Άρθρο του Αντώνη Ζαΐρη *
Μετά την, έπειτα από πολλά χρόνια , συμμετοχή μου στην τελευταία δημοκρατική εκδήλωση υπέρ του ναι στο επικείμενο δημοψήφισμα της 05/07/2015, άρχισα ήδη να υποψιάζομαι την αισθητή υπεροχή του όχι. Η τάση αυτή ενισχύθηκε έντονα μέσα μου όταν κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης παρατήρησα ότι σε αυτή συμμετείχαν και περιφέρονταν πρώην υπουργοί, Βουλευτές και γενικοί γραμματείς της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, αποκρουστικά πρόσωπα της μεταπολίτευσης που είναι ανεπιθύμητα στην ευρύτερη κοινωνία και στον ελληνικό λαό.
Όλες αυτές οι τραγικές πολιτικές φιγούρες της μεταπολίτευσης λειτούργησαν επί 40 χρόνια περισσότερο κομματικά και με στενή συντεχνιακή αντίληψη, υπερασπίστηκαν με πάθος προσωπικά, ιδιαίτερα συμφέροντα συγκεκριμένων ομάδων, καταδίκασαν δε την κοινωνία των 2/3 σε απομόνωση και μαρασμό. Η προσφορά τους στον τόπο εστιάστηκε στο χτίσιμο ενός ισχυρού πελατειακού- κομματικού κράτους συμφερόντων, δεν έκαναν μεταρρυθμίσεις και τολμηρές διαρθρωτικές αλλαγές, καθώς δείλιασαν μπρος στα συμφέροντα των κλειστών επαγγελματικών ομάδων, στην απελευθέρωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, στην υιοθέτηση συστηματικής και πειθαρχημένης στρατηγικής αντιμετώπισης της γραφειοκρατίας και πάταξης της κρατικής διαφθοράς που οι ίδιοι έστησαν και καλλιέργησαν…
Χρόνια τώρα όλοι αυτοί επικαλούνταν μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση για ορθολογικοποίηση της λειτουργίας της και δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Μας μίλησαν για αποκρατικοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις και τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά γιατί δεν τόλμησαν. Η προσέγγιση ξένων επενδύσεων έγινε «όνειρο θερινής νυκτός» γιατί ακριβώς δεν βασίστηκε σε καμμία οργανωμένη στρατηγική ,αντίθετα αποθάρρυναν οποιαδήποτε ντόπια ή ξένη επένδυση με την αστάθεια του φορολογικού περιβάλλοντος και τους χιλιάδες νόμους και υπουργικές αποφάσεις που άλλαζαν κάθε μήνα και τους αντιαναπτυξιακούς υψηλούς φορολογικούς συντελεστές που έδειχναν ότι δεν είχαν συναίσθηση του τι συμβαίνει στις γειτονικές ανταγωνίστριες χώρες.
Ενεπλάκησαν σε εκατοντάδες σκάνδαλα με τερατώδεις μίζες πχ σκάνδαλο Κοσκωτά, siemens, εξοπλιστικά, κομματικούς διορισμούς κ.ά., που εξόργισαν τον ελληνικό λαό και κυρίως τους νέους. Διέλυσαν το ασφαλιστικό σύστημα και υπονόμευσαν το μέλλον των επόμενων γενεών, κρίθηκαν, με άλλα λόγια, κατώτεροι των περιστάσεων ,ανίκανοι και ανίδεοι να διαχειριστούν τα προβλήματα της καθημερινότητας του πολίτη.
Ολα αυτά τα έξη (6) χρόνια της μνημονιακής καταιγίδας, αντί να κάνουν μεταρρυθμίσεις στη Δημόσια Διοίκηση επέλεξαν τον εύκολο δρόμο της σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής μείωσης μισθών και συντάξεων , ενώ από την άλλη οι ίδιοι απολάμβαναν τα ανάγγιχτα οικονομικά τους προνόμια. Με την πολιτική τους «πάγωσαν» την πραγματική οικονομία, οδήγησαν σε αδιέξοδο τις επιχειρήσεις με αποτέλεσμα το κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων και την ανεργία να εκτοξεύεται στο 27%.
Η ουσιαστική προσφορά τους τελικά στον τόπο σήμερα θα είναι να απαλλαγούμε μιας διά παντός από όλους αυτούς τους « μολυσμένους » πολιτικούς των γερασμένων κομμάτων της Νέας Δημοκρατίας και του Πασόκ.
Μια από τις ερμηνείες της μεγαλειωδους νίκης του όχι είναι ότι ο κόσμος δεν επιθυμεί πλέον να τους βλέπει , δεν θέλει καν να τους ακούει… Σωστή ήταν η παραίτηση του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας , η συμβολή του οποίου με το διάγγελμα ,προ του δημοψηφίσματος ,που έκανε υπήρξε καθοριστική για την διεύρυνση της διαφοράς μεταξύ του «Όχι» και του «Ναι».
