Βρυξέλλες: Κίνδυνοι για την Ελλάδα από την υπόθεση Γεωργίου – Το δίδαγμα από τον… Δον Κορλεόνε!

Η ενόχληση που επικρατεί στις Βρυξέλλες και τις πρωτεύουσες των κρατών μελών για την εξέλιξη της υπόθεσης Γεωργίου μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε περιπέτειες και το ίδιο το πρόγραμμα διάσωσης σε πολιτικό εσωτερικό και εξωτερικό κίνδυνο, σύμφωνα με όσους βρίσκονται κοντά στην ελληνική υπόθεση τα τελευταία 7 χρόνια.

Χθες, για πρώτη φορά στα χρονικά, η Κομισιόν «σχολίασε» δικαστική απόφαση με εκπρόσωπό της να επισημαίνει ότι αφενός είναι αντίθετη από την πρωτόδικη, αφετέρου υπάρχει και ανώτερος βαθμός – ο Άρειος Πάγος.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι ο πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ καταδικάστηκε για μη σύγκληση διοικητικών συμβουλίων. Το πρόβλημα με την απόφαση είναι σύμφωνα με νομικούς κύκλους των Βρυξελλών πολύπλευρο:

1) Ο Ανδρέας Γεωργίου δεν «έστελνε στοιχεία» στην Εurostat:

Μετά την αποκάλυψη της απάτης των greek statistics, δηλαδή της απόκρυψης των πραγματικών δαπανών της ελληνικής οικονομίας από την κυβέρνηση Καραμανλή (κάτι που ως φράση που αποτελεί ψηφισμένη παραδοχή του ελληνικού δημοσίου), η τότε εθνική στατιστική αρχή, που βάση της Συνθήκης Λειτουργίας της ΕΕ υπόκειται στον έλεγχο της Eurostat, έχασε το «πρόσωπό της στην ΕΕ» και ξεκίνησε για την Ελλάδα η διαδικασία επί παραβάσει.

Η τότε διαδικασία, τερματίστηκε μόνο όταν η παλιά ΕΣΥΕ διαλύθηκε και στη θέση της δημιουργήθηκε η ΕΛΣΤΑΤ, υπό την κηδεμονία της Εurostat. Μέχρι την άρση των αστερίσκων το 2011, η ΕΛΣΤΑΤ δεν παρήγαγε η ίδια στοιχεία, αλλά τα στοιχεία υπόκειντο στον έλεγχο της αποστολής της Κομισιόν στην Αθήνα (στην τρόικα) και της ειδικής αποστολής της Εurostat στην ΕΛΣΤΑΤ.

Ο Ανδρέας Γεωργίου δεν μπορούσε ούτε να διαλέξει μεθοδολογία, ούτε να διαλέξει στοιχεία, ούτε να προσθέσει ή να αφαιρέσει νούμερα. Tα στελέχη της DG ECFIN έκαναν επιτόπιο έλεγχο στους εθνικούς λογαριασμούς και, αφού άνοιξαν συρτάρια, έφτασαν στα τελικά τους συμπεράσματα.

Προ εκείνης της εποχής, ο εθνικός υπολογισμός έπασχε ως προς τα εξής: τα στοιχεία των δήμων, των ΝΠΔΔ και των νοσοκομείων έφταναν αργά, ήταν ελλιπέστατα και οι δαπάνες πάντα ξεπερνούσαν τους στόχους. Υπήρχαν δήμοι και οργανισμοί χωρίς ισολογισμούς και τα standards τους ήταν αμφισβητούμενα.

Οι υπολογισμοί της ελληνικής πλευρά υπό τον Α. Γεωργίου και με τη συνεργασία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, του Σώματος Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων και του Υπουργείου Οικονομικών παραήταν συντηρητικοί για τη Eurostat. H Eurostat επέμενε ότι τα τελικά στοιχεία θα ήταν ακόμα χειρότερα και όταν οι λογαριασμοί έκλεισαν, δηλαδή όταν οι πληρωμές έγιναν, δύο χρόνια μετά (τον Οκτώβρη του 2011) επικυρώθηκαν και τα στοιχεία του 2009.

Το απόλυτο ύψος του χρέους ήταν και ο απόλυτος μάρτυρας. Το έλλειμμα ήταν πραγματικό και πέραν πάσας εκτίμησης της ελληνικής πλευράς που επέμενε σε 12,7 και 13,6.

2) Η ελληνική δικαιοσύνη δεν έχει αρμοδιότητα για τις πράξεις της Eurostat:

Καθώς λοιπόν τα τελικά παραγόμενα στοιχεία δεν ήταν του Γεωργίου, αλλά της ίδιας της Eurostat, καθώς η ΕΛΣΤΑΤ ήταν υπό κηδεμονία, ο μόνος αρμόδιος να κρίνει το τι έγινε είναι το Δικαστήριο της ΕΕ.

Η σύγκλιση ή μη διοικητικών συμβουλίων στην ΕΛΣΤΑΤ δεν είχε καμία σχέση με την παραγωγή των στοιχείων. Η παραγωγή των στοιχείων έγινε υπό τον έλεγχο της τρόικας και της Εurostat. Το ελληνικό ΔΣ ήταν «υπό έλεγχο», καθώς η ίδια η υπηρεσία ήταν ύποπτη τέλεσης νέων παράνομων κατά το κοινοτικό δίκαιο πράξεων.

