Του Θάνου Αθανασίου
Η κατάσταση έχει δυσκολέψει τόσο από το γεγονός ότι με υπαιτιότητα της Αθήνας υπάρχουν ακόμα ανοιχτά ζητήματα για τη συμφωνία σε επίπεδο προσωπικού (ενέργεια, εργασιακά και δημοσιονομικά 2018 – όπως είπε και δημόσια ο Π.Μοσκοβισί) αλλά και από τη δυστοκία να συμφωνηθεί μεταξύ των τριών: Αθήνας – ΔΝΤ – ΕΕ η μέθοδος με την οποία θα “περιγραφούν τα πρόσθετα μέτρα για το 2019 και το 2020”, όποια και αν είναι η μέγιστη διάρκεια των πρωτογενών πλεονασμάτων του 3,5%.
Πολύ απλά το ΔΝΤ θα ήθελε νομοθέτηση σε όλα από τώρα και η Αθήνα καμία νομοθέτηση και για τίποτα. Οι Βρυξέλλες βρίσκονται στη μέση προσπαθώντας να γεφυρώσουν τις διαφορές – αυτός είναι και ο ρόλος Μοσκοβισί.
Βεβαίως εδώ θα πρέπει να γίνουν ορισμένες διευκρινίσεις:
1. το “3,5 σε μεσοπρόθεσμο διάστημα” είναι ένα στοιχείο του προγράμματος που έχει δεχθεί η Αθήνα τον Απρίλιο,
2. το ότι το ΔΝΤ εκτιμά πως θα υπάρχει απόκλιση από τον στόχο, δεν είναι μια άποψη του Πωλ Τόμσεν, αλλά παραδοχή που έχει δεχθεί η Αθήνα και το Eurogroup τον Απρίλιο και τον Μάιο, έστω και υπό τη μορφή στοιχήματος,
3. ο τρόπος για να κλείσει η διαφορά είναι ο αυτόματος περιοριστής, που, επίσης όπως έχουν δεχθεί όλοι, πρέπει να είναι περιγραφικός,
4. το νέο στοιχείο από τις τελευταίες συζητήσεις είναι πως το ΔΝΤ και πολλοί στο Εurogroup ζητούν την νομοθέτηση μέτρων από τώρα,
5. με βάση τις παραδοχές του Απριλίου και του Μαΐου, όντως τα μέτρα που απαιτούνται βρίσκονται στα 4,2 δισ.,
6. όντως στο τραπέζι των συζητήσεων έχουν πέσει ιδέες όπως το αφορολόγητο (ακόμα και αν δεν είναι μέτρο από τις δαπάνες, αλλά από τα έσοδα),
7. χωρίς απόφαση για συμμετοχή του ΔΝΤ δεν μπορεί να υπάρξει καμία νέα εκταμίευση,
8. για να υπάρχει συμφωνία πρέπει να συμφωνούν όλοι – και το ΔΝΤ,
9. αν το ΔΝΤ φύγει το ελληνικό πρόγραμμα παύει αν υφίσταται και στην καλύτερη των περιπτώσεων θα πρέπει να συζητηθεί και να αποφασιστεί ένα άλλο από την αρχή.
Το τελευταίο στοιχείο το είχαν εξηγήσει πηγές του Γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών στην Realnews σε πρόσφατη αποστολή στο Βερολίνο πριν από δύο μήνες και τότε είχε δημοσιευθεί ως εναλλακτικό σχέδιο – υπό την αίρεση ότι αυτή δεν είναι η επιθυμία κανενός στην ευρωζώνη.
Το στοιχείο αυτό, με ακριβώς αυτή την περιγραφή αναφέρεται και στην συνέντευξη του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Όμως πολλοί στην ΕΕ, με καλή γνώση των συζητήσεων κάνουν λόγο για “διαπραγματευτικούς τακτικισμούς” και για “θεωρητικές απαντήσεις σε θεωρητικές ερωτήσεις”. Εξηγούν δε ότι ακόμα εργαζόμαστε για να πεισθεί η μεν Αθήνα να κάνει κάτι, το δε ΔΝΤ να δεχθεί μια “ηπιότερη νομοθετική λύση”.
Το αποτέλεσμα δεν έχει ακόμα κριθεί και εξαρτάται πολύ περισσότερο από την Αθήνα και το τι μπορεί να ανεχθεί μια κυβερνητική πλειοψηφία παρά από κανέναν άλλο.
Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι αν οι τρεις πλευρές δεν τα βρουν και το ελληνικό πρόγραμμα καταρρεύσει, ούτε το Βερολίνο, ούτε η Ουάσιγκτον θα είναι σε δύσκολη θέση.
Αντιθέτως δεν είναι καθόλου βέβαιο ούτε ότι θα επαρκέσει ο χρόνος για να συναφθεί ένα νέο πρόγραμμα, ούτε ότι αυτό θα είναι εύκολο, ή δεν θα περιέχει μέτρα για τα επόμενα έτη. Η δε αναταραχή θα στοιχίσει σίγουρα στην ελληνική οικονομία.
Πηγή: Real.gr
στο 