Εύα Καϊλή: Αυταπάτη το success story της κυβέρνησης

«Ο ΣΥΡΙΖΑ
είναι ο εκφραστής της αριστερίστικης συντήρησης στην Ελλάδα και την Ευρώπη και
συνεπώς είναι ο μεγάλος αναστολέας της οικονομικής μεγέθυνσης της χώρας» και
επί ημερών του «η κατάσταση της χώρας έχει επιδεινωθεί επικίνδυνα λόγω
ιδεοληψιών, επιβλαβών διαπραγματεύσεων και πολιτικής διγλωσσίας», συμπληρώνει,
ενώ εκτιμά ότι η κυβέρνηση θα υπογράψει εν λευκώ ό,τι ζητήσουν οι δανειστές.

Η κ. Καϊλή
υποστηρίζει, μεν, τη Φώφη Γεννηματά για τη διεύρυνση της Δημοκρατικής
Συμπαράταξης και τις προσπάθειες ανασυγκρότησης της προοδευτικής παράταξης,
τονίζοντας ωστόσο ότι απαιτείται η ανανέωση προσώπων και πολιτικής.

Απορρίπτει
το δίλλημα ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας ότι το διακύβευμα είναι: Η προοδευτική
συμμαχία των μεταρρυθμιστών πατριωτών ή ο συντηρητισμός των εθνικολαϊκιστών.

Η
συνέντευξη της Εύας Καϊλή στο Αθηναϊό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων έχει ως
εξής:

ΕΡ. Ας
ξεκινήσουμε , κυρία Καϊλή , από την ανάληψη της ηγεσίας των ΗΠΑ από τον
Ντόναλντ Τράμπ και τις πρώτες αποφάσεις του. Φαντάζομαι συζητούνται μεταξύ σας
στο Ευρωκοινοβούλιο. Ποιο λοιπόν είναι το στίγμα που αποκομίζετε;

ΑΠ. Ο
Ντόναλντ Τράμπ εξελέγη με μια αντισυστημική ρητορική, κάνοντας σημαία του τον
προστατευτισμό και χτυπώντας τον καθωσπρεπισμό της αμερικανικής πολιτικής έως
τώρα. Η εκλογική του επιτυχία οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ικανότητά του να
θεωρείται από τον μέσο Αμερικανό πολίτη ως «ένας από μας» που δεν φοβάται να
λέει τα πράγματα με το όνομα τους, τη στιγμή που έχει διορίσει μια από τις πιο
συστημικές κυβερνήσεις που έχει περάσει ποτέ. Στην Ευρώπη υπάρχει ανησυχία,
κυρίως για την εχθρική του στάση όσον αφορά στην ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
αλλά και για την πρόθεσή του να εφαρμόσει έναν ιδιότυπο προστατευτισμό στην
αμερικανική οικονομία. Μένει να δούμε πόσο θα μπορέσει – και αν έχει πρόθεση -
να εφαρμόσει όλα αυτά που λέει κατά καιρούς, καθώς ο ρόλος της Αμερικής δεν
ήταν περιφερειακός αλλά παγκόσμιος, και το ντόμινο επιπτώσεων μιας ριψοκίνδυνης
πολιτικής επιλογής της, μπορεί να φτάσει στον κάθε έναν από εμάς σε πολλά
επίπεδα.

ΕΡ. Τους
επόμενους μήνες έχουμε κρίσιμες εκλογές στην Ολλανδία, την Γαλλία και τον
Σεπτέμβριο στην Γερμανία. Πώς βλέπετε να διαμορφώνεται συνολικά η εικόνα της
ΕΕ, μετά την ολοκλήρωση τους, με δεδομένο ότι αρχίζουν και οι διαδικασίες για
το Brexit; Ποια κατά τη γνώμη σας πρέπει να είναι η κατεύθυνση που θα πρέπει να
κινηθούν οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές;

