τρίτη διαπίστωση: Οι στρατηγικές που πρέπει να ακολουθηθούν για να ξεπεράσουμε αυτό το πρόβλημα, πρέπει να περιλαμβάνουν τη διαγραφή του χρέους, τη σεισάχθεια, τόσο σε ελληνικό όσο και σε ευρωπαϊκό και, γιατί όχι, σε παγκόσμιο επίπεδο”.
στο 