Άρθρο του Προέδρου της ΕΣΕΕ κ. Βασίλη Κορκίδη
Η εφετινή ΔΕΘ έρχεται να κλείσει περίπου 8 χρόνια οικονομικής κρίσης, ύφεσης και δυσπραγίας για την ελληνική αγορά και τη Μμε επιχειρηματικότητα. Για όλο αυτό το διάστημα η ελληνική οικονομία ευρισκόμενη εντός των δρακόντειων περιορισμών των Μνημονίων, υποχρεώθηκε να λειτουργήσει υπό ένα καθεστώς οικονομικής συρρίκνωσης ευελπιστώντας σε μία καχεκτική, εντός ορίων Μνημονίου ανάπτυξη, η οποία παραταύτα παρέμενε στο επίπεδο της ελπίδας και όχι της πραγματοποίησης. Το ελληνικό εμπόριο καθ’ όλο αυτό το διάστημα είχε να διαχειριστεί εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες – ήτοι κατακόρυφη πτώση τζίρων, δυσκολίες στις εισαγωγές, έλλειψη ρευστότητας, «λουκέτα», παγίωση ενός ιδιαίτερα αρνητικού κλίματος στην αγορά – και επί της ουσίας επιβίωσε λόγω του ανθρώπινου παράγοντα και λόγω της ιδιαίτερης σχέσης της εμπορικής δραστηριότητας με την ελληνική κοινωνία. Παλεύουμε να επιβιώσουμε μέσα σε μία μανιασμένη θύελλα και ελπίζουμε σε βοήθειες που θα μας επιτρέψουν να συνεχίσουμε να «επιχειρούμε».
Για το ελληνικό εμπόριο, επομένως, η εφετινή ΔΕΘ δε μπορεί να είναι μία ακόμα «πολιτική φιέστα» όπου κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι θα καταθέσουν υπόψιν της κοινής γνώμης μεγαλεπήβολα σχέδια. Ούτε, βέβαια, είμαστε διατεθειμένοι να υποκύψουμε στο μαξιμαλισμό των υποσχέσεων και των αφηρημένων διακηρύξεων, καθώς τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι άμεσα και καθημερινά. Αφορούν τη ζωή και την επιβίωσή μας. Χρειαζόμαστε ειλικρινείς και βιώσιμες απαντήσεις σε αυτά για να μπορέσουμε κι εμείς με τη σειρά μας να σχεδιάσουμε το μέλλον των επιχειρήσεών μας. Για τον λόγο αυτό η ΕΣΕΕ, έχοντας πλήρη συναίσθηση του ρόλου της αλλά και της ευθύνης που απορρέει από την εκπροσώπηση της Μμε επιχειρηματικότητας, κατέρχεται στο δημόσιο διάλογο με τρείς προτάσεις που έχουν ήδη κατατεθεί τόσο σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση όσο και στους «θεσμούς», οι οποίες πιστεύουμε μπορούν να δώσουν ανάσα σε πολλούς συναδέλφους που βρίσκονται σε αδιέξοδο και να ενισχύσουν την απασχόληση.
Η πρώτη πρόταση αφορά στη θεσμοθέτηση και λειτουργία ενός ειδικού «ακατάσχετου» αλλά ουσιαστικά «τροφοδότη λογαριασμού» δημοσίου και λειτουργικών εξόδων της επιχείρησης. Πολύ συγκεκριμένα αναφερόμαστε στην παροχή δυνατότητας γνωστοποίησης ενός λογαριασμού σε πιστωτικό ίδρυμα, ο οποίος θα μπορεί, ακόμη και μετά την εντολή δέσμευσης, να τροφοδοτεί τις βασικές λειτουργίες της επιχείρησης με πάγιες τραπεζικές εντολές (πληρωμή: μισθοδοσίας, οφειλών προς το Δημόσιο και Ασφαλιστικά ταμεία, λογαριασμοί ΔΕΚΟ, ενοικίων και προμηθευτών). Τη σύνδεση του εν λόγω λογαριασμού με τις εισπράξεις της επιχείρησης από χρήση πλαστικού χρήματος και e-banking εκ μέρους των καταναλωτών. Τον καθορισμό ποσοστού, αναφορικά με το ύψος του ακατάσχετου ποσού, βάσει των απολογιστικών δεδομένων της οικονομικής λειτουργίας κάθε επιχείρησης.
