Mε την κατάσταση στην Ευρώπη το καλοκαίρι του 1914, λίγο πριν το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, συγκρίνει την Ελλάδα του σήμερα ο Πολ Κρούγκμαν, σε άρθρο του στους New York Times.
Ενώ μερικοί από τους βασικούς δρώντες στην Ευρώπη προσπαθούν, δικαίως, απεγνωσμένα να βρουν έναν τρόπο να αποτρέψουν το Grexit και όλα όσα συνεπάγεται αυτό, άλλοι – τόσο από την πλευρά των πιστωτών όσο και του οφειλέτη – δεν φαίνεται μόνο προσπαθούν να αποτρέψουν την κατάρρευση, αλλά σχεδόν είναι σαν να καλωσορίζουν την προοπτική αυτή.
Έτσι, ακριβώς όπως μερικοί στην Ευρώπη, πριν περίπου έναν αιώνα, έμοιαζαν να χαιρετίζουν το τέλος μιας μπερδεμένης και απογοητευτικής διπλωματίας και την έναρξη του Πολέμου.
Υπάρχει όμως μια διέξοδος…
Η Ελλάδα δεν μπορεί να καταφέρει ένα πρωτογενές έλλειμμα.
Και δεν μπορεί να υποχρεωθεί να καταφέρει ένα μεγάλο πρωτογενές πλεόνασμα.
Έτσι, ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα, είναι η προφανής λύση και η καλύτερη για όλους τους ενδιαφερομένους σε σχέση με την έξοδο του ευρώ.
Παράλληλα, η αβεβαιότητα έχει ωθήσει εκ νέου την Ελλάδα σε ύφεση, και το πρωτογενές πλεόνασμα που επιτεύχθηκε το περασμένο έτος έχει εξαφανιστεί.
Αλλά με δεδομένη μια συμφωνία πρέπει να είναι δυνατόν να κανονιστεί κάποια προσωρινή χρηματοδότηση, ενώ μια μικρή ανάκαμψη μπορεί να μετατρέψει το πρωτογενές ισοζύγιο πάλι θετικό.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι πώς μπορεί να υπάρξει μια συμφωνία, δεδομένης της έλλειψης εμπιστοσύνης από όλες τις πλευρές.
Οι Έλληνες αισθάνονται ότι τους συμπεριφέρονται σαν είμαι μια κατακτημένη επαρχία, από ανάλγητους και ανίκανους ανθύπατους, και αποφεύγουν να προβούν σε κάτι που θα φαίνεται σαν μια επιστροφή στο καθεστώς των τελευταίων 5 χρόνων.
Τα θεσμικά όργανα δεν εμπιστεύονται ότι η ακόμη άπειρη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ξέρει τι κάνει, ή έχει την ικανότητα να κάνει ή να είναι ρεαλίστρια για το τι πρέπει να κάνει.
Ωστόσο, υπάρχει ακόμα περιθώριο για τουλάχιστον μια προσωρινή συμφωνία.
Η Ελλάδα θα πρέπει να παραδώσει κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα- αύξηση του ΦΠΑ, κάποια προσαρμογή για τις συντάξεις, ίσως και στις αγορές προϊόντων.
Αυτά φτάνουν ώστε η Merkel και οι άλλοι μπορούν να πουν ότι η Ελλάδα ενεργεί, αλλά να γίνει με τέτοιο τρόπο, ώστε ο Τσίπρας να μπορεί να πει στους ψηφοφόρους του ότι δεν εγκαταλείπει τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, όπως και οι προκάτοχοί του.
Δεδομένου του ότι οι άνθρωποι έχουν ανεβάζει τον πήχη, θα μπορούσαν πιθανώς να αναγκαστούν να τον μειώσουν και πάλι σε κάτι εφικτό.
Δηλαδή, θα πρέπει να είναι δυνατόν να σταθεί ο καθένας σε αυτό που μπορεί.
Μόνο λίγες μέρες έμειναν.
Ας ελπίσουμε ότι νηφαλιότητα επικρατήσει, καταλήγει ο Krugman…
στο 