Καμίνης: Χρέος μας η διαφύλαξη της δημοκρατικής ομαλότητας

Επίσης, υπογραμμίζει ότι με ευθύνη της κυβέρνησης δεν μπορεί να υπάρξει η απαραίτητη συνεννόηση όταν «μπερδεύει την πολιτική αντιπαράθεση, ακόμη και τη σφοδρή σύγκρουση, με τον ολοκληρωτικό πόλεμο κατά του αντιπάλου, καθώς τον μετατρέπει σε «εχθρό».

Ο Γιώργος Καμίνης παραδέχεται ότι το ενδιαφέρον είναι περιορισμένο για το Συνέδριο, λέγοντας ότι «δεν καταφέραμε να συζητήσουμε με τους 212.000 πολίτες που ήρθαν στην εκλογή του Νοεμβρίου ούτε για το τι κόμμα θέλουμε, ούτε για το πώς θα εξασφαλίσουμε διάλογο, συμμετοχή, για το πώς θα φτιάξουμε ζωντανές σχέσεις μαζί τους. Mε το να έχει προηγηθεί η εκλογή του επικεφαλής, δεν υπάρχει γνωστός δρόμος για να τον ακολουθήσουμε. Χρειάζεται τόλμη, πείσμα και μια συνείδηση αποστολής. Χωρίς παλιές σκουριές, αλλά ούτε εύκολες καταγγελίες».

Αναφέρει ότι αντιστοιχεί περισσότερο σε μια μεγάλη ιδρυτική συνδιάσκεψη, ωστόσο τονίζει ότι το πολιτικό μήνυμα που θα πρέπει να δοθεί είναι: «…κάθε τι που κάνουμε πρέπει να οδηγεί σε ενότητα και όχι σε φυγόκεντρες τάσεις. Για παράδειγμα, δεν διανοούμαι να μην υπάρξει κοινή πρόταση του Πολιτικού Συμβουλίου για τα 2/3 τουλάχιστον των οργάνων που θα εκλεγούν. Δεν με ενοχλούν οι διαφωνίες, αλλά με ενδιαφέρουν πολύ οι διαδικασίες επίλυσής τους, οι θεσμοί δηλαδή και η κουλτούρα διαλόγου».

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της συνέντευξης του δημάρχου Αθηναίων Γιώργου Καμίνη στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

ΕΡ. Κύριε Δήμαρχε, βλέπουμε πολλά και σημαντικά ζητήματα να έχουν ανοίξει ταυτόχρονα. Ένταση στα ελληνοτουρκικά, με αιχμή τη σύλληψη των δύο στρατιωτικών μας, στην Αδριανούπολη, στην Κύπρο με αφορμή τις νόμιμες γεωτρήσεις της κυπριακής κυβέρνησης. Ταυτόχρονα συνεχή διαπραγμάτευση για το ζήτημα της ονομασίας της FYROM, σκανδαλολογία με αιχμή την υπόθεση Νοvartis, έντονη αντιπαράθεση για το τι θα γίνει μετά το τέλος του Μνημονίου, μετά τον Αύγουστο. Πώς, λοιπόν, εκτιμάτε το σημερινό πολιτικό σκηνικό;

Το ζήτημα δεν είναι πόσα θέματα υπάρχουν, αλλά το πώς τα χειριζόμαστε. Ούτε στο Μακεδονικό ούτε στη Novartis καταφέραμε να ξεχωρίσουμε το εθνικό από το κομματικό. Δεν είμαι φυσικά ευχαριστημένος. Το κομματικό σύστημα αποδεικνύεται και πάλι κατώτερο των προσδοκιών των πολιτών αλλά και των αναγκών της χώρας. Οι ευθύνες πάντως δεν είναι ίδιες. Για παράδειγμα, η κυβερνητική μεθόδευση του πολιτικού σκέλους στο θέμα της φαρμακευτικής δαπάνης είναι άθλια. Από την άλλη όμως, και από τη ΝΔ δεν ακούσαμε ίχνος αυτοκριτικής για την πενταετία 2004-09 και την εκτίναξη της φαρμακευτικής δαπάνης, η οποία περιορίστηκε δραματικά χάρη στην ηλεκτρονική συνταγογράφηση που θεσμοθέτησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Απαιτείται σοβαρότητα, ρεαλισμός και υπευθυνότητα από όλους μας. Εδώ οφείλουμε ως Κίνημα Αλλαγής να εγγυηθούμε την ομαλότητα και τη σταδιακή επαναφορά της χώρας σε μια προοδευτική κανονικότητα. Παρά τις χιλιοειπωμένες και πολλαπλώς κριθείσες ευθύνες της, η παράταξή μας παραμένει η παράταξη του ΑΣΕΠ, των Ανεξάρτητων Αρχών, της Διαύγειας. Και καλείται ξανά να επιβεβαιώσει τον ιστορικό της ρόλο.

