Χαράλαμπος Γκότσης
Η αλαζονική στάση της Γερμανίας
Τα τελευταία χρόνια ζούμε ένα θέατρο του παραλόγου! Υποτίθεται ότι δημιουργήσαμε την Ευρωπαϊκή Ένωση για να αναπτυχθεί η φιλία, η συνεργασία και η αλληλεγγύη μεταξύ των λαών, ύστερα από την αρνητική εμπειρία δύο αιματηρών πολέμων.
Παράλληλα θα λυνόταν και το προαιώνιο πρόβλημα στην Ευρώπη, για το ποιος τελικά έχει το πάνω χέρι, η Γαλλία ή η Γερμανία; Φαίνεται πως στη διαδρομή όλα ξεχάστηκαν. Η νέα τάξη πραγμάτων χτίζεται με άλλα υλικά.
Ανταγωνιστικότητα, προσαρμογή, αγορές! Οι άνθρωποι, οι αξίες, οι ιδέες, ο πολιτισμός, όλα μπήκαν σε δεύτερη μοίρα! Η οικονομική δύναμη είναι τελικά το μόνο που μετράει!
Έτσι μας προέκυψε και ένας αυτόκλητος κουμανταδόρος.
Τη γραμμή δεν τη δίνουν πλέον τα αρμόδια όργανα της Ένωσης με τις αποφάσεις τους, αλλά ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας.
Πριν καλά καλά αυτοί διαβουλευτούν, σημασία έχουν οι δηλώσεις του κ. Σόιμπλε! Και καλά να είχαν οι υποδείξεις του θετικά αποτελέσματα.
Θα μπορούσε κανείς να κάνει την ανάγκη φιλοτιμία και να τις ανεχθεί. Τα στοιχεία όμως άλλα δείχνουν.
Ενώ το ΑΕΠ της Αμερικής βρίσκεται 8,1 % πάνω από το 2008, όταν άρχισε η κρίση, η Ευρωζώνη χρειάζεται ακόμη 1,57% για να επανέλθει στο ίδιο επίπεδο.
Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι όλη η Ευρώπη οδηγείται σιγά σιγά στη στασιμότητα και τον αποπληθωρισμό. Η οικονομική πολιτική όμως παραμένει η ίδια.
Η Ελλάδα, όπως φαινόταν καθαρά ότι θα συμβεί, βρίσκεται σε αδιέξοδο, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, το Βέλγιο στην προσπάθειά τους να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του νέου γερμανικού ζουρλομανδύα που λέγεται Δημοσιονομικό Σύμφωνο (βλ. φρένο χρέους) βυθίζονται η μια μετά την άλλη στην ύφεση.
Αντί λοιπόν να χαλαρώσουν τη δημοσιονομική και την εισοδηματική πολιτική, αφού βλέπουν ότι η νομισματική του κ. Ντράγκι πέφτει στο κενό της παγίδας ρευστότητας, για να ανακάμψουν οι οικονομίες, οι Γερμανοί κουνάνε ανενδοίαστα το δάκτυλο σε χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία και τους υποδεικνύουν τι μέτρα πρέπει να πάρουν και ποιες μεταρρυθμίσεις δεν έχουν κάνει. Ωσάν οι χώρες να ήταν όλες ίδιες, με την ίδια δομή και τις ίδιες ανάγκες.
Σε μας η παρέμβαση είναι πιο απροκάλυπτη. Έστειλαν κάποιους υφυπουργούς και συνταξιούχους για να επιβάλλουν επί τόπου τις εντολές τους.
Διερωτώμαι. Πόσο μπορεί να διαρκέσει αυτός ο παραλογισμός; Πότε οι υπόλοιπες χώρες θα ορθώσουν το ανάστημά τους;
Δεν θα βρεθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη ένας πολιτικός να κάνει τη διαφορά; Ένας!
Aναδημοσίευση από την εφημερίδα «Αγορά»
στο 