Απόψεις και προτάσεις για οκτώ μεγάλα προβλήματα της χώρας παρουσιάστηκαν
στην ημερίδα που διοργάνωσε το Ποτάμι κατά τη διάρκεια του Money Show.
Ειδικότερα, με επιτυχία ολοκληρώθηκε η ημερίδα που διοργάνωσε το Ποτάμι
κατά τη διάρκεια του Money Show στο ξενοδοχείο Hilton όπου πραγματοποιήθηκαν
διαδοχικές συνεδριάσεις των Τομέων Πολιτικής του Κινήματος με στόχο να
παραχθούν θέσεις και απόψεις για οκτώ μεγάλα προβλήματα της χώρας.
Οκτώ προβλήματα, οκτώ ειδικοί, προσκεκλημένοι του κάθε τομέα
παρουσίασαν τις προτάσεις τους και στη συνέχεια είχαν την ευκαιρία να
απαντήσουν σε ερωτήσεις και να συνομιλήσουν με το κοινό.
Ο Παναγιώτης Καρκατσούλης, Γραμματέας Κοινοβουλευτικού Έργου, άνοιξε
την ημερίδα με το μείζον ζήτημα του πελατειακού κράτους το οποίο επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ
γιγαντώνεται. Αφού περιέγραψε όλες τις εκφάνσεις του πελατειακού κράτους στη
συνέχεια ανάδειξε με στοιχεία το γεγονός ότι αυτές παρουσιάζουν μια πρωτοφανή
όξυνση κατά την περίοδο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Τόνισε δε ότι τα φαινόμενα αυτά είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα όχι μόνο
λόγω της αδυναμίας να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση, με αποτέλεσμα να οδηγείται
σε αδιέξοδο το σύνολο των πολιτών και των φορολογούμενων, αλλά κυρίως γιατί
βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή όπου τα θεσμικά αντίβαρα στον κυβερνητικό
αυταρχισμό δέχονται πρωτοφανείς πιέσεις που τα φέρνουν κοντά στα όρια θραύσης
τους.
O Γιάννης Μαργαρίτης, σκηνοθέτης και μέλος της Επιτροπής Διαλόγου του
Ποταμιού παρουσίασε την πρόταση του για μια περιφερειακή αναπτυξιακή πολιτική
που περνά μέσα από τον Πολιτισμό, αναφέροντας, μεταξύ άλλων: «Είναι γεγονός ότι
η συντριπτική πλειοψηφία των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ έχει απαξιωθεί πλήρως τόσο από τις
τοπικές κοινωνίες σαν καλλιτεχνική και πνευματική δραστηριότητα, όσο και από
την κεντρική διοίκηση που εδώ και χρόνια αφήνει έναν από τους σημαντικότερους
θεσμούς πνευματικής δραστηριότητας και ανάπτυξης σε τέλειο μαρασμό και αφανισμό.
Μια νέα πρόταση που θέλει τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ να μετατρέπονται σε μικρά
ευέλικτα Εθνικά Θέατρα ίσως μπορεί, όχι απλώς να ζωντανέψει αυτές τις κοιτίδες
πολιτισμού αλλά να τις μετατρέψει σε αναπτυξιακά εργαλεία της περιφέρειας.
Η πρόταση λοιπόν στο τραπέζι. ΕΘ.ΠΕ.ΘΕ (Εθνικά Περιφερειακά Θέατρα)
στην θέση των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ (Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα)».
Ο Θεόδωρος Παναγόπουλος, ομότιμος καθηγητής Δημοσίου Δικαίου στο
Πανεπιστήμιο Πειραιώς αναφέρθηκε εκτενώς στην επιτάχυνση της Δικαιοσύνης ως
παράγοντα οικονομικής ανάπτυξης.
«Στη χώρα μας, η δημόσια διοίκηση κινείται με εξαιρετικά
επιβραδυντικούς ρυθμούς. Η νομοθετική λειτουργία θεσμοθετεί νόμους με ταχύτητα
κινουμένης άμμου, πολύ συχνά στο περιθώριο της συνταγματικής νομιμότητας.
Η δικαιοσύνη λειτουργεί με ρυθμούς που αγγίζει τα όρια της
αρνησιδικίας, με αποτέλεσμα η χώρα μας να καταδικάζεται συχνά σε καταβολή
αποζημιώσεων για παραβίαση των αρχών της δίκαιης δίκης.