ΕΡ. Μήπως τελικά οι εκλογές είναι συντομότερα από το 2019 όπως λέει η κυβέρνηση;

Το βασικό είναι πως το πολιτικό κλίμα δεν είναι καλό και οικονομική ανάπτυξη σε τέτοιο κλίμα αβεβαιότητας δεν είναι δυνατόν να υπάρξει. Η κυβέρνηση, όποιο θέμα και να πιάσει, το οδηγεί σε ακραία πόλωση φθείροντας τους θεσμούς. Παράδειγμα, τα φάρμακα και το Μακεδονικό, όπου προτίμησε και πάλι να στριμώξει την αντιπολίτευση, αντί να προτάξει συναίνεση και βούληση για λύσεις. Τελικά, ως συνήθως μας έμειναν η πόλωση, τα συλλαλητήρια και οι εκατέρωθεν καταγγελίες. Δυστυχώς, είναι ριζωμένα μέσα στην πολιτική αντίληψη της κυβέρνησης, στην κουλτούρα της, η πόλωση και ο διχασμός.

Τελικά αναρωτιέται κανείς αν αυτή η κυβέρνηση πραγματικά θέλει να λύσει θέματα- π.χ. τις μίζες ή τα φάρμακα- ή απλώς ενδιαφέρεται να κυριαρχήσει με κάθε μέσο επί των κομματικών της αντιπάλων, τραυματίζοντας τη δημοκρατία. Το χειρότερο είναι πως με αυτή την αναστάτωση, τον διχασμό, την «αναμπουμπούλα» που παράγει κάθε φορά η κυβέρνηση, μόνον «οι λύκοι» χαίρονται. Δηλαδή οι ισχυροί, αυτοί που ήδη κατέχουν θέσεις ισχύος μέσα στο σύστημα, γίνονται ισχυρότεροι, όπως και οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι.

Ο κ. Τσίπρας με την πολιτική του παράγει ανισότητες και κοινωνική αδικία. «Σκίζει» μνημόνια, μετά όμως υποχρεώνεται να κόψει συντάξεις. Διευρύνει τις ανισότητες, από το 2015 και μετά. Και τώρα με τα φάρμακα δεν ξεσκεπάζει σκάνδαλα, δεν κοιτά την ουσία, πώς δηλαδή θα κατοχυρωθούν τα γενόσημα, πώς θα πέσει η τιμή στο φάρμακο. Αντίθετα, με την πόλωση υποβαθμίζει τη δράση των κυκλωμάτων, προστατεύοντας εκ του αποτελέσματος τους «λύκους» του φαρμάκου, καθώς στρέφει την προσοχή μας στις εντυπώσεις. Στα ονόματα των πολιτικών του αντιπάλων, που βάζει στη λίστα προγραφών. Είναι απολύτως φανερό ότι από αυτή την παρωδία της προανακριτικής δεν κερδίζει ούτε ο ασθενής, ούτε ο αδύναμος, ούτε ο φτωχός.

ΕΡ. Ταυτόχρονα αναζητείται εθνική συνεννόηση. Το έχετε πει κι εσείς αρκετές φορές. Είναι όμως εφικτή σε τέτοιο κλίμα;

Αυτό ακριβώς τονίζω. Είναι εφικτή, αλλά δεν είναι πιθανή. Γιατί η συνεννόηση είναι πρώτα από όλα θέμα βούλησης και πρωτοβουλίας της κυβέρνησης. Προϋποθέτει μια πολιτική κουλτούρα και απόφαση. Η κυβέρνηση, όμως, δεν έχει αυτή την προσέγγιση, δεν αντιλαμβάνεται έτσι την πολιτική, μπερδεύει την πολιτική αντιπαράθεση, ακόμη και τη σφοδρή σύγκρουση, με τον ολοκληρωτικό πόλεμο κατά του αντιπάλου, καθώς τον μετατρέπει σε «εχθρό». Γι’ αυτό και παρεμβαίνει απροκάλυπτα, όπου συναντά «αντίσταση». Στη δικαιοσύνη, στις ανεξάρτητες αρχές, στην αυτοδιοίκηση.

