«Το 55% των πτωχεύσεων αφορά κεφαλαιουχικές επιχειρήσεις, η πλειοψηφία των οποίων αποτελεί, αναλογικά, μεγαλύτερους εργοδότες από τις προσωπικές και ατομικές επιχειρήσεις» σημειώνει το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθήνας για το σχέδιο νόμου που αφορά στο Πτωχευτικό Δίκαιο και τη 2η ευκαιρία και προτείνει την απαλοιφή κάθε διαχωρισμού ως προς την νομική μορφή της επιχείρησης που πτωχεύει.
Το επιμελητήριο αναφέρει σε ανακοίνωσή του ότι «ως οφειλέτης πρέπει να ορίζεται κάθε πρόσωπο που εκπροσωπεί μια επιχείρηση και το οποίο επιβαρύνουν οι οφειλές αυτής». Ακόμη, υπογραμμίζει ότι η πρόταση νόμου ορίζει πως σταματάει η προσωποκράτηση του συγγνωστού. Κατ’ αναλογία, λοιπόν, το επιμελητήριο εκτιμά ότι πρέπει να παύσει και το αξιόποινο των πράξεών του, ως νομίμου εκπροσώπου της επιχείρησης. Σε αντίθετη περίπτωση, όπως ισχυρίζεται το επιμελητήριο, δεν θα υπάρχει 2η ευκαιρία, καθώς θα φυλακιστεί (ως έχων δόλο, πχ επιταγές) για οφειλές που την ίδια στιγμή έχουν κριθεί ως μη δόλιες (αφού κρίθηκε συγγνωστός).
Επιπλέον, προτείνεται η απαλλαγή του οφειλέτη να γίνει για τις οφειλές της επιχείρησης με οποιαδήποτε ιδιότητα αυτός τις ανέλαβε. Δηλαδή, είτε ως εγγυητής, είτε ως νόμιμος εκπρόσωπος. Για παράδειγμα, μια σύμβαση τραπεζικού δανείου φέρει επάνω της δυο υπογραφές του οφειλέτη, μια ως νομίμου εκπροσώπου και μια ως εγγυητή. Αν απαλλαχτεί μόνο ως προς την ιδιότητα του νομίμου εκπροσώπου, δεν προκύπτει 2η ευκαιρία, όπως αναφέρει το επιμελητήριο. Αναφορικά με το άρθρο 169 παρ. 2. που ορίζει ότι «ο οφειλέτης δεν απαλλάσσεται από οφειλές που δημιουργήθηκαν από αδίκημα που τελέσθηκε με δόλο ή βαρεία αμέλεια», το ΕΕΑ πιστεύει ότι θα δημιουργηθούν σημαντικά εμπόδια λειτουργίας της 2ης ευκαιρίας, καθώς σχεδόν όλα τα χρέη μιας επιχείρησης χαρακτηρίζονται σήμερα στην ποινική δικαιοσύνη ως «δόλια». Η συγκεκριμένη πρόβλεψη έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το άρθρο 167 παρ. 1 του νόμου που προτείνεται και την αιτία με βάση την οποία θα κριθεί συγγνωστός ο οφειλέτης. Αν η πτώχευση δεν προέκυψε με δόλιες ενέργειες του, σημαίνει ότι οι οφειλές του προς τρίτους (δηλαδή η έννοια της πτώχευσης-αδυναμία εξυπηρέτησης οφειλών) δημιουργήθηκαν χωρίς δόλιες ενέργειες. Εκτιμάται ότι θα έχουμε το φαινόμενο να αποφασίζει το πολυμελές δικαστήριο ότι ο οφειλέτης δεν είχε δόλο και πτώχευσε και ταυτόχρονα να αποφασίζει το ίδιο δικαστήριο ότι είχε δόλο για μέρος των οφειλών (που μπορεί να είναι και πλειοψηφικό, πχ επιταγές). Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί η διάταξη να είναι πλήρως απαγορευτική, θα πρέπει το δικαστήριο να εκτιμά ελεύθερα για το αν μπορούν να εξοφληθούν τα συγκεκριμένα χρέη και να αποφασίζει ανάλογα. Ιδιαίτερη πρόνοια ζητάει το επιμελητήριο να δοθεί:
– για τις επιχειρήσεις που έχουν ήδη πτωχεύσει και έχει κριθεί (ή ακόμα δεν έχει κριθεί) ως συγγνωστός ο οφειλέτης (θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα της απαλλαγής),
– για τις επιχειρήσεις που πρακτικά έχουν σταματήσει την λειτουργία τους χωρίς να έχουν προσφύγει στο πτωχευτικό δικαστήριο και οι οποίες αδυνατούν να επιτύχουν απόφαση πτώχευσης, καθώς δεν έχουν περιουσιακά στοιχεία (κριτήριο απόρριψης της αιτήσεως πτώχευσης),
– για τους κληρονόμους φυσικών προσώπων που έχουν επιβαρυνθεί με τα πτωχευτικά χρέη συγγενών τους που απεβίωσαν.