Του Τάσου Δασόπουλου
Σε ένα παιχνίδι για γερά νεύρα και άγνωστη κατάληξη εξελίσσεται η διαπραγμάτευση για την συμφωνία γέφυρά με την οποία η Αθήνα προσπαθεί να αποφύγει τα «τοξικά» μέτρα του παλιού μνημονίου και παράλληλα να ξεπαγώσει την χρηματοδότηση που έχει σταματήσει από το περασμένο καλοκαίρι.
H χθεσινή συνεδρίαση του Euro Working Group έδειξε για άλλη μια φορά ότι αν η ελληνική Κυβέρνηση δεν προσέλθει με το μνημόνιο αλλαγμένο κατά τι δεν πρόκειται να υπάρξει συμφωνία.
Χαρακτηριστική ήταν η ατάκα μέλους της διαπραγματευτικής ομάδας το οποίο μετά την τρίωρη συνεδρίαση του οργάνου σχολίαζε τις αντιρρήσεις των ευρωπαίων τεχνοκρατών για το ελληνικό πρόγραμμα λέγοντας : «Σε αυτούς και την Μόνικα Μπελούτσι να τους πηγαίναμε και πάλι δεν θα τους άρεσε».
Μετά την χθεσινή άκαρπη συνάντηση κοινοτικοί αξιωματούχοι τόνιζαν ότι και το νέο εμπλουτισμένο 26σέλιδο κείμενο που παρουσίασε χθες στους τρείς θεσμούς η ελληνική διαπραγματευτική ομάδα δεν μπορεί να αποτελέσει βάση διαλόγου.
Ωστόσο η ανεπτυγμένη πρόταση που έστειλε χθες το ΥΠΟΙΚ σε ΕΕ ΔΝΤ και ΕΚΤ περιλαμβάνει κάποιες υποχωρήσεις από ελληνικής πλευράς οι οποίες δεν γίνονταν ορατές με την πρώτη ματιά.
Για παράδειγμα στο βασικό σενάριο υπάρχει πρόβλεψη για πρωτογενές πλεόνασμα στο 1,2% του ΑΕΠ . Μαζί με τα προτεινόμενα μέτρα το πλεόνασμα για το τρέχον έτος έφτανε από 3,1% μέχρι και το 3,9% του ΑΕΠ.
Δηλαδή μεγαλύτερο σε κάθε περίπτωση από το 3% του ΑΕΠ που ήταν αρχική πρόβλεψη του μνημονίου.
Μπορεί τα φορολογικά μέτρα να φαίνονταν υπερβολικά (προβλέπονται έσοδα από 4,7 δις έως και 6,1 δις ευρώ) αλλά δεν μπορεί κανείς να πεί ότι η Ελλάδα δεν συνεχίζει την δημοσιονομική της προσαρμογή.
Παράλληλα στο νέο κείμενο περιλαμβάνονται μια σειρά παρεμβάσεων που αποτύπωνε και το περίφημο 70% του « επιθυμητού» μνημονίου το οποίς ξεκινούσε από την ανεξαρτησία της ΓΓΔΕ και κατέληγε σε μέτρα για την διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας.
Τα «αγκάθια»
Η αντίδραση που υπάρχει εδώ και 15 ημέρες από τους δανειστές μας είναι βασικά απέναντι στην προσπάθεια της κυβέρνησης να καταφέρει αυτό που ήθελε από την αρχή.
Να αντικαταστήσει στο ελληνικό πρόγραμμα τα μέτρα τα οποία δεν αποδίδουν ουσιαστικά και παράλληλα πλήττουν τις χαμηλότερες εισοδηματικά τάξεις.
Τέτοιες είναι οι παρεμβάσεις στις συντάξεις οι οποίες όμως πολύ πιο ισορροπημένες από τις αρχικές εξαγγελίες.
Η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος για τις συντάξεις «παγώνει» για το 2015 αλλά δεν καταργείται.Το 2016 σχεδιάζεται να επανέλθει σε πιο ήπια μορφή.
Η δαπάνη των 600 εκ ευρώ για την καταβολή της 13ης σύνταξης στουςχαμηλοσυνταξιούχους είναι βέβαιο ότι θα περάσει στο σύνολο της στην αγορά. Το ίδιο και η καταβολή του ΕΚΑΣ στους δικαιούχο.
Η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων για τους μισθούς που είναι το δεύτερο αγκάθι της διαπραγμάτευσης είναι καθαρά ιδεολογικό αφού δεν υπάρχει κανένα δημοσιονομικό κόστος.
Οι αποκρατικοποιήσεις είναι ένα ακόμη πρόβλημα. Η Κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει ότι και οι στόχοι που υπήρχαν ήταν ανέφικτοι και ο σκοπός της πώλησης μάταιος αφού οι πωλήσεις άρον άρον καταλήγουν στην μαύρη τρύπα του χρέους.
Αντίθετα η αξιοποίηση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας με ένα μέρος των εσόδων να στηρίζει τα ασφαλιστικά ταμεία είναι καλύτερη λύση. Όλα αυτά δεν θέλουν ούτε να ακούσουν.
Την ίδια ώρα εκτός από την δόση των 450 εκ ευρώ προς το ΔΝΤ και τα έντοκα γραμμάτια ύψους 2,4 δις ευρώ που θα πρέπει να αναχρηματοδοτηθούν η Κυβέρνηση βρίσκεται σιγά – σιγά μπροστά σε ένα νέο κίνδυνο.
Την λήξη των συμφωνιών επαναγοράς που έχει συνάψει στο πλαίσιο του εσωτερικού δανεισμού από το περασμένο καλοκαίρι (συνολικά υπολογίζονται στα 8-9 δις ευρώ) οι οποίες λήγουν σταδιακά μέχρι και τις 15 Μαίου.