ΑΠ. Ήδη στο
Ευρωκοινοβούλιο, και με αφορμή την πρόσφατη εκλογή του προέδρου του Ευρωπαϊκού
Κοινοβουλίου, όπως θα είδατε, επήλθε μία ρήξη μεταξύ της ευρωομάδας των
προοδευτικών και των συντηρητικών δυνάμεων, που μετά από πολύ καιρό κατέβασαν
διαφορετικό υποψήφιο, σηματοδοτώντας μια αλλαγή στρατηγικής και για τα δύο
στρατόπεδα. Η προεκλογική περίοδος στην Γερμανία έχει ήδη ξεκινήσει και ο
Μάρτιν Σόυλτς προβλέπεται να ανεβάσει πολύ τους τόνους απέναντι στο δίδυμο
Μέρκελ-Σόιμπλε. Οι Ευρωπαίοι προοδευτικοί σοσιαλδημοκράτες, οφείλουν να
καταστήσουν σαφές, σε όλες τις χώρες που έχουν εκλογικές αναμετρήσεις, ότι η
σκληρή, τυφλή λιτότητα και τα σοβαρά κοινωνικά προβλήματα που δημιουργεί, έχουν
διαβρώσει τον κοινωνικό ιστό σε πολλές χώρες της Ευρώπης, και με σοβαρές
προοδευτικές προτάσεις για μεταρρυθμίσεις, πρέπει να ξανακερδηθεί η εμπιστοσύνη
των πολιτών στα όσα σηματοδοτεί αυτή η Ένωση. Δημοκρατία, ειρήνη, ευημερία,
είναι όσα έχει επιτύχει η ΕΕ, αλλά η μείωση των ανισοτήτων και η αίσθηση ασφάλειας
παραμένει ζητούμενο για να ενισχυθεί η ουσία της ταυτότητας ενός ευρωπαίου
πολίτη.

ΕΡ. Να
περάσουμε στην αξιολόγηση και τη διαπραγμάτευση με τους θεσμούς. Πώς κρίνετε
την τακτική της κυβέρνησης;

ΑΠ. Ως
μέλος της ειδικής ομάδας της Οικονομικής Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου
για το πρόγραμμα στην Ελλάδα και με την ευκαιρία που μου δίνει ο ρόλος μου, έχω
διαπιστώσει εγκαίρως και έχω αναφέρει δημοσίως, αυτό που έχει προκύψει εκ του
αποτελέσματος φυσικά, ότι κάθε τακτικισμός είναι ανώφελος καθώς είναι απόλυτα
προβλέψιμος στους θεσμούς – τρόικα. Η ένταση που δημιουργεί, μάλιστα, κάνει
διπλό κακό, διότι αφενός καθυστερεί η ολοκλήρωση της αξιολόγησης, κάτι που
προκαλεί τεράστιο πρόβλημα στην πραγματική οικονομία που στερεύει από ρευστό,
ενώ αδρανοποιεί τις όποιες θετικές προσδοκίες για ανάπτυξη και ρίχνει στα
τάρταρα το Χρηματιστήριο και τις αξίες των περιουσιών των Ελλήνων. Αφετέρου
εξανεμίζει την όποια διαπραγματευτική αξιοπιστία μας για την επίτευξη στόχων
που είναι κρίσιμοι αλλά εφικτοί, και περιλαμβάνουν εύρος θεμάτων, από τη μείωση
των απαιτούμενων εξωπραγματικών πλεονασμάτων ως και την μείωση και μετατροπή
του επιτοκίου δανεισμού της χώρας από κυμαινόμενο σε σταθερό.

