«Μετά τα χιλιάδες οδυνηρά λουκέτα των μικρότερων ακολουθούν
τα ηχηρά κανόνια των μεγαλύτερων ελληνικών επιχειρήσεων, οδηγώντας σε
αφελληνισμό την επιχειρηματικότητα του τόπου»,τονίζει ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ Βασίλης Κορκίδης.
Σε ανακοίνωσή του επισημαίνει:
Δυστυχώς, είναι θλιβερή κάθε
είδηση για ένταξη ελληνικών παραδοσιακών επιχειρήσεων στον πτωχευτικό κώδικα,
αλλά ταυτόχρονα είναι και μια ηχηρή προειδοποίηση για τον αφελληνισμό της
επιχειρηματικότητας στη xώρα μας.
Το άκουσμα για την κατάθεση
προσωρινής αίτησης αναστολής καταδιωκτικών μέτρων, των μεγαλύτερων αλυσίδων
λιανεμπορίου της Ελλάδας, έναντι των πιστωτών τους, είναι ένα ακόμα γεγονός που
πρέπει να υπενθυμίζει στους αρμόδιους την τεράστια έκταση της επιχειρηματικής
καταστροφής, που έχει συντελεστεί στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια των
Μνημονίων. Ειδικότερα, από το 2008 έως σήμερα έχουν χαθεί 244.714 ιδιωτικές
επιχειρήσεις.
Από 858.685 που καταμετρήθηκαν το 2008, σύμφωνα με επίσημα
στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είχαν μειωθεί στις 613.973 στα τέλη του
2015. Μαζί τους χάθηκαν και 842.670 χιλιάδες θέσεις, ενώ σε όρους προστιθέμενης
αξίας η «εξαφάνιση» αυτών των εταιρειών αφαίρεσε και 30,31 δις ευρώ προϊόντος.
Η καταστροφή αυτή συνεχίζεται, όμως, φέτος με μεγαλύτερη ένταση, αφού τα
«λουκέτα» στα 45 καταστήματα της «Ηλεκτρονικής Αθηνών» στα μέσα του Απριλίου
ήταν το αμέσως προηγούμενο συμβάν μετά τον «Μαρινόπουλο» και την «Jet oil».
Αυτή τη στιγμή προέχει η διασφάλιση των 14.000 περίπου απλήρωτων εργαζομένων
καθώς επίσης και η αποπληρωμή χιλιάδων μικρών προμηθευτών των εταιρειών υπό
πτώχευση εν λειτουργία. Ας ελπίσουμε, ότι δεν θα υπάρξει «κατάρρευση» των εν
λόγω αλλά και άλλων εταιρειών που βρίσκονται στο κατώφλι του άρθρου 99, καθώς
κάτι τέτοιο θα στείλει σε «αχαρτογράφητα νερά» ολόκληρη την ελληνική αγορά, που
στενάζει υπό το βάρος των αλλεπάλληλων φορολογικών επιβαρύνσεων και της
συνεχούς οικονομικής περιδίνησης της ελληνικής οικονομίας.
Από τη μία καλούμε
για επενδύσεις τους ξένους και από την άλλη κλείνουν ή μεταναστεύουν η μία μετά
την άλλη οι ελληνικές επιχειρήσεις. Αυτό είναι ο ορισμός της «δημιουργικής καταστροφής»,
όπως εδώ και χρόνια τον έχει ορίσει ο Σουμπέρτερ, μια διαδικασία που προσωπικά δεν
αποδέχομαι και ταυτόχρονα δημιουργεί εύλογα ερωτήματα σε κάθε επιχειρηματία: Γιατί
να έρθει ο άλλος να επενδύσει σε μία χώρα που τρώει τα παιδιά της; Ποιο είναι
το επιχειρηματικό περιβάλλον που εμείς δεν μπορούμε να αντέξουμε και θα τα
καταφέρει ο ξένος επενδυτής;
Μετά τα οδυνηρά λουκέτα των
μικρότερων, ακολουθούν τα κανόνια των μεγαλύτερων ελληνικών επιχειρήσεων, και
μετά τον αφελληνισμό των τραπεζών ακολουθεί ο αφελληνισμός της
επιχειρηματικότητάς μας. Οι μικρομεσαίοι της αγοράς δεν ζητήσαμε κρατικοδίαιτη
βοήθεια, αλλά οικονομική στήριξη και δεν την πήραμε ποτέ.
Λάθος η επιλογή οικονομικού
μοντέλου με διαφαινόμενο καταστροφικό αποτέλεσμα, από μια χώρα που δεν είχε
ποτέ εθνική στρατηγική, φιλική στην ελληνική επιχειρηματικότητα. Αυτό που
αισθανόμαστε όσοι παλεύουμε σθεναρά και καταφέραμε να επιβιώσουμε τα χρόνια της
κρίσης είναι… Απογοήτευση!
στο 