Για την πολυπόθητη ανάπτυξη που επιδιώκουμε θα πρέπει: α) Η δημόσια
διοίκηση θα έπρεπε να λειτουργεί ως κίνητρο για τη λήψη των αποφάσεων για την
υλοποίηση των αναπτυξιακών έργων. β) Η νομοθεσία, κυρίως η φορολογική, να είναι
σταθερή, ώστε ο επενδυτής να γνωρίζει εκ προοιμίου τους κανόνες του παιχνιδιού
και γ) η δικαιοσύνη να λειτουργεί με ταχείς ρυθμούς υλοποιώντας το κεκτημένο
δικαίωμα των πολιτών των κρατών- μελών της ευρωζώνης για δίκαιη δίκη» τόνισε
χαρακτηριστικά.
Σε παρέμβασή του ο επίτιμος αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Βασίλης
Μαρκής αναφέρθηκε στην ανάγκη να υπάρξει ένα νέο χωροταξικό μοντέλο των
δικαστηρίων της χώρας. Σημείωσε δε πως η δημιουργία ενός νέου τύπου “Καλλικράτη”
στον χώρο της Δικαιοσύνης αποτελεί πρόταση του Ποταμιού.
Ο Τάσος Ροζολής, πρόεδρος του ΣΕΚΠΥ (Σύνδεσμος Ελλήνων Κατασκευαστών
Αμυντικού Υλικού) κατέθεσε την άποψη ότι η αμυντική βιομηχανία στη χώρα ως
ιδιωτική πρωτοβουλία μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο για τη δυναμική
επανεκκίνηση του κλάδου.
«Στην χώρα μας, η οποία έχει από
τις υψηλότερες αμυντικές δαπάνες σαν ποσοστό του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος
(ΑΕΠ) από πολλές χώρες μέλη του ΝΑΤΟ, η αμυντική βιομηχανία συμμετέχει στην
παραγωγή οπλικών συστημάτων με το μικρότερο ποσοστό εγχώριας συμμετοχής από
όλες τις χώρες της συμμαχίας.
Το ποσοστό αυτό περιορίζεται σε μονοψήφιο αριθμό, γεγονός που
υποδηλώνει την μικρή Ελληνική Βιομηχανική εμπλοκή, με όλα τα αρνητικά
οικονομικά επακόλουθα στο εμπορικό ισοζύγιο.
Παρά τα προβλήματα του παρελθόντος αλλά και την δύσκολη συγκυρία του
παρόντος, στη χώρα μας υπάρχει εγκατεστημένη αξιόλογη ΕΑΒΙ η οποία, έχει υψηλού
επιπέδου τεχνογνωσία, εμπειρία, εγκαταστάσεις και εξοπλισμό και ως εκ τούτου
έχει προβάδισμα σε σχέση με χώρες που τώρα αποκτούν αντίστοιχα αμυντικά
συστήματα και οι οποίες είναι δυνητικοί πελάτες της ΕΑΒΙ» ανέφερε, μεταξύ
άλλων, κατά τη διάρκεια της τοποθέτησης του.
Ο Δρ. Παντελής Οικονόμου, π. Επιθεωρητής Πυρηνικής Ασφάλειας του
Διεθνούς Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας με αντικείμενο τους κινδύνους που
προκύπτουν τόσο από την πυρηνική πολιτική των κρατών όσο και από την πυρηνική
τρομοκρατία, έκανε ειδική αναφορά σε παγκόσμιες και εθνικές απειλές, ενώ
περιέγραψε τον στρατηγικό σχεδιασμό αντιμετώπισης τους.
Στη συνέχεια ανάλυσε την παγκόσμια απειλή των πυρηνικών όπλων και το
δυσμενές κλίμα για τους αφοπλισμούς, ενώ αναφέρθηκε και στην Εθνική απειλή που
θα αντιμετώπιζε η χώρα μας από μια πιθανή απόκτηση στρατιωτικής πυρηνικής
ικανότητας από γείτονά μας.
Τέλος, έδωσε έμφαση στην ελληνική αδυναμία σύγχρονης αντιμετώπισης
εθνικών απειλών και στην ευκαιρία υλοποίησης της σχετικής πρότασης του Ποταμιού
στην Βουλή.
Η Μαρίνα Κουρεμένου, εκπρόσωπος της μη κερδοσκοπικής πολιτιστικής
εταιρίας «Πύρνα» παρουσίασε την δομή – πρότυπο φιλοξενίας προσφύγων στη Μυρσίνη
Ηλείας αναφέροντας: «Όταν απομακρύνθηκαν οι πρόσφυγες από τον Πειραιά, 340 εξ
αυτών (210 παιδιά) μεταφέρθηκαν στο κέντρο προσφύγων που δημιούργησε με
πρωτοβουλία του στη Μυρσίνη ο Δήμαρχος Κυλλήνης – Ανδραβίδας.