Έχω
διεκδικήσει σε ανώτατο επίπεδο να ακουστεί η αγωνία της χώρας μου για την
ανάγκη νέου μείγματος πολιτικής λύσης, και ειδικά για το τελευταίο ζήτημα της
μετατροπής των επιτοκίων, που έτσι κι αλλιώς θα το έδιναν στην προηγούμενη
κυβέρνηση. Έχοντας όμως όλοι πλέον αντιληφθεί πως ό,τι ζητήσουν θα το υπογράψει
εν λευκώ η βολική νυν κυβέρνηση, συνεχίζουν να ζητούν και να επιτυγχάνουν την
παράδοση κεκτημένων δικαιωμάτων της χώρας, σπάζοντας κάθε κόκκινη γραμμή που
προηγούμενες κυβερνήσεις κράτησαν με κάθε κόστος. Σήμερα μόλις πήρε μία σχετική
απόφαση το Eurogroup (27/01/2017), με καθυστέρηση ενάμιση χρόνου ελέω των
τακτικισμών της κυβέρνησης, και πάλι όμως, αφορά ορισμένα μόνο επιτόκια
δανεισμού δυστυχώς. Ούτε τα αυτονόητα δεν μπορεί η δήθεν διαπραγμάτευση των
εθνικολαϊκιστών να πετύχει κάθε φορά.

ΕΡ. Δεν
έχει δίκιο o κ. Τσίπρας να μην αποδέχεται τίποτα παραπάνω από όσα συμφώνησε τον
Ιούλιο του 2015;

ΑΠ. Τα
μνημόνια αυτού του τύπου έχουν ένα δυναμικό χαρακτήρα. Όταν τα πράγματα πάνε
καλύτερα από ό,τι αναμενόταν όταν έγινε η συμφωνία, τότε η διαπραγμάτευση
χαλαρώνει υπέρ ημών, αλλά όταν χειροτερεύουν από την απραξία μας, η
διαπραγμάτευση στενεύει και οι δανειστές ζητάνε περισσότερα. Το υποτιθέμενο
success story Τσίπρα- Καμμένου είναι σαν τη νέα αυταπάτη μιας ολοκληρωτικά fake
τυχοδιωκτικής αριστερής ρητορικής. Δείτε τους εταίρους στις Βρυξέλλες. Όλοι
τους επαινούν για τη προσπάθεια και δίνουν «θετικές προβλέψεις» για να
συντηρούν τον βολικό τους ΣΥΡΙΖΑ στην εντατική και να μην έχουμε κυβερνητική
κρίση στην Ελλάδα που θα πρέπει να απαντηθεί και πάλι σε άλλα εθνικά
κοινοβούλια με το προφανές εσωτερικό κόστος για τις κυβερνήσεις τους, αλλά όταν
φτάνουμε στο προκείμενο, ασφαλώς τα καλά λόγια συμπαράστασης και επιδοκιμασίας
τα αντικαθιστά η πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι ότι επί ημερών
ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση της χώρας έχει επιδεινωθεί επικίνδυνα λόγω ιδεοληψιών,
επιβλαβών διαπραγματεύσεων, πολιτικής διγλωσσίας, κακοδιοίκησης και φυσικά μίας
άθλιας προσπάθειας σταλινικής κομματικοποίησης του κρατικού μηχανισμού και των
θεσμών της Δημοκρατίας που αυξάνει τις δημόσιες δαπάνες εις βάρος κάθε μικρομεσαίου
ιδιώτη. Αυτό ασφαλώς έχει τεράστιο δημοσιονομικό κόστος, που σε καμία περίπτωση
δεν θα άφηνε αδιάφορη την τρόικα αργά ή γρήγορα. Θα πρέπει όμως να αφυπνίσει
και τους πολίτες αυτή η κοροϊδία, καθώς είναι εκείνοι που πληρώνουν τις
ιδεοληψίες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ όχι μόνο στην οικονομία, αλλά την παιδεία, τον
πολιτισμό, τον τουρισμό, την υγεία και το μέλλον των παιδιών μας.

