Ράγισαν καρδιές οι επικήδειοι από τα παιδιά της Φώφης Γεννηματά, η κηδεία της οποίας τελέστηκε στη Μητρόπολη Αθηνών. Τα λόγια συγκλονιστικά, προκάλεσαν δάκρυα στα μάτια των παριστάμενων.
Ο 17χρονος γιος της Γιώργος συγκλόνισε με τον επικήδειό του: “Αγαπημένη μητέρα, βρισκόμαστε όλοι εδώ, οι άνθρωποι που σε αγαπάμε και που λάτρευες με όλη σου την καρδιά. Η αγάπη και η στοργή σου δεν είχε όρια. Κάτι που παρά την απαιτητική σου καριέρα, νιώθαμε πάντα έντονα. Όλες σου τις μάχες τις έδωσες παλικαρίσια. Ήσουν αγωνίστρια της ζωής, για τη ζωή. Αντίκριζες πάντα τον κίνδυνο με το φανταχτερό χαμόγελό σου, δείχνοντας τη δυναμικότητά σου και τη θέληση που είχες για τη ζωή” ανέφερε
“Έγινες έτσι υπόδειγμα για πάρα πολλούς ανθρώπους. Κάτι που επιβεβαιώνει και η πρόσφατη απόφαση της πολιτείας για τη δημιουργία προγράμματος δωρεάν προληπτικών εξετάσεων για τον καρκίνο του μαστού με την ονομασία “Φώφη Γεννηματά”. Μας μίλαγες με ειλικρίνεια και τρυφερότητα, επικεντρώνοντας στις χαρές της ζωής” πρόσθεσε.
“Η σχέση που είχες με τον πατέρα μας, δίδαξε σε εμάς τι σημαίνει αγάπη και συντροφικότητα. Ήσασταν μαζί μέχρι την τελευταία στιγμή. Ο δεσμός που είχες με την θεία μας την Μαίρη, είναι παράδειγμα προς μίμηση αδελφικής αγάπης. Τα διδάγματά σου είναι στήριγμα αυτές τις δύσκολες ώρες για εμάς και θα είναι σε όλη μας τη ζωή. Όπως ήταν για σένα φάρος η ζωή του παππού μας του Γιώργου Γεννηματά και της γιαγιάς μας, Κάκιας” τόνισε.
“Με την αποχώρησή σου, νόμιζα ότι θα έφευγαν μαζί σου οι ελπίδες μου. Η αγκαλιά όλου του κόσμου μαρτυρεί ότι οι αξίες και τα ιδανικά σου επιβιώνουν. Τώρα πιστεύω ακόμα περισσότερο στον άνθρωπο. Όπως έλεγες για εσένα η οικογένεια ήταν όλη σου η ζωή, έτσι μας έδειξες. Κρατήθηκες με όσες δυνάμεις σου είχαν απομείνει για να κάτσουμε μαζί σου, να σου κρατήσουμε το χέρι και να σε φιλήσουμε για μια τελευταία φορά. Είμαι σίγουρος πως θα μας φυλάς με το χαμόγελο σου από εκεί ψηλά, πάνω από τα σύννεφα” είπε συγκινημένος.
Ακολούθησε η μικρότερη κόρη της, Κατερίνα: “Έφυγες νικήτρια. Πάλεψες την αρρώστια μέχρι την τελευταία στιγμή, δεν το έβαλες ποτέ κάτω, παρά τον πόνο και την ταλαιπωρία σου ήσουν με ένα χαμόγελο στα χείλη να μας καθησυχάζεις ότι όλα θα πάνε καλά.
