«Η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να αναλάβει πομπωδώς, με ντεκόρ το υπουργικό συμβούλιο, την πολιτική ευθύνη της πρωτοφανούς τραγωδίας στο Μάτι, πραγματοποιήθηκε ως ύστατο καταφύγιο και ως απεγνωσμένη κίνηση, μήπως περισώσει ό,τι μπορεί να περισωθεί. Και κυρίως για να αποφύγει τη μαζική παραίτηση υπουργών του και του ιδίου. Ο Αλέξης Τσίπρας «έστριψε δια του αρραβώνος» αλλά η στροφή του χτύπησε σε τοίχο» δήλωσε στο Ναύπλιο ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.
Ο γραμματέας της ΛΑΕ σημείωσε: «Από εδώ κι εμπρός τόσο οι αποκαλύψεις για τις ευθύνες της τραγωδίας, όσο και οι εξελίξεις με την κυβέρνηση και οι εξελίξεις στην πολιτική σκηνή είναι ραγδαίες και θα λάβουν διαστάσεις χιονοστιβάδας. Η τραγωδία στο Μάτι ξεχείλισε το ποτήρι της ανικανότητας και της παχυδερμίας, μιας βαθιά μεταλλαγμένης κυβέρνησης, που έχει παραδοθεί σε ξένα κέντρα και έχει αποδεχθεί και συμβιβαστεί με όλα όσα έχουν διαλύσει και καταστρέψει τη χώρα. Μετά το Μάτι, αυτή η κυβέρνηση τελειώνει και πνέει τα λοίσθια, αν δεν έχει τελειώσει. Είναι μια κυβέρνηση διασωληνωμένη και κλινικά νεκρή».
Συνεχίζοντας την κριτική του ο γραμματέας της ΛΑΕ πρόσθεσε: «Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που προαλείφεται, αλίμονό μας, για πρωθυπουργός, έχει ψηφίσει και στηρίξει όλα τα καταστροφικά μνημόνια της λιτότητας και της κλοπής σε αυτήν τη χώρα και έχει “διαπρέψει” ως υπουργός στην άθλια μνημονιακή διαχείριση. Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης όχι μόνο δεν αισθάνθηκε ποτέ την ανάγκη στοιχειώδους, έστω και για τα μάτια του κόσμου, αυτοκριτικής για τα αθλιέστατα έργα του, αλλά φτάνει στο σημείο να τα εξυμνεί και να ζητά “δικαιωμένος” να τα επαναλάβει. Ακόμα και τα αυθαίρετα στο Μάτι και τις παραλιακές αυθαίρετες συστοιχίες από βίλλες στελεχών και “κολλητών” της ΝΔ, δικαιολογεί, χωρίς αιδώ, η ηγεσία της ΝΔ, ενώ και ο ΣΥΡΙΖΑ εντελώς υποκριτικά και για λόγους αντιπερισπασμού καταγγέλλει τις γενιές αυθαιρέτων, τη στιγμή που πρόσφατα ο Γιώργος Σταθάκης έσπευσε να νομιμοποιήσει την αυθαιρεσία στο Κόκκινο Λιμανάκι».
Τέλος ο γραμματέας της ΛΑΕ προσθέτει: «Τσίπρας και Μητσοτάκης είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και της ίδιας πολιτικής, που συντηρεί την πελατειακή ψήφο, διαιωνίζει τη λιτότητα» και καταλήγει σημειώνοντας «αυτή την ώρα η Βουλή χρειάζεται μια πραγματική δυναμική αντιπολίτευση και ο τόπος μια προοπτική εναλλακτικής λύσης. Αυτό σημαίνει ισχυρό κίνημα και ισχυρή Λαϊκή Ενότητα».