«Από τότε που το τραπεζικό σύστημα της Ισλανδίας κατέρρευσε στα τέλη του 2008, το μικρό νησιωτικό κράτος αποτελεί ένα πρωτοποριακό αντιπαράδειγμα στον τρόπο με τον οποίο η Ευρώπη χειρίστηκε την κρίση χρέους. Όταν οι ισλανδικές τράπεζες – οι οποίες έφτασαν να έχουν κεφάλαια ίσα με το ετήσιο εισόδημα της χώρας 10 φορές – δεν μπορούσαν πλέον να αναχρηματοδοτήσουν το χρέος τους, η κυβέρνηση του Ρέικιαβικ έκανε τρία πράγματα», αναφέρει δημοσίευμα των Financial Times που εξετάζει το αν και κατά πόσο το ισλανδικό παράδειγμα θα μπορούσε να ήταν πρότυπο για την Ελλάδα και εξηγεί:
«Η Ισλανδία αναδιάρθρωσε τις τράπεζες, αφήνοντας τους πιστωτές να μάχονται για τα απομεινάρια, ενώ οι νέες τράπεζες συνέχισαν να εξυπηρετούν την τοπική οικονομία. Άφησε το νόμισμα να κατρακυλήσει. Κι επέβαλε έλεγχους στο συνάλλαγμα, αποτρέποντας τον μαζικό εκπατρισμό ξένων κεφαλαίων».
Στην συνέχεια, όμως, αντιπαραβάλλονται οι επιλογές των ηγετών της Ευρωζώνης: «Οι ηγέτες της ευρωζώνης επέλεξαν μια διαφορετική πορεία κι από τις τρεις αυτές απόψεις. Πρώτον, επέλεξαν να διασώσουν τους τραπεζίτες αντί να διαγράψουν τα χρέη. Η δεύτερη πολιτική, η υποτίμηση, δεν ήταν στη διάθεσή τους εκτός κι αν συνοδευόταν από εγκατάλειψη του ευρώ. Και ως προς το τρίτο, απέφυγαν τους ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων, εκτός από την περίπτωση της Κύπρου».
«Το γεγονός ότι η Ισλανδία αναγκάστηκε θέλοντας και μη σε «αποκήρυξη χρέους, ελέγχους κεφαλαίων και και μαζική υποτίμηση», όπως ο Κρούγκμαν συνοψίζει επιγραμματικά, δεν σημαίνει ότι η συγκεκριμένη αυτή τριπλέτα είναι και η βέλτιστη για όλες τις χώρες με ανάλογα προβλήματα», αναφέρει το δημοσίευμα που καταλήγει:
«Εν ολίγοις, τα διδάγματα που πρέπει να αντλήσουμε από την Ισλανδία είναι πιο διαφοροποιημένα – δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα υπέρ της συνολικής αντιγραφής της πολιτικής της. Αντ ‘αυτού, θα πρέπει να διακρίνουμε τι λειτούργησε και τι όχι, ή τι ήταν τελικά αντιπαραγωγικό. Χωρίς αμφιβολία, το χρέος μπορεί και και πρέπει να διαγραφεί από τη ρίζα. Η υποτίμηση, ωστόσο, δεν φαίνεται να προσφέρει τίποτα επιπλέον – γι’ αυτό η ευρωζώνη θα πρέπει να εστιάσει στην αναδιάρθρωση του χρέους, αντί να κάνει εικασίες, πόσω μάλλον να ενθαρρύνει, την έξοδο οποιασδήποτε χώρας.
Τέλος οι έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων μπορεί κάποια στιγμή να εξεταστούν, αλλά θα πρέπει να είναι περιορισμένοι, ώστε να καταπολεμήσουν μόνο αυτές τις εκροές που πρέπει πραγματικά να αποφευχθούν.