Μια νέα γέφυρα για πεζούς, ποδηλάτες και άτομα με ειδικές ανάγκες πάνω από τον Ρήνο, στην καρδιά της πολυσύχναστης Κολωνίας και μάλιστα με «πράσινες» προδιαγραφές, στο πρότυπο της London Millenium Bridge και της Pont Simon de Beauvoir του Παρισιού.
Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγράψει κανείς με απλά λόγια τη βραβευμένη μελέτη που εκπόνησε η νεαρή αρχιτέκτονας ελληνικής καταγωγής Χριστίνας Oυρανίας Κοτσαμποπούλου στο πλαίσιο των μεταπτυχιακών σπουδών της στο Πολυτεχνείο Κολωνίας (Cologne University of Applied Sciences) υπό την επίβλεψη του καθηγητή εταιρικής αρχιτεκτονικής Γιόχεν Ζίγκεμουντ και του πολυβραβευμένου αρχιτέκτονα Αμάντους Ζάτλερ.
Η διπλωματική της εργασία τράβηξε αμέσως το ενδιαφέρον όχι μόνο του γερμανικού τύπου αλλά πολύ περισσότερο του δήμου Κολωνίας.
Η πρωτοποριακή ιδέα, η σύγχρονη κατασκευή αλλά κυρίως οι πρακτικές ανάγκες που μια τέτοια γέφυρα καλείται να καλύψει στη γερμανική μεγαλούπολη οδήγησαν εύκολα το δημοτικό συμβούλιο της πόλης να εντάξει την αρχιτεκτονική μελέτη της Χρ. Κοτσαμποπούλου στον προϋπολογισμό του 2016, χρηματοδοτώντας την περαιτέρω έρευνα σκοπιμότητας του έργου με το ποσό των 100.000 ευρώ.
Όπως ανέφερε η Χρ. Κοτσαμποπούλου σε συνέντευξή της στην Deutsche Welle η απόφαση ελήφθη με τις ψήφους των CDU, SPD και Πρασίνων και μάλιστα με πολύ μεγάλη πλειοψηφία (υπέρ ψήφισαν 71 από τα 90 μέλη του διοικητικού συμβουλίου). «Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό για μια νέα και ανερχόμενη αρχιτέκτονα και προ πάντων… με ένα τόσο δύσκολο όνομα και τέτοια καταγωγή!
Αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά πόσο αξιοκρατικά, αντικειμενικά και ακομμάτιστα λειτουργούν θεσμοί και φορείς στη Γερμανία και μάλιστα όχι μόνον στη Κολωνία», αναφέρει η νεαρή αρχιτέκτονας, η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γερμανία, κατάγεται από Έλληνες γονείς και μιλά άπταιστα ελληνικά.
Μια ριζική αναβάθμιση της εικόνας της Κολωνίας
«Η αρχική ιδέα της γέφυρας ξεκινά από ένα γενικό σχέδιο για την πολεοδομική εξέλιξη της Κολωνίας που είχε εγκριθεί ήδη από το 2009 από το δημοτικό συμβούλιο Κολωνίας και στο οποίο, μεταξύ άλλων, προβλέπεται η κατασκευή γέφυρας στο σημείο που διάλεξα», λέει η Χρ. Κοτσαμποπούλου.
Όπως περιγράφει η ίδια, η γέφυρα για πεζούς, ποδηλάτες και άτομα με ειδικές ανάγκες που σχεδίασε ενώνει «το ένα άκρο του εσωτερικού δακτυλίου της Κολωνίας με την όχθη του Ντόιτς, όπου υπάρχει μεγάλο πάρκο (Rheinpark), κοντά στον χώρο της Διεθνούς Έκθεσης Κολωνίας.
Το πλεονέκτημα είναι ότι όποιος διασχίζει τη γέφυρα δεν επηρεάζεται από την κυκλοφορία τροχοφόρων ή τρένων/τραμ. Παράλληλα δίνεται η δυνατότητα να θαυμάσει κανείς το ωραιότερο πανόραμα της Κολωνίας και από τις δύο πλευρές του Ρήνου».
Επιπλέον η κατασκευή της μοντέρνας γέφυρα θα βασίζεται σε οικολογικά κριτήρια π.χ. θα φωτίζεται φυσικά, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα.
