Η νίκη του ελληνικού λαού και του ΣΥΡΙΖΑ είναι το μήνυμα μιας νέας, ελπιδοφόρας πορείας για την Ισπανία γράφει ο Αλ.Τσίπρας με άρθρο του στην El Pais, ζητά από το Ντράγκι να κάνει «ό,τι κι αν χρειαστεί» και αξιώνει μείωση χρέους.
Από το σκοτάδι της λιτότητας και του αυταρχισμού, στο φως της δημοκρατίας
Στις 25 Ιανουαρίου η Ελλάδα κλείνει την πόρτα στο παρελθόν. Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ελπίδα του κόσμου της εργασίας και του πολιτισμού σε όλη την Ευρώπη για αλλαγή. Για να κάνει το αναγκαίο βήμα, προς τα μπρος. Από το σκοτάδι της λιτότητας και του αυταρχισμού, στο φως της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και της βιώσιμης ανάπτυξης. Γι’ αυτό και η Ελλάδα είναι μόνον η αρχή. Έρχεται, μέσα σ’ αυτήν τη χρονιά, και η σειρά της Ισπανίας. Η αλλαγή ξεκινάει από το Νότο.
Οι λαοί μας παίρνουν το μέλλον στα χέρια τους
Η ήττα των πολιτικών χορηγών της λιτότητας, των πλειστηριασμών, της ανασφάλειας και του φόβου, της διαφθοράς και των σκανδάλων έχει την αφετηρία της στις χώρες μας. Οι λαοί μας παίρνουν το μέλλον στα χέρια τους και ανοίγουν την πόρτα του αύριο σε νέους και άφθαρτους ανθρώπους. Στους δικούς τους ανθρώπους, με το καθαρό βλέμμα. Γι’ αυτό η νίκη του ελληνικού λαού και του ΣΥΡΙΖΑ είναι το μήνυμα μιας νέας, ελπιδοφόρας πορείας για την Ισπανία. Μιας πορείας που, όπως προκύπτει από τις μετρήσεις της κοινής γνώμης, με σταθερότητα επιλέγει και ο ισπανικός λαός. Έτσι θα πάει μπροστά ο Νότος, για ν’ αλλάζει η Ευρώπη.
Η Ευρώπη είναι θύμα της λιτότητας
Η Ευρώπη σήμερα δεν είναι θύμα της κρίσης – η κρίση, άλλωστε, τελείωσε εκεί απ’ όπου ξεκίνησε, στις ΗΠΑ, χάρη στην επεκτατική νομισματική και δημοσιονομική πολιτική. Η Ευρώπη είναι θύμα της λιτότητας. Κινδυνεύει από τη συντηρητική πολιτική όσων αναμεταδίδουν στις χώρες τους τις ιδιοτελείς επιλογές της κυρίας Μέρκελ. Η νεοφιλελεύθερη διαχείριση της κρίσης έχει οδηγήσει το Νότο συνολικά σε μια πολιτικά απαράδεκτη και οικονομικά ασταθή ισορροπία της κρίσης. Επιβιώνουμε ανάμεσα στη στασιμότητα και τη χαμηλή αύξηση του ΑΕΠ, στον αποπληθωρισμό, στο υψηλό χρέος, τη μεγάλη ανεργία και τη διευρυμένη φτώχεια.
H κοινή λογική στο τέλος υπερισχύει
Και είναι είτε βολική αυταπάτη είτε πολιτικός εμπαιγμός να δηλώνει κάποιος ότι, με την Ευρωζώνη ουσιαστικά σε στασιμότητα (0,8% το 2014 και 1,1% το 2015), θα αναπτυχθεί μόνος του. Και μάλιστα όταν κινείται στο όριο του αποπληθωρισμού, έχει αυξανόμενο δημόσιο χρέος – πάνω από ένα ΑΕΠ φέτος – ενώ ταυτόχρονα είναι υποχρεωμένος να περιορίζει τα δημοσιονομικά ελλείμματά του. Όσο και αν επικαλείται τις γενναιόδωρες προς όλους μας προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η κοινή λογική στο τέλος υπερισχύει.
