Οι εν ζωή εφευρέτες της τεχνολογίας της ψηφιακής κάμερας – ο Βρετανός Μάικλ Τόμπσετ, ο Ιάπωνας καθηγητής Νομπουκάζου Ταρανίσι και οι Αμερικανοί καθηγητές Έρικ Φόσουμ και Τζορτζ Σμιθ- τιμήθηκαν με το «Βραβείο της Βασίλισσας Ελισάβετ» (Queen Elizabeth Prize for Engineering), το κορυφαίο στον κόσμο βραβείο μηχανικής, που απονέμεται σε συνεργασία με τη Βασιλική Ακαδημία Μηχανικής της Βρετανίας.
Το βραβείο, το οποίο θεωρείται το «Νόμπελ» της Μηχανικής, συνοδεύεται από ένα εκατομμύριο λίρες που θα μοιρασθούν εξίσου οι τέσσερις ερευνητές.
Η βράβευσή τους αναγνωρίζει τη σημασία που είχε η τεχνολογία μετατροπής του φωτός σε ψηφιακά σήματα, φέρνοντας μια πραγματική «επανάσταση» στον κόσμο έκτοτε, από την επιστήμη και την ιατρική έως την ψυχαγωγία και την καθημερινή ζωή. Χωρίς τη συμβολή των τεσσάρων, δεν θα υπήρχαν ούτε εντυπωσιακές φωτογραφίες του σύμπαντος, ούτε ψηφιακές ταινίες, ούτε ψηφιακά βιντεοπαιγνίδια, ούτε Skype, ούτε…σέλφις.
Αν και ο δρ Τόμπσετ δήλωσε στο ΒΒC ότι τον πιάνει απελπισία με όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχουν ψηφιακές κάμερες και τραβάνε οτιδήποτε βλέπουν μπροστά τους – και σέλφις. Μερικές φορές νιώθω πως οποιοσδήποτε εφηύρε αυτή την τεχνολογία, θα πρέπει να λογοδοτήσει!».
H επανάσταση στην ψηφιακή εικόνα ξεκίνησε με τον αισθητήρα CCD (Charge-Coupled Device), που συνέλαβαν ως ιδέα ο Τζορτζ Σμιθ και ο μακαρίτης πλέον Γουίλαρντ Μπόιλ στα διάσημα Εργαστήρια Μπελ (Bell Labs) στο Νιού Τζέρσι. Αρχικά ο αισθητήρας προοριζόταν για χρήση σε κύκλωμα μνήμης υπολογιστή, αλλά στη συνέχεια ο Τόμπσετ σκέφθηκε να χρησιμοποιηθεί για τη λήψη φωτογραφιών. Μέχρι τότε, χρησιμοποιείτο φωτογραφικό φιλμ και έπρεπε κανείς να περιμένει μέρες, εωσότου δει τις εικόνες που είχε τραβήξει.
Η πρώτη στον κόσμο έγχρωμη ψηφιακή φωτογραφία ήταν της συζύγου του δρος Τόμπσετ, της Μάργκαρετ, και εμφανίσθηκε στο εξώφυλλο του περιοδικό ηλεκτρονικής “Electronics”. Το επόμενο βήμα έγινε στην Ιαπωνία από τον Τερανίσι, ο οποίος το 1980, ενόσω εργαζόταν στην εταιρεία NEC, εφηύρε τη φωτοδιόδο PPD (Pinned Photodiode), μια εξέλιξη που οδήγησε σε πιο πολύ πιο καθαρές ψηφιακές εικόνες.
Η τελική βελτίωση έγινε στη δεκαετία του ’90 στις ΗΠΑ από τον Φόσουμ, ο οποίος εργαζόταν στο Εργαστήριο Αεριοπροώθησης (Jet Propulsion Lab) της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA) και o οποίος εφηύρε τον αισθητήρα CMOS (Complementary Metal-Oxide-Semiconductor), ένα «τσιπάκι» που επέτρεψε την σμίκρυνση της κάμερας, αρχικά με σκοπό να μειωθεί το βάρος του φορτίου των διαστημοσυσκευών. Η τεχνολογία αυτή αποτελεί πλέον τη βάση κάθε σύγχρονης ψηφιακής κάμερας.
Σήμερα πια, εκτιμάται ότι παγκοσμίως παράγονται 100 ψηφιακές κάμερες κάθε δευτερόλεπτο και ένα δισεκατομμύριο ψηφιακές φωτογραφίες «ανεβαίνουν» στο διαδίκτυο κάθε μέρα.
«Ποτέ δεν περίμενα ότι η τεχνολογία αυτή θα είχε τέτοια απήχηση» δήλωσε ο Φόσουμ. «Πίστευα ότι θα ήταν χρήσιμη για πολλά πράγματα, όμως η επίπτωσή της είναι πραγματικά εκπληκτική και συνεχίζει να με εκπλήσσει κάθε μέρα».