Η Süddeutsche Zeitung του Μονάχου καταγράφει την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα της Ομόνοιας, με την ξεχωριστή πένα της Κριστιάνε Σλέτσερ, που είχε διατελέσει για πολλά χρόνια ανταποκρίτρια της εφημερίδας στην Αθήνα.
Σε μία ιστορική αναδρομή η δημοσιογράφος επισημαίνει ότι στον πολεδομικό σχεδιασμό της Αθήνας «αυτή η πλατεία είχε εξ΄αρχής μία ιδιαίτερη νοηματοδότηση. Από εδώ αρχίζει η μέτρηση χιλιομετρικών αποστάσεων προς τις άλλες ελληνικές πόλεις.
Η Ομόνοια είναι το ελληνικό σημείο μηδέν. Σκοπός της ήταν να αποδείξει ότι και η Αθήνα έχει τα φόντα να αναδειχθεί σε ευρωπαϊκή μητρόπολη. Έξι εμβληματικές οδικές αρτηρίες οδηγούν προς όλες τις κατευθύνσεις. Πρότυπο, ακόμη και για την ονομασία της πλατείας, αποτελεί η Place de la Concorde των Παρισίων». Αυτά ως προς τον σχεδιασμό.
Η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη: «Υπάρχουν τόσες πολλές ιστορίες για την Ομόνοια. Για τους ανθρώπους που έκαναν το μακρύ ταξίδι με λεωφορείο από την επαρχία αναζητώντας την τύχη τους και εδώ πατούσαν για πρώτη φορά το πόδι τους στην Αθήνα. Για τα ζευγαράκια που έδιναν ραντεβού σε ένα φαρμακείο υπεράνω υποψίας στην πλατεία. Για τους διανοούμενους που είχαν τραπέζι στο ΝΕΟΝ, ένα κομψό καφενείο.
Από το βράδυ του Σαββάτου στοιβάζονταν στα πολυάριθμα περίπτερα της πλατείας οι κυριακάτικες εφημερίδες. Και σήμερα; Η διάθεση των εφημερίδων δεν συμφέρει πια, η κρίση χτύπησε σκληρά και τα μέσα ενημέρωσης, το ΝΕΟΝ δεν αποτελεί παρά μία ανάμνηση. Η Ομόνοια είναι ένας τόπος με ένδοξο παρελθόν, αμφίβολο παρόν και αβέβαιο μέλλον. Δηλαδή ένας καθρέφτης της χώρας».