Για τη «σωστή Αριστερά» στην Ευρώπη
αναφέρεται σε άρθρο του στο Project-Syndicate ο Γιάνης Βαρουφάκης, μετά και την
εμπειρία του τους τελευταίους μήνες στη Βρετανία, όπου στρατεύτηκε με την
πλευρά της παραμονής της χώρας στην ΕΕ.
Όπως αναφέρει στο άρθρο του «τo
δημοψήφισμα του Ηνωμένου Βασιλείου για το αν θα αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή
Ένωση δημιούργησε περίεργους συμμάχους και αντιπάλους».
Όπως οι Tory στράφηκαν ανελέητα
ενάντια στους Tory, το σχίσμα στο Συντηρητικό κατεστημένο έλαβε μεγάλη προσοχή.
Αλλά μια παράλληλη (ευτυχώς πιο
πολιτισμένη) διάσπαση με διχάζει. Αυτή της αριστεράς.
Έχοντας μετέχει στην Αγγλία, Σκωτία,
Ουαλία και Βόρεια Ιρλανδία για αρκετούς μήνες στην εκστρατεία ενάντια στο
Brexit μήνες, ήταν αναπόφευκτο το ότι δέχθηκα σκληρή κριτική από αριστερούς
υποστηρικτές του «Brexit» ή του «Lexit», όπως κατέληξε να είναι γνωστό.
Οι υποστηρικτές του Lexit απέρριψαν
την έκκληση από το DiEM25 (ένα ριζοσπαστικό δημοκρατικό κίνημα στην Ευρώπη, που
ξεκίνησε στο Βερολίνο τον Φεβρουάριο) για ένα πανευρωπαϊκό κίνημα με σκοπό την
αλλαγή της ΕΕ από μέσα.
Η Αριστερά χρειάζεται μια συζήτηση
που θα έχει αποτέλεσμα. Πολλοί στην αριστερά, δικαίως
περιφρονούν την εύκολη παράδοση των άλλων, με την προϋπόθεση ότι η
παγκοσμιοποίηση έχει καταστήσει το έθνος-κράτος ουσιαστικά αδύναμο, αν και η
δύναμη δεν πρέπει ποτέ να συγχέεται με την κυριαρχία.
Όπως έχει αποδείξει η μικρή
Ισλανδία, είναι δυνατόν για ένα κυρίαρχο λαό να διασφαλίσει τις βασικές του ελευθερίες
και αξίες ανεξάρτητα από την κρατική εξουσία τους.
Η Ισλανδία, σε αντίθεση με την
Ελλάδα και το Ηνωμένο Βασίλειο, δεν υπήρξε ποτέ μέλος της ΕΕ.
Πίσω στη δεκαετία του 1990, όπου
μετείχα στην εκστρατεία για την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, όπως ακριβώς
και ηγέτης του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας, Jeremy Corbyn, που το 1970
μετείχε σε εκστρατεία κατά της ένταξης της Βρετανίας στην ΕΕ.
Όταν ρωτήθηκα από φίλους στη
Νορβηγία ή την Ελβετία κατά πόσον θα πρέπει να στηρίξουν την είσοδο των χωρών τους
στην ΕΕ, η απάντησή μου είναι αρνητική.
Όμως είναι διαφορετικό να μην μπεις
ποτέ από το να θέλεις να φύγεις. Κι αυτό γιατί η έξοδος είναι απίθανο
να προκαλέσει οικονομικά και πολιτικά, προβλήματα που δεν θα είχες εάν δεν
είχες μπει ποτέ.
Αν έχει νόημα για τους αριστερούς να
υποστηρίξουν την έξοδο από την ΕΕ,
εξαρτάται από το εάν ένα κράτος-μέλος που θα αποχωρήσει από τα όργανα
της ΕΕ αποτελεί πρόσφορο έδαφος και για άλλα, καλλιεργώντας ένα προοδευτικό
πρόγραμμα αναδιανομής, στα εργασιακά δικαιώματα και την καταπολέμηση του
ρατσισμού. Επίσης, αυτό εξαρτάται από τις
πιθανές επιπτώσεις μιας εξόδου σχετικά με τη διακρατική εκστρατεία αλληλεγγύης.
Καθώς ταξιδεύω σε όλη την Ευρώπη,
στηρίζοντας το πανευρωπαϊκό κίνημα που έρχεται σε αντίθεση με τον αυταρχισμό
της ΕΕ, αισθάνομαι ένα μεγάλο παγκόσμιο κύμα σε μέρη τόσο διαφορετικά μεταξύ
τους, όπως η Πορτογαλία, η Γερμανία, η Ιρλανδία.
Διακεκριμένοι Lexiteers, όπως ο
Richard Tuck του Χάρβαρντ, τονίζουν ότι η αριστερά εκμεταλλεύτηκε την έλλειψη
συνταγματικών δομών που αφορούν την ιατρική περίθαλψη στη Βρετανία για να
προπαγανδίσουν τα οφέλη των βρετανών από την έξοδο από την ΕΕ.
Παράλληλα, εστίασαν στην άνοδο της
ξενοφοβίας και το μεταναστευτικό, τονίζοντας το θέμα της κυριαρχία του κράτους
για να κερδίσουν την εύνοια των ψηφοφόρων.
Και ο πρώην υπουργός Οικονομικών
καταλήγει λέγοντας «ότι είναι απαραίτητο να προετοιμαστούμε για την κατάρρευση
της ΕΕ υπό το βάρος των άθλιων ηγετών της».
type”:0�M�^/��