Aγώνας της κοινής λογικής ενάντια στον ιδεολογικό φανατισμό
Γι’ αυτό, ο αγώνας των λαών μας για αλλαγή είναι ο αγώνας της κοινής λογικής ενάντια στον ιδεολογικό φανατισμό. Είναι ο αγώνας της αξιοπρέπειας ενάντια στην υποτέλεια.
Να επαναπατρίσουμε την εξορισμένη νεολαία
Για εμάς, η ισορροπία της κρίσης δεν είναι επιλογή. Είναι αφορμή για αλλαγή. Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια νέα αρχή για την ευρύτερη δυνατή συνεργασία όλων των προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων του ευρωπαϊκού Νότου. Για να διακόψουμε το καύσιμο της στασιμότητας, της ανεργίας και της υπερχρέωσης – τη λιτότητα. Είναι η αφετηρία για τον αναπτυξιακό συντονισμό των πολιτικών μας. Για να αποκαταστήσουμε την οικονομική ασφάλεια και αξιοπρέπεια στις χώρες μας. Να επαναπατρίσουμε την εξορισμένη νεολαία (juventud exiliada) – τους νέους μετανάστες.
H ΕKT κρατάει τα κλειδιά της Ευρώπης
Αυτές τις μέρες, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κρατάει τα κλειδιά της Ευρώπης. Η πολιτική της ποσοτικής χαλάρωσης είναι μία από τις προτάσεις για τη συλλογική και βιώσιμη έξοδο της Ευρωζώνης από την κρίση. Εάν υιοθετηθεί θα είναι ευπρόσδεκτη, έστω και με μια τόσο μεγάλη καθυστέρηση. Για να είναι, όμως, αποτελεσματική θα πρέπει να ανταποκρίνεται πλήρως στην αποστροφή του Μάριο Ντράγκι: «ό,τι κι αν χρειαστεί» («whatever it takes»). Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να είναι ευρείας κλίμακας, χωρίς προϋποθέσεις και εξαιρέσεις. Δηλαδή, να περιλαμβάνει όλες τις χώρες που την έχουν ανάγκη.
Χρειαζόμαστε επειγόντως ευρωπαϊκό «New Deal»
Αλλά η νομισματική πολιτική δεν μπορεί από μόνη της να αναλάβει το βάρος της ανάπτυξης. Χρειαζόμαστε επειγόντως:
– επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, σε όποιες χώρες της Ευρωζώνης είναι εφικτό σύμφωνα με τους ισχύοντες κανονισμούς,
– ευρωπαϊκό «New Deal». Δηλαδή, ισχυρή, ευρωπαϊκή χρηματοδότηση αναπτυξιακών προγραμμάτων ευρείας κλίμακας και με υψηλή προστιθέμενη αξία και ένα πλάνο τόνωσης της βιομηχανίας με έμφαση στις ευρωπαϊκές οικονομίες με ιδιαίτερα υψηλή ανεργία,
– ελάφρυνση του βάρους του χρέους, στο πλαίσιο μιας «Ευρωπαϊκής Διάσκεψης για το Χρέος», με πρότυπο τη Διάσκεψη του Λονδίνου του 1953, που διευκόλυνε τη μεταπολεμική ανάπτυξη της Γερμανίας. Η συλλογική και κοινωνικά βιώσιμη ρύθμιση της υπερχρέωσης της Ευρωζώνης δεν αποτελεί για την κυρία Μέρκελ ηθικό κίνδυνο, αλλά ηθικό χρέος.
Στις 25 Ιανουαρίου η ελπίδα έχει πατρίδα. Και η Ευρώπη την πυξίδα για την αλλαγή.
στο 