Την εσφαλμένη μέθοδο των αρμόδιων αρχών για τη φορολόγηση των εμβασμάτων εξωτερικού καταδεικνύει βήμα προς βήμα η απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, που ακύρωσε τη… λυπητερή των περίπου 4 εκατ. ευρώ που είχε επιβληθεί στον Μιχάλη Χατζηγιάννη, η οποία δημοσιεύτηκε χθες.
Το σκεπτικό της απόφασης, υπ’ αριθμ. 2128/2016, «πατάει» στο νομολογιακό μονοπάτι που χάραξε το Συμβούλιο της Επικρατείας με την πρόσφατη απόφαση-«πιλότο» (884/16), η οποία εκδόθηκε για την υπόθεση του δημοφιλούς τραγουδιστή, ξεκαθαρίζοντας ότι λανθασμένα η φορολογική αρχή «μετρά» για τον καταλογισμό φόρου το χρόνο διενέργειας του εμβάσματος.
Και υποδεικνύοντας ότι κρίσιμος είναι είτε ο χρόνος που τα επίμαχα χρηματικά ποσά κατατέθηκαν στο λογαριασμό από όπου «έφυγε» το έμβασμα (σε περίπτωση τμηματικής κατάθεσης, ο χρόνος που κατατέθηκε καθένα από τα τμήματα) είτε ο χρόνος που τα ποσά αποκτήθηκαν, δηλαδή επήλθε η προσαύξηση της περιουσίας.
Διευκρίνισε άλλωστε ότι η μεταφορά (με έμβασμα) χρηματικού ποσού από τραπεζικό λογαριασμό του φορολογούμενου, στον οποίο δεν υπάρχει συνδικαιούχος, σε άλλο τραπεζικό λογαριασμό του ίδιου προσώπου δεν ενέχει προσαύξηση της περιουσίας του αναφέρει ο Ελεύθερος Τύπος.
Το Διοικητικό Εφετείο έλαβε υπόψη άλλωστε την απάντηση του Ανωτάτου Δικαστηρίου το οποίο αποσαφήνισε ότι σε υποθέσεις όπως η κρινόμενη, οι τεκμαρτές δαπάνες (άρθρα 16 και 17 Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος) αφαιρούνται κατ’ αρχάς από το δηλωθέν εισόδημα του αντίστοιχου οικονομικού έτους και επιπλέον, στο μέτρο που το υπερβαίνουν, από το κεφάλαιο που προέρχεται από οποιαδήποτε άλλη νόμιμη πηγή ή αιτία, το οποίο (εισόδημα ή κεφάλαιο) λαμβάνεται υπόψη για να δικαιολογήσει, εν όλω ή εν μέρει, την επίμαχη περιουσιακή προσαύξηση (ποσό τραπεζικής κατάθεσης).
στο 