του Δημήτρη Παπαδημούλη*
Προτεραιότητες της ελληνικής κυβέρνησης: Έξοδος από την επιτροπεία και βιώσιμη ανάπτυξη
Από το 2010 η Ελλάδα βιώνει μία από τις πιο επώδυνες οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις στην ιστορία της ως αποτέλεσμα της κακοδιαχείρισης, του πελατειακού κράτους, της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, με ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων που κυβέρνησαν τον τόπο τα τελευταία τριάντα χρόνια, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Παράλληλα, οι πολιτικές λιτότητας που επιβλήθηκαν αποδυνάμωσαν ακόμη περισσότερο την ελληνική οικονομία και όξυναν τα δομικά της προβλήματα.
Μεταξύ 2010-14, το οικονομικό μείγμα που εφαρμόστηκε, δεν αντιμετώπισε τα αίτια της κρίσης, αντίθετα όξυνε τις κοινωνικές ανισότητες, ισοπέδωσε το κοινωνικό κράτος, απορρύθμισε την αγορά εργασίας, αφήνοντας παράλληλα ανεξέλεγκτη την φοροδιαφυγή και την φοροαποφυγή.
Αντιπαραγωγικές πολιτικές
Η αποδιοργάνωση του παραγωγικού ιστού και οι αντιαναπτυξιακές πολιτικές στραγγάλισαν την αγορά, ενώ η μακροχρόνια ύφεση εκτίναξε την ανεργία και τη φτώχεια. Με δύο λέξεις, η χώρα κατέληξε να αποτελεί το περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπτύχθηκαν και δοκιμάστηκαν αποτυχημένες πολιτικές, με μια ανίκανη πολιτική ηγεσία που έδινε τη συγκατάθεσή της και ώθησε τη χώρα σε ένα διαρκές σπιράλ ύφεσης.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κλήθηκε να «συμμαζέψει» το κράτος, να βγάλει τη χώρα από την επιτροπεία, να επαναφέρει την οικονομία στην κανονικότητα και να κρατήσει την κοινωνία όρθια. Η ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας, μέσα σε δύσκολες συνθήκες, απαιτεί προσήλωση στο στόχο, διαρκείς διαπραγματεύσεις, τήρηση των δεσμεύσεων και αποτελεσματικές μεταρρυθμίσεις, προστασία των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων.
Κανένα κράτος-μέλος και καμία κυβέρνηση στην ΕΕ και την Ευρωζώνη δεν βρέθηκε ποτέ στο παρελθόν σε αντίστοιχη θέση με την Ελλάδα, γεγονός που αναγνωρίζεται από ολοένα και μεγαλύτερο ακροατήριο στους κόλπους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της Κομισιόν και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Η ελληνική κυβέρνηση αναπτύσσει όλο αυτό το διάστημα μια φιλο-ευρωπαϊκή ατζέντα με κύριους πυλώνες την ενδυνάμωση της κοινωνικής και περιφερειακής συνοχής, ένα βιώσιμο οικονομικό μοντέλο για την Ευρωζώνη, και την καταπολέμηση της ανεργίας και την ενίσχυση της απασχόλησης.
Και οι τρεις πυλώνες αποτελούν βασικές πολιτικές προτεραιότητες των προοδευτικών δυνάμεων στην ΕΕ, οι οποίες ασκούν πίεση προς τις συντηρητικές δυνάμεις στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο.
Μέσα σε αυτό πλαίσιο, ο διάλογος που αναπτύσσεται για το μέλλον της Ευρώπης, οι προκλήσεις και απειλές για την ΕΕ, αντανακλώνται στην ελληνική περίπτωση.
Προς ένα νέο μοντέλο
Ένα πολύ μεγάλο τμήμα των ευρωπαϊκών κοινωνιών και των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Κύπρο και αλλού, έχουν αντιληφθεί ότι χρειάζεται ένα νέο πολιτικό και οικονομικό μοντέλο για να διασώσουμε την ΕΕ από την κίνδυνο διάλυσης.
Η αναγνώριση και το «διάβασμα» των σύνθετων συσχετισμών και πολιτικών ισορροπιών εντός της ΕΕ μας βοηθά όλους να βάλουμε σε τάξη τα κομμάτια που συνθέτουν το «παζλ» του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, τους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων, και πως όλα τα συγκρουόμενα συμφέροντα αντικατοπτρίζονται στην πορεία της αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος.
Βρισκόμαστε έναμισι χρόνο πριν την ολοκλήρωση του προγράμματος. Η αξιολόγηση πρέπει να ολοκληρωθεί άμεσα με έναν δίκαιο συμβιβασμό από όλες τις πλευρές, με σεβασμό στο ευρωπαϊκό κεκτημένο και αναγνώριση των σημαντικών βημάτων που έχουν γίνει. Οι προσπάθειες της ελληνικής πλευράς πρέπει να ενταθούν ώστε να πετύχουμε βιώσιμη ανάπτυξη εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου. Η έξοδος από την επιτροπεία δεν σημαίνει επιστροφή στα λάθη του παρελθόντος, αλλά σε πολιτικές που θα ευθυγραμμίζονται πλήρως με τις ανάγκες και τις συλλογικές διεκδικήσεις της ελληνικής κοινωνίας, με αναπτυξιακές πολιτικές, με την επιστροφή των νέων στην πατρίδα μας και τη συμβολή της νέας γενιάς στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
*Ο Δημήτρης Παπαδημούλης είναι Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, επικεφαλής της αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