Φοβού τους Έλληνες που φέρουν την ίδια πολιτική κρίση ξανά και ξανά. Διότι τελική έτσι θα τελειώσει η κρίση του ευρώ, όχι μια διάσωση, αλλά με μια ψηφοφορία, αναφέρει σε άρθρο του στην Washington Post ο Matt O’ Brien.
Όπως εξηγεί ο ίδιος, η ελληνική κυβέρνηση έχει για άλλη μία φορά καταρρεύσει υπό το βάρος του προγράμματος λιτότητας της χώρας, και τα αντιμνημονιακά κόμματα προηγούνται στις δημοσκοπήσεις εν όψει των εκλογών.
Αυτή τη φορά, όχι ότι έχει στα αλήθεια σημασία, ο κυβερνητικός συνασπισμός υπό τη ΝΔ κατέρρευσε διότι δεν κατόρθωσε να εκλέξει πρόεδρο της δημοκρατίας. Αυτό που έχει σημασία, είναι εάν η ΝΔ, η οποία βρίσκεται ακόμη δεύτερη (με μικρή απόσταση) στις δημοσκοπήσεις, μπορεί να διατηρήσει την εξουσία μετά από τις εκλογές. Εάν όχι, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει την ευκαιρία να οδηγήσει την Ελλάδα σε ένα chicken-game με τη Γερμανία, στο οποίο διακυβεύονται πολλά.
«Η πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο απλή όσο και λογική. Θέλουν περισσότερες δαπάνες και λιγότερο χρέος. Συγκεκριμένα, θέλουν να ξοδέψουν 1,3 δισ. ευρώ περισσότερα σε τρόφιμα, υγειονομική περίθαλψη και αποκατάσταση της ηλεκτρικής ενέργειας στα νοικοκυριά που δεν μπορούν πλέον να ανταπεξέλθουν, για να ανακουφίσουν αυτούς που πλήττονται περισσότερο από την κρίση.
Και θέλει επίσης να επαναδιαπραγματευτεί, πόσο από το χρέος της Ελλάδας, θα αποπληρώσει η χώρα. Οι τραπεζίτες ασφαλώς θεωρούν ότι κάτι τέτοιο είναι χειρότερο και από τον κομμουνισμό, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι –ομολογουμένως- κάπως υπερβολικά αισιόδοξος για το πόσα κεφάλαια θα αντλήσει από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Αλλά όπως επισημαίνει ο Wolfang Munchau, δεν υπάρχει τίποτα ριζοσπαστικό σχετικά με το τι ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και για τα δεδομένα του ίδιου του κόμματος. Θα αποτύχει, και μέχρι να το παραδεχθεί αυτό, θα βυθίσει την χώρα ακόμη περισσότερο στην φτώχεια. Ή στην περίπτωση της Ελλάδας, στην χειρότερη ύφεση στην ιστορία».
Ο ίδιος σχολιάζει ότι η Γερμανία από την πλευρά της, δεν θα αφήσει ποτέ την Ελλάδα να έχει «λιγότερο» χρέος και «λιγότερη» λιτότητα, καθώς θα είναι σαν να δίνει ένα «γλυκό» στην Ελλάδα. Τα αντιμνημονιακά κόμματα όπως το Podemos στην Ισπανία, που έχει γίνει το πιο δημοφιλές κόμμα στην χώρα, και το Five Star στην Ιταλία, θα απαιτήσουν και αυτά τις ίδιες παραχωρήσεις που θα λάβει ο ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως η Γερμανία τηρεί την ίδια αυστηρή στάση με πριν.
Η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει την λιτότητα και να μεταρρυθμίσει την αγορά εργασίας, ή αλλιώς, «όπως αφήνεται να εννοηθεί», η Γερμανία θα την διώξει από την ευρωζώνη. «Και αν αυτό δεν είναι αρκετό για να τρομοκρατήσει τους ανθρώπους που ψηφίζουν το ΣΥΖΡΙΖΑ, η ΕΚΤ θα τους υπενθυμίσει (όχι και τόσο ευγενικά), όπως έκανε στην Ιρλανδία, ότι θα αποσύρει τη χρηματοδότηση της κεντρικής τράπεζας, που κρατά υγιείς τις τράπεζες.
Όπως εξηγεί ο αρθρογράφος, η μεγάλη διαφορά σε σχέση με την τελευταία φορά που είχε εκλογές η Ελλάδα, είναι ότι τόσο η Γερμανία όσο και η Ελλάδα θεωρούν πως είναι ισχυρότεροι σε σχέση με το παρελθόν. Και αυτό σημαίνει ότι έχουν και οι δύο μεγαλύτερη πιθανότητα να προσπαθήσουν να «μπλοφάρουν», ανακαλύπτοντας στη συνέχεια ότι ο άλλος δεν μπλοφάρει, κάτι που θα οδηγούσε την Ελλάδα εκτός ευρώ.
Διότι η Γερμανία, δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά να αφήσει την Ελλάδα να εγκαταλείψει το ευρώ το 2012, «όσο και αν το ήθελε», διότι ο πανικός για τα ελληνικά ομόλογα εξαπλωνόταν στα ισπανικά και στα ιταλικά, ήταν η θεωρία του ντόμινο. Εάν η Ελλάδα μπορούσε να βγει από την ευρωζώνη, σκεφτόταν οι αγορές, τότε οι άλλες χώρες σε κρίση θα μπορούσαν επίσης να κάνουν το ίδιο. Και σε αυτή την περίπτωση, δεν θα ήθελε κανείς να μείνει με τα ομόλογα αυτών των χωρών που μπορεί να μετονομαζόταν από ευρώ σε ένα λιγότερο ισχυρό νόμισμα, όπως η πεσέτα ή η λίρα.
Ακόμη χειρότερα, αυτός ο πανικός ήταν δικαιολογημένος. Όσο περισσότερο οι αγορές πίεζαν το κόστος δανεισμού της Ισπανίας, τόσο περισσότερο φαινόταν ότι η Ισπανία θα μπορούσε να εγκαταλείψει το ευρώ. Και αυτό με τη συνέχειά του οδηγούσε υψηλότερα το κόστος δανεισμού. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι που η ΕΚΤ αποφάσισε να το σταματήσει. Συγκεκριμένα, χρειάστηκαν τρεις μαγικές λέξεις από τον κεντρικό τραπεζίτη, «whatever it takes» (οτιδήποτε χρειαστεί) και μια υπόσχεση για την αγορά κρατικών ομολόγων σε απεριόριστα ποσά εάν χρειαζόταν.
Έκτοτε, ασφαλώς, το κόστος δανεισμού έχει υποχωρήσει σε ιστορικά χαμηλά. Και ούτε αυτή η τελευταία αναστάτωση από την Ελλάδα ήταν αρκετή για να οδηγήσει υψηλότερα τα ισπανική ή ιταλικά επιτόκια. Αυτό μπορεί να κάνει τη Γερμανία να πιστέψει ότι μπορεί να πετάξει την Ελλάδα έξω χωρίς να έλθει το τέλος του κόσμου, πόσο μάλλον το τέλος του ευρώ.
Πηγή: Capital.gr