Ήσουν και θα είσαι πάντα η ηρωίδα μας, η μαμά μας. Μας χάρισες στιγμές με πολλή αγάπη αγάπη και πολλή τρυφερότητα που θα μείνουν πάντα στις μνήμες μας. Ήσουν δίπλα μας στις ευχάριστες στιγμές, στις επιτυχίες αλλά και στις δυσκολίες. Πάντα όταν ήμουν στεναχωρημένη το καταλάβαινες και προσπαθούσες να μου φτιάξεις τη διάθεση. Ήσουν και θα είσαι ο άνθρωπος που θαυμάζω πιο πολύ.
Είμαστε πολύ περήφανοι για εσένα. Μας έμαθες να αγωνιζόμαστε, να μην τα παρατάμε ποτέ και να ζούμε την κάθε στιγμή. Είσαι η πιο δυνατή γυναίκα που ξέρω και δεν σε φόβιζε τίποτα. Θα μας λείψεις πολύ. Θα μου λείψει το χάδι σου, η ζεστή σου αγκαλιά σου, η φωνή σου, το χαμόγελό σου και αυτή η ενέργεια που γέμιζε όλο το σπίτι χαρά.
Θα μου λείψουν οι συζητήσεις που κάναμε τα βράδια, τα ταξίδια και οι ετοιμασίες που κάναμε όταν είχαμε κάποια γιορτή στο σπίτι. Πάντα όταν ήσουν κοντά μου ένιωθα ασφάλεια. Με ένα βλέμμα ξέραμε τι ήθελε να πει η μία στην άλλη. Τις τελευταίες ημέρες στο νοσοκομείο μου είχες πει πόσο πολύ μας αγαπάς. Μου κρατούσες το χέρι κι εγώ με έναν κόμπο στον λαιμό έλεγα από μέσα μου “Μην φοβάσαι θα τα καταφέρει. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ, θα είσαι πάντα ζωντανή στις καρδιές μας. Αντίο μαμά, είσαι μαχήτρια, σ’ αγαπάμε πολύ και πάντα” είπε η Κατερίνα φέρνοντας δάκρυα στα μάτια όλων.
Στο τέλος ήταν η Αιμιλία που συγκλόνισε με τα λόγια της. Πήρε θέση μπροστά στο αναλόγιο και με φωνή σπασμένη από τη θλίψη είπε: “Στις τελευταίας μας κουβέντες μου είπες: “Ένα δύο τρία, πάμε. Και μου έδωσες τα χέρια σου για να σηκωθείς. Έτσι έφυγες, όρθια και με το κεφάλι ψηλά όπως αρμόζει σε μια μαχήτρια. Γιατί έτσι ήσουν, δεν λύγισες, δεν ηττήθηκες, γιατί μία μάχη με καθαρή ψυχή, που δεν παραδίδεις τα όπλα, είναι πάντα μία μάχη κερδισμένη. Χτυπούσες το χέρι στο τραπέζι και γινόταν πάντα αυτό που έπρεπε να γίνει. Αυτό το χέρι το χτύπησες πολλές φορές στη ζωή σου σαν κορίτσι, σαν γυναίκα, σαν μητέρα και κέρδισες.
Δεν ήταν όμως ποτέ σκληρό ήταν απαλό και γεμάτο τρυφερότητα και ανιδιοτέλεια. Ήξερες πάντα όσα ξέρει μόνο μία μάνα. Η αγκαλιά σου ήταν ζεστή, τρυφερή και ασπίδα δυνατή σαν εσένα. Αυτό το οικείο άρωμα που δεν ξεκολλά από πάνω μας, το χάδι σου, το χαμόγελό σου, το family που έλεγες, όταν έμπαινες σπίτι, και κυρίως το ζεϊμπέκικο της ζωής που χόρεψες καλύτερα απ’ όλους είναι αυτά που θα μας λείψουν πιο πολύ αλλά είναι και οδηγός για μια ζωή γεμάτη αγάπη, χαμόγελο, αλήθεια αξιοπρέπεια και ελπίδα. Αυτά μας έμαθες και να είσαι σίγουρη ότι θα τα ακολουθήσουμε” είπε συγκινώντας.