Την «επιτυχία» Ισπανίας και Πορτογαλίας που αποδεικνύει ότι οι κριτικοί της λιτότητας έκαναν λάθος αμφισβητεί ο Πολ Κρουγκμαν με άρθρο του στους New York Times την Δευτέρα.
Για να υποστηρίξει κάποιος κάτι τέτοιο (σ.σ. επιτυχία της λιτότητας), σημειώνει ο κορυφαίος Νομπελίστας Οικονομολόγος, πρέπει να τηρούνται δύο προϋποθέσεις: πρώτον να καθοριστεί η επιτυχία σε πολύ χαμηλά επίπεδα και δεύτερον θα πρέπει να παρερμηνευτούν εσκεμμένα οι θεωρίες του Κεϊνς σχετικά με τη διαδικασία της εσωτερικής υποτίμησης.
Παρουσιάζοντας ένα διάγραμμα ανάπτυξης του Ισπανικού ΑΕΠ ο Αμερικανός οικονομολόγος σημειώνει: βλέπουμε μια τρομερή ύφεση που αφήνει την Ισπανία πολύ κάτω από το επίπεδο της προ κρίσης περιόδου, και ακόμη περισσότερο κάτω από την τάση αύξησης που είχε, η οποία μάλιστα ακολουθείται από μια ανάκαμψη που, ακόμα και αν συνεχίσει με τους σημερινούς ρυθμούς, θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να καλύψει το χαμένο έδαφος. Και ερωτά: Είναι αυτό μια δικαίωση της πολιτικής λιτότητας;
Δηλώνοντας σαφώς αντίθετος με τι διαπίστωση ο Πολ Κρούγκμαν παραθέτει στο άρθρο του μια παλαιότερη δήλωση του για τις για τις διεθνείς οικονομικές μακροθεωρίες στο οποίο υποστηρίζει: Έτσι με το πέρασμα του χρόνου ο σταδιακός αποπληθωρισμός αυξάνει την ανταγωνιστικότητα, οδηγώντας σε ανάκαμψη και αύξηση της απασχόλησης, αυτό συνεπάγεται μια περίοδο ανάπτυξης άνω του φυσιολογικού και, εμμέσως ,παράλληλη αύξηση των εξαγωγών άνω του κανονιού ρυθμού. Αυτοί οι δείκτες είναι πραγματικά ό, τι προβλέπει το μοντέλο. Το θέμα, ωστόσο, είναι ότι μπορεί να πάρει πολύ χρόνο – και υπάρχει μεγάλος πόνος κατά την πορεία.
Αυτό ακριβώς είναι και το σημείο που ο Μίλτον Φρίντμαν είχε υπογραμμίσει στο έργο του για τις ευέλικτες συναλλαγματικές ισοτιμίες στο οποίο ανέφερε ότι:
Η ανεργία παράγει σταθερά πτωτικές πιέσεις στις τιμές και τους μισθούς, και η προσαρμογή δεν θα έχει ολοκληρωθεί έως ότου ο αποπληθωρισμός έχει τρέξει την λυπηρή πορεία του.