Η δε Κομισιόν, χαριστικά, σταμάτησε τη διαδικασία επί παραβάσει κατά της Ελλάδας για τα πλαστά στατιστικά μόνο όταν η Εurostat πιστοποίησε ότι πλέον όλα ήταν εντάξει.

Αν η υπόθεση συνεχιζόταν, τότε η χώρα θα πλήρωνε ένα τεράστιο ημερήσιο και εφάπαξ πρόστιμο. Αξίζει δε να σημειωθεί, λένε στις Βρυξέλλες, πως όσοι καταγγέλλουν σήμερα τον Α. Γεωργίου, ήταν τότε τα ελεγχόμενα πρόσωπα για την παραποίηση των στατιστικών.

Το Συμβούλιο των Κρατών Μελών, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, έχει δεχθεί κείμενο, που τα κοινοβούλια επικύρωσαν και το οποίο μιλά για πολιτικές παρεμβάσεις στην παραγωγή των στατιστικών, για έλλειψη ανεξαρτησίας και για υπουργούς που παίρναν τηλέφωνο τον στατιστικολόγο της εποχής 2007 -2009 για να ωραιοποιήσει τα στοιχεία.

Το Συμβούλιο έχει δεχθεί, και αν αυτό έφτανε στο ΔΕΕ η Ελλάδα θα το πλήρωνε σε χρήμα, πως ο εκάστοτε Υπουργός Οικονομικών μπορούσε να υποβάλει στον επικεφαλής της ΕΣΥΕ τι στοιχεία να κοινοποιήσει στη Eurostat.

Ο διασυρμός της χώρας, εξ αιτίας της παράνομης αυτής πρακτικής, ήταν τεράστιος και, ακριβώς λόγω των greek statistics, η χώρα έχασε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της εμπιστοσύνης των αγορών.

3) Η συνωμοσιολογία και τα fake news, όπως το φουσκωμένο έλλειμμα, δυναμιτίζουν 7 χρόνια την προσαρμογή:

Η συνωμοσιολογία για το τάχα φουσκωμένο έλλειμμα βρήκε, λένε οι Βρυξέλλες και τα Κ-Μ, το δρόμο της στον ελληνικό Τύπο μέσω του πολιτικού συστήματος. Αυτό σκότωσε την ιδιοποίηση του προγράμματος και την πολιτική συναίνεση και γέννησε μια σειρά από θεωρίες συνωμοσίας για τάχα παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας, ξεπούλημα εδαφών και επιχειρήσεων, εξαγορές κτλ κτλ.

Στην πράξη, είναι γνωστό ότι ούτε οι ελάχιστες ιδιωτικοποιήσεις δεν έγιναν, ενώ το ίδιο το ερώτημα για το αν και κατά πόσο αυτές έπρεπε να γίνουν υπάγεται στη γενική συζήτηση για το αν η Ελλάδα είναι αστική δημοκρατία με καπιταλιστική οικονομία (όπως έλεγε και ο μακαρίτης Γιώργος Γλυνός).

Εξ αιτίας της λαϊκίστικης ρητορικής τα κόμματα δεν μπόρεσαν να συνεργαστούν, παρά μόνο όταν ήταν πάρα πολύ αργά και ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας δαιμονοποιήθηκε.

Οι Έλληνες, λένε οι Βρυξέλλες, κατάντησαν να πιστεύουν πως για το πρόβλημα «έφταιγαν» κάποιοι «προδότες», κάποιες «μεταφυσικές δυνάμεις που εχθρεύονται το έθνος» και όλοι οι άλλοι, εκτός από το ίδιο το γεγονός ότι η χώρα ξόδευε πολύ παραπάνω από όσα μάζευε γιατί οι κυβερνήσεις είχαν έναν εύκολο τρόπο να μαζεύουν ψήφους και οι φόροι δε μαζεύονταν ως αποτέλεσμα συναλλαγών υπαλλήλων ή υπουργών με τους φορολογούμενους (και αυτό καταγράφεται στα επίσημα κείμενα).

Συνεπώς, η υπόθεση Γεωργίου είναι συμβολική και δεν θα έχει αίσιο τέλος για τη χώρα, αν η ίδια η χώρα δεν απομονώσει όλα αυτά τα περιθωριακά στοιχεία που περιγράφουν τα επίσημα και ψηφισμένα κείμενα: αυτό που κάποτε ονομάζαμε διαπλοκή.

Το ΔΕΕ δεν έχει σταματήσει να βρίσκεται ανάμεσα στις επιλογές των θεσμών, αν τα πράγματα εκτραχυνθούν, ειδικά τη στιγμή που η χώρα προσπαθεί επιτέλους να επιστρέψει στην κανονικότητα.

«Just when I thought I was out, they pull me back in», έλεγε ο Al Pacino υποδυόμενος τον Μικέλε Κορλεόνε στον Νονό νούμερο 3 (όταν νομίζω ότι έχω βγει, με τραβάνε πάλι μέσα). Όχι αυτή τη φορά…