ΕΡ. Γιατί
επιμένουν οι δανειστές για εφαρμογή μέτρων λιτότητας μετά το 2018; Δεν
δυσκολεύουν έτσι την προοπτική ανάπτυξης;

ΑΠ. Μα
είναι αυτονόητο. ‘Αλλη είναι η δημοσιονομική θέση της χώρας όπως παρουσιάζεται
στην τρέχουσα πολιτική αφήγηση, και άλλη είναι πραγματικά. Σας εξήγησα τους
λόγους που «επαινούν» οι Βρυξέλλες τον κ. Τσίπρα. Αν όμως τα πράγματα πήγαιναν
καλά, δεν θα ζήταγαν περισσότερα μέτρα, θα συζήταγαν τη μείωση των πλεονασμάτων
και την απομείωση χρέους. Με το σημερινό Eurogroup, βλέπουμε όμως ότι δεν
συζητούν τίποτα σοβαρά. Επαναλαμβάνουν μόνο τους όρους για την έναρξη αυτής της
συζήτησης, και πριν από κάθε τι ζητάνε ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης και
τα συνακόλουθα μέτρα στα εργασιακά, την ενέργεια, αλλά και ένα μεσοπρόθεσμο
χάρτη δημοσιονομικής στρατηγικής. Όσο δεν υπάρχει κυβέρνηση ικανή να θέλει να
δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις, ούτε τα πλεονάσματα θα μειωθούν, ούτε η απομείωση χρέους
θα γίνει, ούτε θα χαλαρώσει η ελεγχόμενη πίεση στον υπουργό Οικονομικών. Και
όσο αυτά μένουν ανοιχτά, η ανάπτυξη, θα παραμένει αναιμική, μη βιώσιμη και
ασφαλώς προς το παρόν μόνο ονομαστική, καθώς δεν συνοδεύεται από αύξηση θέσεων
εργασίας και κοινωνική ευημερία. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο εκφραστής της αριστερίστικης
συντήρησης στην Ελλάδα και την Ευρώπη και συνεπώς είναι ο μεγάλος αναστολέας
της οικονομικής μεγέθυνσης της χώρας. Όσο πιο σύντομα έρθει μία πραγματικά
πατριωτική προοδευτική και ριζοσπαστική κυβέρνηση στην εξουσία, τόσο το
καλύτερο για τους Έλληνες, που δεν του αξίζει αυτό που τώρα περνάει.

ΕΡ. Στο
εσωτερικό πολιτικό σκηνικό η Δημοκρατική Συμπαράταξη επιχειρεί να ενώσει ξανά
την παράταξη. Σας ικανοποιούν οι χειρισμοί της Φώφης Γεννηματά;

ΑΠ. Μια πρώτη
βασική προσπάθεια συνένωσης του χώρου της Κεντροαριστεράς έγινε το 2014 με την
Ελιά που κατέβηκε στις ευρωεκλογές. Και τότε εμπράκτως, αλλά και τώρα, στηρίζω
την προσπάθεια της προέδρου μας για συνένωση του κατακερματισμένου χώρου της
προοδευτικής παράταξης στην Ελλάδα. Υπογραμμίζω, όμως, με κάθε ευκαιρία, ότι αν
μείνει εδώ και δεν συνεχιστεί φιλόδοξα, θα έχουμε απλά μια αναπαλαίωση με
επιστροφές ανθρώπων – που έχουν κριθεί άλλωστε από τον λαό για τις επιλογές που
έκαναν – και χωρίς να διευρύνουμε τις πραγματικές κοινωνικές μας αναφορές με
μια ουσιαστική ανανέωση στελεχιακού δυναμικού που θα προσέλκυε και τους
απογοητευμενους ψηφοφόρους του μεταρρυθμιστικού Κέντρου.

ΕΡ. Κατά τη
γνώμη σας τι χρειάζεται για να συγκροτηθεί ξανά η προοδευτική παράταξη; Από
ορισμένα ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ τίθεται ως απαραίτητος όρος για τη συμμετοχή
οποιουδήποτε (Ποτάμι, Μεταρρυθμιστές, κ.ά.) σ΄ αυτή την προσπάθεια τη συμμετοχή
στη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Συμφωνείτε;

