Τις ασπίδες της ευρωζώνης στο Grexit εξετάζει ο αρθρογράφος του Bloomberg View, Μαρκ Γκίλμπερτ, εξετάζοντας ξανά την πρόταση για… «ευρωομόλογο».
«Θα πρέπει να επιδείξει αλληλεγγύη προς τους κατόχους ομολόγων και τους trader ανά τον κόσμο, θέλοντας να τους υπενθυμίσει πως το κοινό νόμισμα δεν είναι χίμαιρα, αλλά μια πραγματική οικονομική ένωση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα φουντώσει η κερδοσκοπία εις βάρος των άλλων αδύναμων μελών του ευρώ και σε πρώτη φάση θα δουν το κόστος δανεισμού τους να αυξάνεται δραματικά», αναφέρει.
Ο Γκίλμπερτ επαναφέρει το ευρω-ομόλογο, η Ευρώπη θα χρειαστεί να συνασπιστεί για να καλύψει τις δανειακές ανάγκες των μικρών χωρών και για να το κάνει αυτό θα πρέπει να ξεπεράσει τις φιλοσοφικές αντιρρήσεις που έχουν εγερθεί μέχρι τώρα επί του θέματος, σημειώνει.
«Έτσι, αντί να υπάρχουν τα 10ετή ομόλογα της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας και των άλλων χωρών θα υπάρξει ένα ευρωπαϊκό 10ετές ομόλογο να το διαχειρίζονται όλες οι χώρες μέσω ενός κεντρικού γραφείου δανεισμού. Τα χρήματα από τις πωλήσεις αυτών των ομολόγων θα μοιράζονται στις χώρες ανάλογα με τις ανάγκες τους», αναφέρει.
Ένα τέτοιο σύστημα θα επιτρέψει μεγαλύτερες εκδόσεις ομολόγων που θα είναι πιο εύκολο να αγοραστούν και να πουληθούν, όπως έχει σημειώνει και το Ινστιτούτο Bruegel από το 2011, όταν έκανε λόγο για τα «Blue Bonds».
«Φυσικά κάτι τέτοιο βρίσκει πολλούς αρνητές, καθώς δεν είναι εύκολο να δεχθούν την από κοινού και καθ’ ολοκληρίαν ευθύνη», σημειώνει.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, καταλήγει ο Γκίλμπερτ, η έννοια των κοινών ευρω-ομολόγων θα είναι ένας «έξυπνος τρόπος», από τη μεριά της ΕΕ, να ορκιστεί υπέρ του ευρώ, χρησιμοποιώντας ένα σχέδιο που θα αποτρέπει την κατανομή των βαρών.
Θα σηματοδοτήσει, δε, τη δέσμευση για μεγαλύτερη οικονομική εναρμόνιση στο μέλλον. Και, κατά την ταραγμένη ατμόσφαιρα που είναι πιθανό να ακολουθήσει μιας βρόμικης ελληνικής εξόδου, θα μπορούσε να πετύχει την υπέρβαση της αντίστασης όσων μέχρι τώρα αντιδρούν στα σχέδια των κοινών ομολόγων.
Ωστόσο, το ερώτημα είναι ποιος θα πληρώσει αυτή την «ενοποίηση του κινδύνου», αφού το βαθμό ρίσκου θα το καθορίζει η πιο αδύναμη πλευρά κάθε φορά μπροστά σε μια κρίση, όπως η Lehman Brothers.
Πηγή: enikos.gr