Δραστηριοποιηθήκαμε λοιπόν εκεί, βοηθώντας τους πρόσφυγες στην εγκατάστασή
τους, οργανώνοντας μία κατασκήνωση εθελοντισμού για μαθητές αθηναϊκών σχολείων,
δημιουργώντας και εξοπλίζοντας ένα μικρό νηπιαγωγείο και υποστηρίζοντας, με τη
συνδρομή Ελλήνων και ξένων εθελοντών, ένα κανονικό σχολείο 3 τάξεων με
καθημερινό πρόγραμμα μαθημάτων».
Ο Σπύρος Κασιμάτης, εκπαιδευτικός, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της
“Πύρνα” και της Ελιξ, μίλησε για την εμπειρία του στον τομέα της
εκπαίδευσης προσφυγόπουλων.
Έχοντας αναμειχθεί σε διάφορα προγράμματα στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη
και άλλα αστικά κέντρα στα οποία εκπαιδεύτηκαν περίπου 1400 παιδιά και 60
δάσκαλοι αναφέρθηκε στην αναγκαιότητα ύπαρξης μιας εναλλακτικής εκπαίδευσης που
κύριος στόχος της είναι η “προσαρμογή των παιδιών με όρους ελευθερίας και
όχι όρους υπόδειξης”.
Με αυτό τον τρόπο τα παιδιά καθώς και οι γονείς τους μπορούν να νιώσουν
κάποια ασφάλεια για να “δουν ότι κόσμος δεν είναι η κόλαση στην οποία
έχουν βιώσει” και στην συνέχεια να μπορέσουν να αφομοιωθούν στο ελληνικό
εκπαιδευτικό σύστημα, αν παραμείνουν στη χώρα.
Ο Πλάτων Τήνιος, οικονομολόγος, επίκουρος καθηγητής Πανεπιστημίου
Πειραιώς και μέλος της Επιτροπής Διαλόγου του Ποταμιού ανέδειξε την πρόταση του
για το ασφαλιστικό λέγοντας: «Το σημερινό ασφαλιστικό σύστημα μας εγκλωβίζει
στην κρίση, χωρίς ασφάλεια για τους συνταξιούχους.
Χρειάζεται νέα αρχή: Ένα σύστημα με γνώμονα τους νέους ανθρώπους και
την ανάπτυξη. Μια πρόταση πολλαπλών πυλώνων λειτουργεί ως αναπτυξιακό σοκ, αφού
εξασφαλίζει ανταποδοτικότητα, συσσώρευση κεφαλαίων και ταχεία εφαρμογή. Θα αναπτυχθεί συγκεκριμένη
πρόταση που επεξεργάζεται το Πανεπιστήμιο Πειραιώς».
Τέλος, ο Παναγιώτης Πιτσίνιαγκας, συντονιστής στο Σ.Κ.Ε.Π. (Σύνδεσμος
Κοινωνικής Ευθύνης για Παιδιά και Νέους), παίκτης της εθνικής ομάδας ράγκμπι με
αμαξίδιο και μέλος της οργανωτικής ομάδας του TEDxAthens περιέγραψε πώς είναι
να κινείσαι με αμαξίδιο στους δρόμους της Αθήνας, σε μια από τις λιγότερο
φιλικές πόλεις για ανθρώπους, πόσο μάλλον αν έχουν αναπηρία, στην Ευρώπη.
Ο Παναγιώτης Πιτσίνιαγκας μέχρι σήμερα έχει μιλήσει σε πάνω από 30.000
παιδιά σε σχολεία εξοικειώνοντάς τα με την ζωή ενός ανθρώπου με αναπηρία. Αναπηρία ο ίδιος απέκτησε στα 21 του. Θέλοντας να εξηγήσει τι συμβαίνει
στη χώρα μας, μίλησε για το παράδειγμα του «εξωγήινου» που μπήκε στο σχολείο,
για τις ερωτήσεις των παιδιών «αν ο κύριος είναι ανάπηρος πραγματικός ή είναι
παράδειγμα», για τι τελικά ορίζεται ως αναπηρία – η κατάσταση που σε εμποδίζει
στην καθημερινότητά σου στις συνθήκες που ζεις – αλλά και για την πόλη -
πρότυπο το Βερολίνο.
«Είναι εύκολο να καταλάβεις τι καλό συμβαίνει εκεί, αν μετρήσεις πόσα
άτομα κυκλοφορούν με άνεση στα αμαξίδιά τους».
Ενώ στην Αθήνα το να κυκλοφορείς
με αμαξίδιο είναι ένα είδος βίντεο – γκέιμ.
Μίλησε επίσης για τον ρατσισμό, τη σεξουαλικότητα, την οικογένεια και
το πώς από μικρό η συμπεριφορά της μπορεί να απελευθερώσει. Κι έκλεισε με τη
δική του αρχή της νέας του ζωής: ένα τροχαίο το 1998.