ΕΡ. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να διαφοροποιείται από τη ΝΔ και τον υπό διαμόρφωση νέο προοδευτικό φορέα, ως η νέα πολιτική κι άφθαρτη δύναμη σε αντίθεση με όσους χρεοκόπησαν τη χώρα, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό. Τι απαντάτε;

Νέος είναι ο κ. Τσίπρας, άφθαρτος όχι. Πολύ περισσότερο οι συνεργάτες του. Το χειρότερο για μένα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας δεν κάνουν τίποτε για να απαλλαγούμε από τα μεγάλα λάθη του παρελθόντος. Το κομματικό κράτος θα είναι πάντα ένα διεφθαρμένο κράτος. Και η κυβέρνηση στήνει, όπως συνέβη και στο παρελθόν, ένα κράτος κομματικό. Η ευθύνη της μάλιστα εδώ είναι βαριά και διπλή. Πρώτον, γιατί ανήλθε στην εξουσία καταγγέλλοντας τους προηγούμενους γι’ αυτά ακριβώς που επαναλαμβάνει και η ίδια. Και δεύτερον, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, ευτελίζoντας τους θεσμούς, υποσκάπτει τα όρια αντοχής της δημοκρατίας μας, καθώς έτσι ενισχύονται οι απροκάλυπτα αντικοινοβουλευτικές δυνάμεις και στα δύο άκρα.

Η συγκέντρωση εξουσίας δημιουργεί ανομία και η κυβέρνηση παρεμβαίνει στη δικαιοσύνη, συγκεντρώνει εξουσία. Το ίδιο επιχειρεί και με τον κεντρικό τραπεζίτη. Γεννάει ανομία γιατί δεν σέβεται την διάκριση των εξουσιών. Η έλλειψη λογοδοσίας, οι κλειστές δομές οδηγούν σε κατάχρηση εξουσίας. Ο κύριος Τόσκας δεν λογοδοτεί, ο κύριος Κουρουμπλής δεν εμφανίζεται, ο κύριος Σπίρτζης ταλαιπωρεί το μετρό με τα χρήματα των φορολογουμένων εδώ κι ένα χρόνο. Συνεχίζουν αμέριμνοι, με την αυθάδη άνεση του ανεύθυνου άρχοντα.

Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν μας απομακρύνει από το παρελθόν που δήθεν αποκηρύσσει. Οι πράξεις τους δείχνουν ότι είναι ατόφιο μέρος του. Όσα χρόνια και αν τους χωρίζουν ηλικιακά, τα έργα τους πατάνε στα ίδια χνάρια. Γι’ αυτό και αποτελεί εθνική ανάγκη, η στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ.

Και παράλληλα ιστορική ευθύνη για το Κίνημα Αλλαγής με πρόσωπα και με προτάσεις να ξεμπλέξει μια και καλή αυτό το κουβάρι. Έχουμε ιστορικό χρέος να υπερασπιστούμε τη δημοκρατική ομαλότητα.

ΕΡ. Σε λίγους μήνες ολοκληρώνεται το 3ο Μνημόνιο. Μετά τι, κ. Καμίνη; Προληπτική γραμμή ή αποθεματικά; Τη διαφωνία οικονομικού επιτελείου – Γιάννη Στουρνάρα πώς τη σχολιάζετε;

Είναι κι αυτό μια ακόμη απόδειξη της διχαστικής λογικής των κυβερνώντων. Έχει αναγορευθεί σε μείζον πολιτικό θέμα η «προληπτική στήριξη», με όρους επικοινωνιακούς και όχι ουσιαστικούς. Δεν άκουσα την κυβέρνηση να λέει τι μας συμφέρει πιο πολύ. Τα υπέρ και τα κατά της προληπτικής γραμμής ή των αποθεματικών. Αρκούνται στο να θυμίζουν με νόημα ότι ο κεντρικός τραπεζίτης ήταν υπουργός Οικονομικών και να του επιτίθενται συνεχώς σαν να ήταν κομματικός αντίπαλος, ενώ είναι ο επικεφαλής μιας Ανεξάρτητης Αρχής. Αυτά είναι απλός εκφοβισμός, δεν συγκροτούν μια ώριμη συζήτηση υπεύθυνων εξουσιών για την επιλογή της λύσης που θα μας φέρει με μεγαλύτερη ασφάλεια ένα βήμα πιο πέρα από τη μιζέρια της κρίσης.

