«Μια εβδομάδα έχει περάσει από εκλογικό αποτέλεσμα και κανείς ακόμη δεν γνωρίζει αν η νέα κυβέρνηση είναι σε θέση να κάνει μια συμφωνία με τις αρχές της ευρωζώνης. Υπάρχουν αντίθετοι δείκτες. Κάθε τόσο ένας Έλληνας κυβερνητικός εκπρόσωπος λέει ότι η Ελλάδα δεν ζητά το φεγγάρι, ενώ όλο και κάποιος εκπρόσωπος της ευρωζώνης υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει περιθώριο για ευελιξία». Κάπως έτσι βλέπει μέχρι σήμερα τα πράγματα ο αναλυτής της Capital Economics, Ρότζερ Μπουτλ σε άρθρο του στην Telegraph.
Και συνεχίζει: «Συνεπώς, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για είτε μια βρώμικη συμφωνία ή μια βρώμικη έξοδο από το ευρώ.
Ακόμη και αν η ελληνική κυβέρνηση δεχόταν μια πλήρη διαγραφή του χρέους και ένα τέλος στη λιτότητα, αν η Ελλάδα μείνει στο ευρώ, αυτό θα λύσει μόνο το μισό της πρόβλημα. Δίχως ανταγωνιστική οικονομία, η Ελλάδα δεν μπορεί να πετύχει πολλά και ένα μέρος της πτώσης κατά 25% του ΑΕΠ της εξηγείται ακριβώς από αυτή την έλλειψη ανταγωνιστικότητας.
Εάν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο πλευρών καταρρεύσουν και η Ελλάδα υπαναχωρήσει για το χρέος της, με σκοπό να παραμείνει στο ευρώ, και αυτό δεν θα πετύχει. Η ΕΚΤ, σε αυτή την περίπτωση, θα ήταν υποχρεωμένη να σταματήσει τη στήριξη προς την Τράπεζα της Ελλάδας.
θα αρχίζει μια πλημμυρίδα πρωτόγνωρων καταστάσεων στο εσωτερικό της χώρας. Για κάποιο διάστημα η Ελλάδα θα μπορεί να χρησιμοποιεί τα αποθεματικά της και θεωρητικά να λαμβάνει κάποια χρήματα από την εγχώρια αγορά, αλλά όλα αυτά θα είναι ψιχία σε σχέση με τα χρήματα που θα έχουν κάνει «φτερά» από τις τράπεζες. Αυτές με τη σειρά τους θα απευθυνθούν στην κεντρική τράπεζα για ενίσχυση, αλλά επειδή δεν θα μπορεί να εκδώσει ευρώ, θα ξεμείνει από χρήματα. Αυτό θα οδηγούσε σε μια τραπεζική κρίση που θα έχει αντανάκλαση και στους καταθέτες. Κάτι αντίστοιχο συνέβη στη Μ. Βρετανία με την κρίση που προκάλεσε η Northern Rock μόνο που οι Άγγλοι είχαν το πλεονέκτημα ότι διαθέτουν δικό τους νόμισμα, σε αντίθεση με την Ελλάδα.
Η επόμενη κίνηση θα ήταν να αντικατασταθεί το ευρώ με τη δραχμή ή όποιο άλλο νέο εθνικό νόμισμα. Αυτό θα βοηθούσε την Τράπεζα της Ελλάδας, αλλά θα έδινε πάλι στη χώρα μια συναλλαγματική ισοτιμία με τα άλλα νομίσματα.
Τα δεδομένα έχουν ως εξής: Το νέο νόμισμα θα έπεφτε συνεχώς, αλλά θα έδινε στην Ελλάδα μια ρεαλιστική πιθανότητα να ξεφύγει από την τρέχουσα κατάσταση. Έστω και αν οι επιπτώσεις από την απόσυρση του ευρώ θα ήταν αναμφισβήτητα δυσάρεστες στην αρχή. Θα υπήρχε μια αντανάκλαση στις τιμές των εισαγωγών, καθώς το νόμισμα θα ήταν αδύναμο. Αν η δραχμή έπεφτε 30-40%, κάτι πολύ λογικό, αυτό θα οδηγούσε σε αύξηση των τιμών. Όταν μια χώρα υποτιμά το νόμισμά της τότε ο προϋπολογισμός και οι τρέχουσες συναλλαγές της ακολουθούν μια φάση ελλείμματος. Επιπλέον σημαίνει ότι θα υπάρξει μια μείωση των μισθών λόγω της αύξησης των τιμών των αγαθών. Όλα αυτά οδηγούν σε μια μεταφορά πόρων από την εγχώρια κατανάλωση στις εξαγωγές. Μόνο που στην Ελλάδα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εξαιρουμένων των τόκων, ο προϋπολογισμός είναι πλεονασματικός, όπως και το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, ενώ υπάρχει πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα λόγω της μεγάλης ανεργίας. Αν υπάρξει δηλαδή σωστή διαχείριση της κατάστασης μετά από δύο χρόνια τα πράγματα μπορούν να είναι καλύτερα για την Ελλάδα.
Τομείς όπως η εξαγωγική βιομηχανία και ο τουρισμός θα ωφεληθούν άμεσα, ενώ θα υπάρξει περιθώριο για αύξηση της απασχόλησης, άνοδο της ανταγωνιστικότητας και μια στροφή από τις εισαγωγές στις εξαγωγές. Τα οικονομικά αποτελέσματα θα ήταν η αύξηση του ΑΕΠ, τα φορολογικά έσοδα και η μείωση των ελλειμμάτων δίχως λιτότητα.
Αυτά είναι κάποια από τα θετικά, ωστόσο υπάρχουν και τα αρνητικά και έχουν να κάνουν με τη δυσκολία στην πληρωμή συντάξεων και μισθών επομένως η κυβέρνηση που θα επωμιζόταν αυτό το φορτίο θα έπρεπε να είχε ταράστια επικοινωνιακά αποθέματα για να αντέξει την πίεση». Για να καταλήξει ο Μπουτλ: «Κανείς δεν γνωρίζει τι θα γίνει με την Ελλάδα και αν θα μείνει ή θα φύγει από το ευρώ. Ένα πράγμα είναι σαφές. Η Ελλάδα δεν θα έχει που να κρυφτεί αν αψηφήσει τις αρχές της Ευρωζώνης, του ΔΝΤ και των αγορών και φύγει από το ευρώ. Μετά από αυτό το χάος ουδείς να ξέρει τι θα συμβεί – οικονομικά και πολιτικά ή και τα δύο».