Με μία σειρά αποφάσεών το Συμβούλιο Επικρατείας απέρριψε αιτήσεις πρώην βουλευτών που ζητούσαν να αναπροσαρμοστεί η βουλευτική αποζημίωσή τους (αποδοχές βουλευτών) στο ύψος των αποδοχών των προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων (μαζί με τα επιδόματά τους).
Αναλυτικά, κρίθηκε από το ΣτΕ ότι οι πρώην βουλευτές δεν δικαιούται αναδρομική αύξηση της βουλευτικής αποζημίωσής τους στο ύψος των αποδοχών των προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας για το διάστημα «της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης», όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην απόφαση του ΣτΕ. Αυτό αφορά την περίοδο από 20-02-2008 έως 30-09-2009.
Στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο είχαν προσφύγει πρώην βουλευτές και ζητούσαν να τους καταβληθεί για το επίμαχο διάστημα η διαφορά μεταξύ της βουλευτικής αποζημίωσης που ελάμβαναν και των νέων αυξημένων αποδοχών (νόμος 3691/2008) των «ανωτάτων δικαστικών λειτουργών» (προέδρου ανωτάτου δικαστηρίου).
Ενδεικτικά, η αξίωση ενός εκ των βουλευτών που έχουν προσφύγει στη Δικαιοσύνη ανερχόταν στο ποσό των 82.691 ευρώ και παράλληλα διεκδικούσε και το ποσό των 7.000 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση λόγω της ηθικής βλάβης που υπέστη από την παράλειψη του Δημοσίου να αναπροσαρμόσει τη βουλευτική αποζημίωσή του για το επίμαχο διάστημα των 20 μηνών. Ακόμη, διεκδικούσε διαφορές και για προγενέστερο διάστημα, αλλά κρίθηκε ότι αυτή η αξίωσή του είχε υποπέσει σε παραγραφή. Ο εν λόγω πρώην βουλευτής διεκδικούσε να εξισωθεί η βουλευτική αποζημίωσή του με το ύψος των αποδοχών του προέδρου ανωτάτου δικαστηρίου, η οποία τότε ανερχόταν στο ποσό των 8.964 ευρώ (μαζί με τα επιδόματα).
Το Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών έκανε δεκτή την αγωγή του πρώην βουλευτή και του επιδίκασε το ποσό των 74.910 ευρώ ως διαφορά από τη βουλευτική αποζημίωση και παράλληλα του επιδίκασε χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που υπέστη το ποσό των 200 ευρώ (σύνολο 75.110 ευρώ). Όμως, το Δημόσιο άσκησε έφεση κατά της πρωτόδικης απόφασης στο Διοικητικό Εφετείο Αθηνών,
Η απόφαση του Εφετείου
Το Εφετείο έκρινε ότι η αύξηση των αποδοχών των δικαστικών λειτουργών, που έγινε με το άρθρο 57 του νόμου 3691/2008, «είχε ως συνέπεια την αύξηση του ποσού της βουλευτικής αποζημίωσης» και έπρεπε η βουλευτική αποζημίωση να υπολογίζεται στο σύνολο των αποδοχών του ανωτάτου δικαστικού λειτουργού, στις οποίες περιλαμβάνονται ο βασικός μισθός, τα επιδόματα και οι προσαυξήσεις που αυτός λαμβάνει, σύμφωνα με το Σύνταγμα και το ειδικό μισθολόγιο των δικαστικών λειτουργών.
Στη συνέχεια το Δημόσιο προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας ζητώντας να αναιρεθεί η εφετειακή απόφαση του 2020, υποστηρίζοντας ότι τα Διοικητικά Δικαστήρια εσφαλμένα ερμήνευσαν το Σύνταγμα (άρθρο 63) και έκριναν ότι «επήλθε αυτόματη αύξηση της βουλευτικής αποζημίωσης στο ύψος των αποδοχών του προέδρου των Ανωτάτων Δικαστηρίων του κράτους» και δεν έλαβαν υπόψη του ότι η Ολομέλεια της Βουλής (συνεδρίαση ΡΙΔ’ της 1-04-2009) αποφάνθηκε, ομόφωνα, «να μην αυξηθεί η βουλευτική αποζημίωση κατ’ αντιστοιχία με την αύξηση των αποδοχών των δικαστικών λειτουργών», που έγινε με τον νόμο 3691/2008.
Ακολούθως, η Ολομέλεια του ΣτΕ (πρόεδρος ήδη αποχωρήσασα Μαίρη Σαρπ και εισηγήτρια η σύμβουλος Επικρατείας Κωνσταντίνα Φιλοπούλου) έκανε δεκτούς τους ισχυρισμούς του Δημοσίου και έκρινε πως δεν είναι νόμιμη η παραδοχή του Εφετείου ότι έπρεπε να αυξηθούν οι βουλευτικές αποζημιώσεις στο ύψος των αποδοχών του προέδρου Ανωτάτου Δικαστηρίου. Και αυτό λόγω της απόφασης της Ολομέλειας της Βουής, η οποία έχει ισχύ και για το μέλλον.
Τελικά, το ΣτΕ έκανε δεκτή την έφεση του Δημοσίου και εξαφάνισε την πρωτόδικη απόφαση που αναγνώρισε στον βουλευτή ότι το Δημόσιο πρέπει να του καταβάλει το ποσό των 75.110 ευρώ.