ΑΠ.
Χρειάζεται να συνεχιστεί η προσπάθεια διεύρυνσης σε νέα στελέχη με αναφορές
στην κοινωνία με διαδικασίες μεγαλόψυχες, χωρίς μικρότητες και φωτογραφικούς
αποκλεισμούς, όχι δηλαδή φοβικά και μίζερα. Ανήκω και εγώ στα στελέχη που
θεωρούν ότι θα πρέπει να γίνει ένα άνοιγμα που θα περιλαμβάνει από
μεταρρυθμιστές του ΠΑΣΟΚ που έχουν φύγει μέχρι και στελέχη από το χώρο του
Ποταμιού που βρίσκονται ήδη κοντά μας ιδεολογικά, και επιτρέψτε μου να προσθέσω
και πάλι το αυτονόητο: Νέοι άνθρωποι! Ο κόσμος έχει κουραστεί από τους παλαιάς
κοπής πολιτικούς καριέρας. Έχουμε ανάγκη από νέα πρόσωπα, νέους επιστήμονες που
δεν φέρουν βαρίδια κυβερνητισμού και που έχουν πολλά να προσφέρουν στην
πολιτική ζωή της χώρας μας. Αυτό θα είναι διεύρυνση.

ΕΡ. Τόσο τα
τρία πρώην κυβερνητικά στελέχη, αλλά και το Ποτάμι κι άλλες δυνάμεις ζητούν τη
διεξαγωγή ανοιχτού συνεδρίου και εκλογή ηγεσίας από τη κοινωνία. Πώς το
βλέπετε;

ΑΠ. Σαφώς
και θα πρέπει να είναι ανοιχτές οι διαδικασίες αλλιώς το εγχείρημα δεν θα
πετύχει. Γενικά στην Ελλάδα έχουμε πικρή εμπειρία από τάσεις κυβερνητισμού και
αλαζονείας στα μεγάλα κόμματα. Προσωπικά με καλύπτει απόλυτα το ότι η πρόεδρός
μας έχει ήδη αναφέρει ότι θέλει ένα ανοιχτό συνέδριο και ανοιχτή εκλογή που
σημαίνει ότι θα μπορέσουν να εκφραστούν όλοι όσοι είχαν απογοητευτεί και
αποξενωθεί τα τελευταία χρόνια. Εύχομαι στο άθροισμα να μην συμπεριληφθούν
τοξικοί άνθρωποι, σεξιστές, τυχοδιώκτες και όσοι καπηλεύονται κατ’ εξακολούθηση
τις παρατάξεις για το προσωπικό τους συμφέρον.

ΕΡ. Πώς
απαντάτε στο μετεκλογικό δίλλημα: με τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΝΔ;

ΑΠ. Νομίζω
ότι οι κομματικοί διαχωρισμοί έχουν αρχίσει να είναι θολοί ιδεολογικά στη χώρα
μας. Βλέπουμε το παράδειγμα του ετερόκλητου μορφώματος ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπου οι
αυτοαποκαλούμενοι δήθεν αντισυστημικοί αριστεροεθνικιστές, που κατακεραύνωναν
την εθνική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-ΔΗΜΑΡ το 2012, συνέπραξαν 2 μάλιστα φορές με
τους ΑΝΕΛ(!), ένα κόμμα βαθύτατα οπισθοδρομικό, με σκληρές συντηρητικές απόψεις
και υποκριτική εθνικιστική ρητορική. Η απάντηση δεν είναι με ποιόν έτσι απλά…
Λαμβάνοντας υπόψη και τις προτιμήσεις των πολιτών στα εκλογικά αποτελέσματα, θα
δούμε με ποιες δυνάμεις μπορούμε να αθροίσουμε και να προχωρήσουμε σε
προγραμματικές συγκλίσεις. Ελπίζω ότι έχουμε ωριμάσει και μπορούμε να συνεργαστούμε
με άλλες δυνάμεις που έχουν προοδευτικό πρόσημο με γνώμονα το καλό της χώρας.
Γιατί αυτός είναι ο νέος διαχωρισμός. Η προοδευτική συμμαχία των μεταρρυθμιστών
πατριωτών και ο συντηρητισμός των εθνικολαϊκιστών.