Η δεύτερη πρόταση αφορά σε μία βελτιωμένη έκδοση της «βοήθειας» από τη ρύθμιση των 100 δόσεων για ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία. Ζητούμενο θα πρέπει να είναι η άμεση αναστολή της ισχύος των δυσμενών προϋποθέσεων που κάνουν πιο εύκολη την απένταξη των οφειλετών και άρχισαν να εφαρμόζονται από 1/7/2016 καθώς και διάσωση της υφιστάμενης ρύθμισης των 100 δόσεων μέχρι και 31/12/2017. Η ΕΣΕΕ προτείνει την δημιουργία ειδικής επιτροπής στο Υπουργείο που θα κρίνει το βάθος της ευθύνης των οφειλετών για την απώλεια της ρύθμισης και θα αποφασίζει με ευρείες δυνατότητες και ελαστικά κριτήρια για την επανένταξή τους.
Η τρίτη πρόταση σχετίζεται με την ανάγκη υπογραφής μίας νέας συμφωνίας για την απασχόληση μεταξύ κοινωνικών εταίρων και Κυβέρνησης, η οποία να διέπεται από την αρχή της «επιδότησης της απασχόλησης αντί της ανεργίας» και να εντάσσεται στο πλαίσιο της αντιμετώπισης των ζητημάτων της αξιοποίησης του εργατικού δυναμικού της χώρας με την παράλληλη στήριξη της επιχειρηματικότητας. Η πρόσφατη συνεργασία μεταξύ των κοινωνικών εταίρων και ΟΑΕΔ για το σχεδιασμό και την ωρίμανση δράσεων ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης, οι οποίες ενσωματώνουν καινοτομίες ικανές να βελτιώσουν την αποτελεσματικότητά τους, είναι πράγματι ένα καλό παράδειγμα συνεργασίας. Θεωρούμε ότι αυτή η ευκαιρία θα πρέπει να διευρυνθεί περαιτέρω, καθώς όταν ετοιμάζονται δράσεις για την αγορά, είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να υπάρχει γνώση των αναγκών της αλλά και των βέλτιστων τρόπων προσέγγισής της, ένα γνωστικό κεφάλαιο που διασφαλίζεται με τη συμμετοχή των κοινωνικών εταίρων.
Δυστυχώς, στις δύο πρώτες προτάσεις οι «θεσμοί» προβάλλουν ατεκμηρίωτες και ανυπόστατες δικαιολογίες, ενώ δεν φαίνεται να έχουν την πρόθεση να εγκαταλείψουν την αυστηρά τιμωρητική στάση τους για να αντιληφθούν την αναγκαιότητα άμεσης αποδοχής και εφαρμογής τους. Με τις προτάσεις μας ουσιαστικά επιβεβαιώνουμε το γεγονός, ότι ο έλληνας Μμε επιχειρηματίας δεν θέλει να χρωστάει, δεν θέλει να παραιτηθεί των υποχρεώσεων του, αλλά αντίθετα διεκδικεί να του δοθεί η δεύτερη ευκαιρία για να το παλέψει. Ο εμπορικός κόσμος δεν ζητά αμνηστία χρεών αλλά βοήθεια αποπληρωμής οφειλών. Οι δανειστές, εάν και εφόσον δεν θέλουν να εξαφανίσουν τις μικρές επιχειρήσεις και να εξαγοράσουν μέσω τραπεζών τις μεγάλες επιχειρήσεις, οφείλουν να δεχθούν, ότι στα είκοσι δικά τους προαπαιτούμενα του Σεπτεμβρίου και οι έλληνες επιχειρηματίες έχουν τουλάχιστον το δικαίωμα σε δύο προαπαιτούμενα για να πληρώσουν αυτά που οφείλουν, αντί να χρεοκοπήσουν. Είναι καιρός να σταματήσει αυτή η επώδυνη ενοχοποίηση της Μμε επιχειρηματικότητας και να τις δοθούν κάποιες βοήθειες επιβιώσεις. Δεν πρόκειται να λυθεί το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας και να καλυφθούν τα χρέη προς τους δανειστές εάν βάλουμε λουκέτο και δεν πρόκειται να επανέλθουμε σε τροχιά ανάπτυξης. Απαιτείται ένα ελάχιστο κοινής λογικής και καλής θέλησης από όλες τις πλευρές, αλλιώς θα επανερχόμαστε ξανά και ξανά στα ίδια ερωτήματα και στα ίδια προβλήματα.
Οι 3 προτάσεις της ΕΣΕΕ συνιστούν και την αιχμή της παρέμβασής της, ενόψει και της εφετινής ΔΕΘ. Θεωρούμε και θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο πολιτικός/δημόσιος διάλογος γύρω τα οικονομικά θα αναπτυχθεί σε μία ρεαλιστική βάση και οι εξαγγελίες θα συνοδεύονται από οδικούς χάρτες. Η επανεκκίνηση της ανάπτυξης θα είναι μία δύσκολη, σύνθετη και απαιτητική διαδικασία, η οποία προϋποθέτει την επιβίωση της Μμε επιχειρηματικότητας.