Στόχος της αρχιτεκτονικής πρότασης της Χρ. Κοτσαμποπούλου είναι, όπως αναφέρει η ίδια, «η δημιουργία ενός λειτουργικού και τουριστικού προορισμού που θα αναβαθμίσει την εικόνα της πόλης, θα διευκολύνει τους κατοίκους να διασχίσουν τον Ρήνο σε ένα αναπτυσσόμενο και πολλά υποσχόμενο τμήμα της πόλης στη δεξιά όχθη και θα δίνει τη δυνατότητα για μια ωραία βόλτα που θα ξεκινά από μια σχετικά πυκνοκατοικημένη περιοχή σε ένα ειδυλλιακό πάρκο».
Αρχιτεκτονικός σχεδιασμός στην Ελλάδα της κρίσης
Όπως αναφέρει η νεαρή αρχιτέκτονας στην προσπάθειά της να φέρει εις πέρας τη φιλόδοξη μελέτη είχε τη στήρξη του πανεπιστήμιου της, ενώ το ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε αμέσως από μερίδα του τοπικού τύπου συνέβαλε στην ανάδειξη της ιδέας της και επηρέασε σε ένα βαθμό την απόφαση του δήμου.
Όλα αυτά ακούγονται φυσιολογικά σε γερμανικά ώτα, μιας και νέοι επιστήμονες όπως η Χρ. Κοτσαμποπούλου μπορούν να ελπίζουν ότι οι καινοτόμες ιδέες τους μπορούν να βρουν ανταπόκριση.
Πώς όμως βλέπει η ελληνογερμανίδα αρχιτέκτονας την κατάσταση του σύγχρονου αρχιτεκτονικού σχεδιασμού στην Ελλάδα της κρίσης; «Ο κατασκευαστικός τομέας ήταν τα τελευταία χρόνια ένας από τους βασικούς τομείς της ελληνικής οικονομίας.
Συγχρόνως είναι όμως και ένας από τους πρώτους τομείς που χτυπήθηκαν από την κρίση. Μαζί με αυτόν και ο κλάδος των αρχιτεκτόνων», αναφέρει η Χρ. Κοτσαμποπούλου, η οποία μάλιστα ολοκλήρωσε ένα μέρος των σπουδών της στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο σε μια κρίσιμη χρονικά στιγμή για τη χώρα, μεταξύ 2008 -2009, λίγο πριν το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης.
Η ίδια δεν βλέπει το μέλλον του κατασκευαστικού τομέα με αισιοδοξία: «Ακόμη κι αν η κρίση να περάσει, θα υπάρχει ζήτηση περισσότερο για φθηνές και λειτουργικές οικοδομές. Με αυτές δεν μπορεί να αναπτυχθεί στην Ελλάδα η αρχιτεκτονική του μέλλοντος, των καινοτόμων ιδεών και των οραμάτων.
Οπότε αναγκαστικά και εκ των πραγμάτων οι νέοι αρχιτέκτονες θα αναγκασθούν να αναζητήσουν νέους ορίζοντες». Tην θλιβερή αυτή πραγματικότητα βιώνουν ήδη πολλοί νέοι αρχιτέκτονες φίλοι της που ζουν και εργάζονται στην Αθήνα.
Η Χριστίνα, μολονότι θα ήθελε να εργασθεί στην Ελλάδα ακολουθώντας τα χνάρια του αρχιτέκτονα και πολιτικού μηχανικού παππού της, στην πράξη βλέπει ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι μάλλον μακρινό.
Η ίδια λέει: «Οι συνθήκες είναι τέτοιες που δεν επιτρέπουν σήμερα σε κάποιον που βρίσκεται στην αρχή της καριέρας του κι έχει τόσες δυνατότητες στο εξωτερικό να σκεφθεί καν να αναζητήσει την τύχη του στην πατρίδα. Και το λέω αυτό με μεγάλη μου λύπη διότι οι γονείς μου έχουν μεγαλώσει εμένα και τον αδελφό μου με μεγάλη αγάπη για τον Ελληνισμό».
Πηγή: DW
στο 