Ενώ η Αθήνα πασχίζει να έχει συνολική συμφωνία μέχρι και το τέλος Μαΐου που θα περιλαμβάνει την δεύτερη αξιολόγηση τα μέτρα (θετικά και αρνητικά ) μετά το 2018 το χρέος και τα πλεονάσματα μετά το τέλος του προγράμματος όλο και περισσότεροι πιστεύουν ότι θα μείνουμε μόνο με την… δόση τουλάχιστον μέχρι και τις γερμανικές εκλογές.
Η σιγή ασυρμάτου για το θέμα του χρέους δεν σημαίνει ότι δεν γίνονται διαπραγματεύσεις για αυτό στο παρασκήνιο αλλά ότι οι λύσεις που προτείνει η Γερμανία για χρέος και πλεονάσματα μάλλον δεν καλύπτουν τις απαιτήσεις του ΔΝΤ.
Σε πρώτη φάση οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές στο θέμα του χρέους έχουν συμφωνήσει ότι αυτό που επείγει είναι η ελληνική πλευρά να ψηφίσει τα πρόσθετα μέτρα για την διετία 2019 -2020 ενώ οι αποφάσεις για το χρέος και τα πλεονάσματα μπορούν να περιμένουν.
Το πρόβλημα όμως βρίσκεται στο ότι το ΔΝΤ πιέζει του Ευρωπαίους να έχει μια συνολική λύση για το χρέος μέχρι και την εξόφληση του. Κάτι τέτοιο θα πρέπει να εμπεριέχει βραχυπρόθεσμα μέτρα (που βρίσκονται ήδη σε ισχύ) τα μεσοπρόθεσμα μέτρα που βρίσκονται σε συζήτηση αλλά και τα μακροπρόθεσμα μέτρα έστω και το σύνολο των μέτρων υλοποιηθεί μετά το 2018.
Επίσης αν και έχει δεχθεί κατ αρχήν ότι η μεσοπρόθεσμη περίοδος στην οποία η Ελλάδα θα πρέπει να πετυχαίνει πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% για πέντε χρόνια (αντί για 10 χρόνια που πρότεινε αρχικά το Βερολίνο) θέλει δεσμεύσεις για το ποιος θα είναι ο στόχος και για τα χρόνια που θα ακολουθήσουν την πενταετία αφού για το Ταμείο μόνος εφικτός μακροπρόθεσμος στόχος είναι το 1,5% του ΑΕΠ.
Απέναντι στις λογικές αυτές απαιτήσεις το Βερολίνο έχει αντιτάξει κάποιες περίεργες ιδέες με στόχο μια λύση που θα έρθει αργότερα και φθηνότερα.
Συγκεκριμένα αν τα μεσοπρόθεσμα μέτρα που αφορούν ουσιαστικά την χρήση των κερδών των Κεντρικών Τραπεζών ( ANFA SNP’s ) αλλά και το υπόλοιπο των 19,5 δις από τα 25 δις του δανείου για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών το 2015 δεν αρκέσουν για να πιστοποιήσει το ΔΝΤ την βιωσιμότητα του χρέους σε όλη την περίοδο αποπληρωμής το Βερολίνο προτείνει το εξής : Να μειωθεί η περίοδος στην οποία θα εξεταστεί η η βιωσιμότητα του χρέους μέχρι και το 2030 και στην συνέχεια να υπάρχει νέα συζήτηση για το αν χρειάζονται νέα μέτρα για το χρέος της Ελλάδας.
Σε ότι αφορά το βασικό μακροπρόθεσμο μέτρο δηλαδή η σταθεροποίηση του επιτοκίου αποπληρωμής των ευρωπαϊκών δανείων όπως περιγράφεται στην λύση του ESM που εγκρίθηκε ένα χρόνο πριν δεν πρόκειται να μπει στο τραπέζι πριν η Ελλάδα κινδυνέψει ξανά με αθέτηση των υποχρεώσεων της όπως συνέβη στα μέσα του 2015.
Η παγίδα με τις ουρές
Επίσης ο χρόνος των αποφάσεων μπορεί να καθυστερήσει με νέες προφάσεις . Ακολουθώντας την λογική της πρώτης αξιολόγησης όταν η συμφωνία για το κλείσιμο έγινε στις 25 Μαΐου του 2016 αλλά τα τελευταία μέτρα ψηφίστηκαν τον Ιούνιο και μέρος τη δόσης ήρθε σε δόσης μέχρι και τον Οκτώβριο έτσι μπορεί να γίνει και τώρα.
Το οικονομικό επιτελείο έχει παραδεχθεί ότι με συμφωνία και των θεσμών σε αυτήν την φάση θα κλείσουν μόνο τα μεγάλα θέματα της αξιολόγησης αφήνοντας τα μικρότερα θέματα για αργότερα . Κάτι τέτοιο όμως ακόμη και αν οδηγήσεις στην εκταμίευση μέρους ή και τους συνόλου της δόσης των 7 δις ευρώ θα αποτελέσει πρόσχημα και για την καθυστέρηση στα υπόλοιπα θέματα της συνολικής συμφωνίας.