Μία από τις λέξεις που έχουν χρησιµοποιηθεί κατά κόρον από τους πολιτικούς µας ταγούς και έχουν «κουράσει» και -κυρίως- απογοητεύσει τους Ελληνες πολίτες στα «πέτρινα» χρόνια της οικονοµικής κρίσης και των αλλεπάλληλων µνηµονίων είναι η λέξη διαπραγµάτευση. Και βέβαια η… δίδυµη «αδελφή» της, η… επαναδιαπραγµάτευση! Την πρωτοεισήγαγε στο πολιτικό µας λεξιλόγιο ο Αντώνης Σαµαράς, παραµονές των εκλογών του Ιουνίου του 2012. Και τη… µετεξέλιξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ το 2015, µε τον Γιάνη-(µε ένα ν)-Βαρουφάκη να της προσδίδει νέα… ασάφεια! Πιο δηµιουργική! Τις συνέπειές της, µάλιστα, εξακολουθούµε να τις πληρώνουµε. Τα capital controls είναι ακόµη εδώ! Και η αγορά βιώνει τους τελευταίους µήνες την απόλυτη ασφυξία! Ρευστότητα µηδέν!
ΣΗΜΕΡΑ, η ανησυχία και η αγωνία του επιχειρηµατικού κόσµου και γενικότερα των οικονοµικών παραγόντων της χώρας για το ενδεχόµενο επανάληψης της πικρής εµπειρίας του 2015 έχουν φτάσει στο ζενίθ. ∆ιαπραγµάτευση ακούµε, αλλά αποτελέσµατα διαπραγµάτευσης δεν βλέπουµε, παρότι θα έπρεπε ήδη να έχει ολοκληρωθεί από τον περασµένο Νοέµβριο! Περνούν οι ηµέρες, οι εβδοµάδες, οι µήνες και ενώ τα… επαναστατικά λάβαρα της διαπραγµάτευσης είναι ψηλά, το ηθικό της αγοράς και των πολιτών είναι χαµηλά. Χαµηλότερα, βέβαια, είναι οι απολαβές τους: οι µισθοί και οι συντάξεις. Και ακόµη χαµηλότερα οι δείκτες της οικονοµίας, οι δείκτες της αισιοδοξίας, οι δείκτες της ανάπτυξης. Ολες οι εκθέσεις και οι αναλύσεις για την επόµενη ηµέρα της χώρας προβλέπουν, δυστυχώς, νέα λουκέτα, ιδίως µικρών και µεσαίων επιχειρήσεων, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονοµίας…
ΜΗΠΩΣ, λοιπόν, θα έπρεπε τώρα, επιτέλους, να αναρωτηθούν οι κυβερνώντες, αλλά και συνολικά το πολιτικό µας σύστηµα, αν ήρθε η ώρα να απαλλαγούν από τη λεξιλαγνεία και να εγκαταλείψουν την τακτική της εικονικής µάχης και της δήθεν σκληρής διαπραγµάτευσης, που, όπως έχει αποδειχθεί τα τελευταία έξι χρόνια, αποσκοπεί, τελικά, µόνον στη δηµιουργία πρόσκαιρων και ανώφελων εντυπώσεων και όχι στην ουσία της εφαρµοζόµενης οικονοµικής πολιτικής; Μήπως είναι η ώρα να επικεντρωθούν στην υλοποίηση όσων συµφώνησαν τον περασµένο Αύγουστο, µε ένα µείγµα µέτρων που δεν θα επιβαρύνει πάλι τα συνήθη υποζύγια και την ασθµαίνουσα ιδιωτική οικονοµία, αλλά θα στρέφεται προς τη γενναία µείωση της κρατικής σπατάλης και την αποτελεσµατική καταπολέµηση της τεράστιας φοροδιαφυγής, ώστε να αποφύγουµε έναν νέο κύκλο οικονοµικής κρίσης, ακόµη χειρότερο από αυτούς που προηγήθηκαν;