ΕΡ. Μέσα σ΄αυτό το σκηνικό προχωράτε την επόμενη Κυριακή για το ιδρυτικό συνέδριο του νέου φορέα. Τι να περιμένουν οι προοδευτικοί πολίτες;

Νομίζω πως το συνέδριο δεν θα μας εκπλήξει. Δεν καταφέραμε να συζητήσουμε με τους 212.000 πολίτες που ήρθαν στην εκλογή του Νοεμβρίου ούτε για το τι κόμμα θέλουμε, ούτε για το πώς θα εξασφαλίσουμε διάλογο, συμμετοχή, για το πώς θα φτιάξουμε ζωντανές σχέσεις μαζί τους. Το ενδιαφέρον είναι περιορισμένο.

Δεν είναι βεβαίως εύκολο. Έτσι όπως άρχισε το εγχείρημα, δηλαδή με το να έχει προηγηθεί η εκλογή του επικεφαλής, δεν υπάρχει γνωστός δρόμος για να τον ακολουθήσουμε. Χρειάζεται τόλμη, πείσμα και μια συνείδηση αποστολής. Χωρίς παλιές σκουριές, αλλά ούτε εύκολες καταγγελίες.

Το «πραγματικό» συνέδριο, ως αποτέλεσμα διαδικασιών από τη βάση, με υπαρκτά διλήμματα, πολιτική συζήτηση, ύπαρξη οργανώσεων, ώσμωση μεταξύ των συμμετεχόντων και εκλογή οργάνων θα έρθει μετά τις εθνικές εκλογές. Ως φυσική συνέπεια μιας πορείας. Αυτό που συμβαίνει τώρα αντιστοιχεί περισσότερο σε μια μεγάλη ιδρυτική συνδιάσκεψη, με αριστίνδην, εκλεγμένους, κληρωμένους, πάρα πολλούς συνέδρους, περισσότερο για να βρεθούμε, να γνωριστούμε και να δώσουμε μια νομιμοποιητική βάση στην ανάδειξη καθοδηγητικών οργάνων και στην επιλογή των κατευθυντήριων προγραμματικών και καταστατικών αρχών.

Δεν υποτιμώ καθόλου τη δουλειά προετοιμασίας που έγινε ούτε την πολιτική σημασία που θα έχει η τυπική συγκρότηση του κόμματος. Απλώς τονίζω την ιστορική πρωτοτυπία του εγχειρήματος και άρα την δυσκολία να το κρίνεις με τα συνήθη κριτήρια προσυνεδριακών διαδικασιών. Πολύ σημαντική συνεισφορά είναι οι διαδικασίες «ψηφιακού κόμματος» που δημιουργήθηκαν. Υπάρχει πια μια ολοκληρωμένη ψηφιακή πλατφόρμα για συζήτηση, επικοινωνία, δημιουργία ομάδων με ενδιαφέροντα θέματα. Περιλαμβάνει κάθε είδους ψηφοφορίες, ακόμη και την εξ’ αποστάσεως που τόσο συζητήθηκε τον Νοέμβριο. Αυτό είναι κατάκτηση και δείγμα γραφής του τι κόμμα θέλουμε. Είναι πολιτική υποχρέωσή μας να αναδείξουμε αυτή την πλατφόρμα, να την εντάξουμε οργανικά σε όλες τις βαθμίδες λειτουργίας του κόμματος.