Οι ωμές παρεμβάσεις υπέρ του ναι Ευρωπαίων αξιωματούχων ήταν επίσης η χαριστική βολή υπέρ του όχι.
Ως εκ τούτου ,το δίλημμα ευρώ ή δραχμή, Ευρωπαϊκή πορεία ή έξοδος από την ευρωζώνη δεν έπεισε τους ψηφοφόρους καθώς με βίαιο τρόπο και πιεστική στρατηγική ποδηγέτησης , επιχειρήθηκε να βιαστεί η συνείδηση του εκλογικού σώματος γι αυτό και είχε ακριβώς ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα.
Η πραγματικότητα είναι ότι ο λαός πείστηκε περισσότερο από τα επιχειρήματα της κυβέρνησης μέσω ενός διχαστικού ,ομιχλώδους διλήμματος επί μιας ανύπαρκτης πρότασης των σκληρών δανειστών που στόχο είχε να υποκλέψει -οδηγήσει την απάντηση του λαού σε συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Ανεξάρτητα όμως από το αποτέλεσμα η ευθύνη είναι μεγάλη και βαριά για την κυβέρνηση να επανενεργοποιήσει ένα νέο αξιόπιστο κύκλο διαπραγμάτευσης που θα ανοίξει γραμμή χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών ώστε να αποκατασταθεί η ομαλή λειτουργία της αγοράς και να εξασφαλισθεί ρευστότητα για τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά. Η μεγάλη πολιτική πίεση , που θα ακολουθήσει ,των Ευρωπαίων είναι δεδομένη αλλά και οι χρηματοδοτικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας κατά πολύ μεγαλύτερες. Ένα νέο μνημόνιο 30 με 50 δις ευρώ θα βρεθεί εντός των επόμενων ημερών στο προσκήνιο μιας Νέας σκληρής διαπραγμάτευσης που είναι αμφίβολο στην πράξη αν μπορεί να περάσει από τη Βουλή και την κοινωνία και παρά την νωπή νομιμοποίηση το όχι που κρατά στα χέρια του ο πρωθυπουργός ,αλλά που δεν ξέρουμε κατά πόσο μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος της διαπραγμάτευσης σε σχέση με τη στάση των Ευρωπαίων δανειστών που αποδείχτηκε περισσότερο σκληρή απ ότι περιμέναμε……………
Από το περιβάλλον της αντιπολιτευόμενης Δεξιάς και της σοσιαλίζουσας πασοκικής κεντροδεξιάς επιβάλλεται η ανασύνταξη και ανασύνθεση αυτών των πολιτικών χώρων μέσω της διάλυσής των. Επείγει λοιπόν η δημιουργία νέων πολιτικών σχηματισμών που θα διαδραματίσουν ρόλο να καλύψουν το υπαρκτό ιδεολογικό κενό και να κλείσει εδώ ο κύκλος των ανιστόρητων, καταδικασμένων στην συνείδηση του κόσμου, κομμάτων της Νέας Δημοκρατίας και του Πασόκ.
Από την άλλη ,ο Έλληνας πρωθυπουργός πρέπει να λειτουργήσει ενωτικά και συνθετικά, να λειτουργήσει ως ηγέτης της επόμενης μέρας και να μοιραστεί το πολιτικό και πραγματικό βάρος της διαπραγμάτευσης μέσα από τη δημιουργία μιας ευρύτερης κυβέρνησης ευρύτερης συνεργασίας με τη συμμετοχή ικανών πολιτικών δυνάμεων ενδο και εξωκοινοβουλευτικών ώστε να βγει η χώρα ομαλά από το τέλμα της δύσκολης αυτής κατάστασης.
Εάν επικρατήσουν ,από πλευράς Πρωθυπουργού, προσωπική εγωισμοί και ιδεολογικές εμμονές είναι βέβαιο ότι η συνέχεια δεν θα είναι απλά δυσάρεστη και τραγική αλλά μοιραία για τον τόπο με αφενός, απρόβλεπτα αρνητικές συνέπειες στην πραγματική οικονομία (κλείσιμο και άλλων επιχειρήσεων πέραν των 60 που ήδη κλείνουν ημερησίως, εκτόξευση της ανεργίας στο 30% στα τέλη του χρόνου), έκρυθμες καταστάσεις διχαστικού χαρακτήρα για την κοινωνία και αφετέρου ,χρόνια γεωπολιτική απομόνωση και μόνιμη έκθεση σε εξωτερικές απειλές για τη χώρα.
Επί του παρόντος είμαι, τέλος, πολύ κοντά στη ρήση του αγαπημένου μου Ποιητή Εμπειρίκου ως μοναδική διέξοδο- δίοδο ψυχολογικής καταφυγής “Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες. Όταν τ’ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει. Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.”
* Ο Αντώνης Ζαΐρης είναι Διδάκτωρ Οικονομικής Κοινωνιολογίας