ΑΛΛΩΣΤΕ, δύο πράγµατα έχουν καταστεί απολύτως ευκρινή στη µεγάλη πλειονότητα των πολιτών: Πρώτον, ότι το τρίτο µνηµόνιο -το «πρόγραµµα» όπως το ονοµάζουν οι… θεσµοί- «δεν βγαίνει» ως έχει και δεύτερον, ότι κανείς δεν µπορεί να ισχυρισθεί πως διαπραγµατεύτηκε µε επιτυχία τα τελευταία έξι χρόνια. Αρα, προς τι οι συνεχείς καθυστερήσεις; Προς τι η διαρκής ολιγωρία, που τόσο ακριβά κόστισε και κοστίζει στην αγορά και στην κοινωνία; Η µόνη λύση, που αναδεικνύεται ως ρεαλιστική µέσα από τις πρόσφατες εµπειρίες µας, είναι η υλοποίηση των δεσµεύσεων που ανέλαβαν η κυβέρνηση και µέγα τµήµα της αντιπολίτευσης ψηφίζοντας το τρίτο µνηµόνιο, ώστε να αρχίσει σταδιακά να αποκαθίσταται η εµπιστοσύνη των δανειστών προς τη χώρα µας και εν συνεχεία να τεθεί θέµα διορθωτικών κινήσεων.
ΚΑΝΕΙΣ δεν αµφισβητεί ότι το ∆ΝΤ λειτουργεί µε εκβιαστικό τρόπο, ούτε ότι έκανε µοιραία λάθη στα δύο πρώτα ελληνικά µνηµόνια, µε κορυφαίο και… οµολογηµένο αυτό των λανθασµένων πολλαπλασιαστών. Οπως κανείς δεν αντιλέγει στην αναγκαιότητα να ρυθµιστεί η αποπληρωµή του χρέους µας µε ευνοϊκότερο για τη χώρα τρόπο, ιδίως µετά το 2022, οπότε οι ετήσιες υποχρεώσεις µας δεν καθίστανται απλώς δυσβάστακτες, αλλά φθάνουν σε ύψη τόσο παράλογα, που θα είναι πλέον αδύνατο να αποπληρώνονται. Μέχρι τότε, όµως, όπως παραδέχθηκε και ο υπουργός Οικονοµίας, κ. Σταθάκης, το χρέος µας είναι βιώσιµο. Και εποµένως έχουµε πολύ χρόνο προκειµένου να δηµιουργήσουµε τις προϋποθέσεις για την οριστική αναδιάρθρωσή του.
ΠΡΟΗΓΟΥΝΤΑΙ τα στοιχειώδη για τον εξορθολογισµό της λειτουργίας του κράτους µας, η χρεοκοπία του οποίου οδήγησε τη χώρα µας στο δράµα που σήµερα ζει. Προηγείται το κλείσιµο των δηµόσιων οργανισµών που δεν έχουν λόγο ύπαρξης, το συµµάζεµα της συνεχιζόµενης κρατικής σπατάλης για την οποία πρώτο ευθύνεται το πολιτικό µας προσωπικό, η δηµιουργία µηχανισµών αποτελεσµατικού φορολογικού ελέγχου, για να µαζεύουµε τον ΦΠΑ όπως όλη η υπόλοιπη Ευρώπη και για να µην έχουµε 365.391 ελεύθερους επαγγελµατίες σε σύνολο 431.790 να δηλώνουν µέσο ετήσιο εισόδηµα 602 ευρώ! Ας κάνουµε αυτά τα απλά και αυτονόητα πρώτα και µετά συζητάµε για τα µεγάλα και υψιπετή οράµατα που µας πλασάρουν κάθε φορά οι πολιτικοί µας, χάριν των εντυπώσεων και της ψηφοθηρίας… Ο χρόνος λιγοστεύει απειλητικά! Και η θηλιά σφίγγει…