ΕΡ. Συντονίσατε την Επιτροπή προγράμματος. Είστε ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα; Πείτε μας μια- δύο ενδεικτικές νέες προτάσεις;

Είμαι πολύ ικανοποιημένος από την κινητοποίηση εξαίρετου ανθρώπινου δυναμικού γύρω από τις θεματικές που συζητήθηκαν. Το Κίνημα διαθέτει πραγματικά διαμάντια, ανθρώπους με γνώση, εμπειρία, ευθύνη. Ξέρουν να συζητούν, να μετέχουν, να προσφέρουν, να συνεργάζονται. Θα σας δώσω παράδειγμα. Για κάθε ενότητα- θεματική π.χ. υγεία ή παιδεία, δεν υπάρχουν απλώς θέσεις. Υπάρχει μια περίληψη 300 λέξεων με τα βασικά ερωτήματα-διλήμματα που έθεσαν στους εαυτούς τους, συζήτησαν και αποφάσισαν οι επί μέρους ομάδες σύνταξης. Υπάρχουν και τα άλλα ερωτήματα που δεν απαντήθηκαν, γιατί δεν θεωρήθηκαν ώριμα. Αυτό το υλικό -περίληψη και επιπλέον ερωτήματα- δίνεται στον ψηφιακό διάλογο, δημοσιεύεται, παράλληλα με τα μεγάλα κείμενα των θέσεων. Η διευκόλυνση του διαλόγου είναι προφανής, πολύ περισσότερο που η κάθε ομάδα διαθέτει και έναν ή δύο συντονιστές αυτής της ψηφιακής συζήτησης. Θέλω να πω ότι δεν είναι απλώς τα κείμενα ή οι θέσεις που διεκδικούν πρωτοτυπία. Πολύ περισσότερο είναι οι καλές πρακτικές, οι διαδικασίες παραγωγής και συζήτησής τους. Με αυτά θέλουμε να μπολιάσουμε το Κίνημά μας.

ΕΡ. Παρά ταύτα βλέπουμε διαφωνίες και έντονες τριβές ενόψει του Συνεδρίου. Είναι βάσιμες και πώς θα ξεπεραστούν;

Είχα μιλήσει πρώτος για την ανάγκη ενιαίας κοινοβουλευτικής ομάδας ως απαραίτητη συνθήκη για την ενότητα του χώρου μας και φυσικά για την επιτυχία του εγχειρήματος που κάνουμε. Όσο αυτό δεν γίνεται, τόσο θα προκύπτουν γεγονότα που θα υποσκάπτουν και θα υπονομεύουν την ενιαία έκφραση του Κινήματος Αλλαγής, δημιουργώντας εσωστρέφεια αλλά και σύγχυση στην κοινωνία για τη συνολική μας εικόνα. Σχετικά με τα οργανωτικά, νομίζω πως έκανα σαφή το χαρακτήρα και την αναγκαιότητα αυτού του συνεδρίου. Αποκαλώντας το “ιδρυτική συνδιάσκεψη” δεν το υποβαθμίζω, το τοποθετώ στην πραγματικότητά του. Οι διαφωνίες που εμφανίστηκαν αφορούν κυρίως την κριτική που δικαίως ασκεί κάποιος εάν δει αυτό το συνέδριο σαν «κανονικό». Επειδή δεν είναι, όπως εξήγησα, δεν νομίζω ότι αυτές οι κριτικές θα βρουν γόνιμο έδαφος.

Το πιο σημαντικό για μένα είναι το πολιτικό μήνυμα που θα δοθεί. Με την έννοια ότι κάθε τι που κάνουμε πρέπει να οδηγεί σε ενότητα και όχι σε φυγόκεντρες τάσεις. Για παράδειγμα, δεν διανοούμαι να μην υπάρξει κοινή πρόταση του Πολιτικού Συμβουλίου για τα 2/3 τουλάχιστον των οργάνων που θα εκλεγούν. Δεν με ενοχλούν οι διαφωνίες, αλλά με ενδιαφέρουν πολύ οι διαδικασίες επίλυσής τους, οι θεσμοί δηλαδή και η κουλτούρα διαλόγου. Σε αυτό το επίπεδο, πρέπει να ενισχύσουμε τις ανοιχτές δομές, τη συζήτηση, την ψηφιακή συμμετοχή τη διαφάνεια και τη λογοδοσία. Έχουμε πια τις προϋποθέσεις, διαθέτουμε τα εργαλεία για να παράγουμε συλλογικά πολιτικές και πρέπει να δώσουμε ξεκάθαρα το μήνυμα ανανέωσης. Όχι μόνο για το κόμμα, αλλά και ως υπόδειγμα για το κράτος και τη διακυβέρνηση.