Η πολύµηνη διαπραγµάτευση της ελληνικής κυβέρνησης µε τους δανειστές εισήλθε στην τελευταία και πλέον κρίσιµη φάση της. Οι εκβιασµοί και οι πιέσεις των εταίρων µας έχουν κορυφωθεί. Λογικά θα ανέµενε κανείς αυτό να οδηγήσει σε µια στοιχειώδη έστω συνεννόηση των πολιτικών αρχηγών, ώστε να χαραχθεί µια κοινή γραµµή πλεύσης, µια εθνική στρατηγική, για να µην πέσει η χώρα στα βράχια… Η λογική, όµως, δυστυχώς απουσιάζει. Η πολιτική µας σκηνή δίνει για άλλη µια φορά σήµερα την εικόνα ενός απέραντου «φρενοκοµείου». Η ελληνική οικονοµία βυθίζεται, η αγορά «σέρνεται» και το πολιτικό σύστηµα -αντί να οµονοεί- σπαράσσεται. Η µάχη της καρέκλας, ο πόλεµος της εξουσίας, δεν σταµατά στη δύσµοιρη Ελλάδα ούτε την ώρα των µεγάλων εθνικών κινδύνων.
ΚΑΙ ΑΝ το πρόβληµα ήταν µόνον οι σφοδρές συγκρούσεις µεταξύ των κοµµάτων της συγκυβέρνησης και αυτών της αντιπολίτευσης θα µπορούσε κανείς, όχι να το δικαιολογήσει, αλλά τουλάχιστον να το καταλάβει… Πώς να εξηγήσει, όµως, ο πολίτης που παρακολουθεί έµπλεος ανησυχίας και αγωνίας τις εξελίξεις το γεγονός ότι βουλευτές και στελέχη του ίδιου κόµµατος διασταυρώνουν καθηµερινά δηµόσια τα ξίφη τους σε έναν ανηλεή αγώνα εσωτερικής επικράτησης και προσωπικής αυτοπροβολής, αδιαφορώντας για την κρισιµότητα των περιστάσεων; Πώς να ερµηνεύσει, για παράδειγµα, και πώς να κατανοήσει το ενδεχόµενο Ζωή Κωνσταντοπούλου, Παναγιώτης Λαφαζάνης, Ανδρέας Λοβέρδος και Αδωνις Γεωργιάδης να ψηφίσουν «µαζί» -ξεκινώντας από διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές αφετηρίες- κατά της συµφωνίας που θα φέρει η κυβέρνηση στη Βουλή;
ΑΥΤΗ η εικόνα του πολιτικού και κοινοβουλευτικού «µπάχαλου», στην πιο κρίσιµη για τη χώρα στιγµή, εγκυµονεί σοβαρότατους κινδύνους. Αν, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις όλων των πλευρών, οδηγηθούµε σε ένα «ατύχηµα» χρεοκοπίας ή εξόδου από την ευρωζώνη, θα περάσουν δεκαετίες για να επανέλθουµε στην «κανονικότητα». Και τα όσα δραµατικά υπέστη η ελληνική κοινωνία στα χρόνια των µνηµονίων, µε την εκτόξευση της ανεργίας στο 27% και την πτωχοποίηση του ενός τρίτου του πληθυσµού, θα αποτελούν… «ευχάριστη» ανάµνηση µπροστά στην καταστροφή που θα ακολουθήσει. Οποιος θεωρεί ότι υπερβάλλω δεν έχει παρά να διαβάσει τη σηµερινή συνέντευξη του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κ. ∆ηµ. Παπαδηµούλη στη Realnews. «Η χρεοκοπία εντός ευρώ ή η επιστροφή στη δραχµή -δηλώνει το ηγετικό στέλεχος του κυβερνώντος κόµµατος- είναι η πιο αντιλαϊκή λύση. Θα πλήξει βάναυσα και τον ελληνικό λαό και την πατρίδα µας». Ενώ µόλις πριν από λίγες µέρες ο έτερος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Χρυσόγονος παραδέχθηκε στον Real FM ότι η κυβέρνηση δεν διαθέτει plan B για τη χρηµατοδότηση της χώρας εκτός ευρωζώνης…
ΕΙΝΑΙ, λοιπόν, προφανές αυτό που πρώτοι γράψαµε σε αυτή τη στήλη και στη συνέχεια επανέλαβαν πολλοί. Ακόµη και µια µέτρια συµφωνία µε τους εταίρους µας είναι προτιµότερη από τη µη συµφωνία. Και πρέπει γύρω από την επιδίωξη της επίτευξής της να συσπειρωθούν τώρα, χωρίς περιστροφές και… αστερίσκους, όλες ανεξαιρέτως οι δηµοκρατικές πολιτικές δυνάµεις που έχουν ευρωπαϊκό προσανατολισµό. Μόνο το ΚΚΕ, που σταθερά και διαχρονικά υποστηρίζει την έξοδο της χώρας από την Ε.Ε., δικαιούται να απουσιάζει από αυτό το εθνικό προσκλητήριο. Ολοι οι άλλοι πρέπει να παραµερίσουν τις κοµµατικές ή τις προσωπικές τους σκοπιµότητες χάριν του εθνικού συµφέροντος. ∆ηλώσεις του τύπου «δεν θα διευκολύνουµε την κυβέρνηση» στη σηµερινή συγκυρία µεταφράζονται σε άρνηση «διευκόλυνσης» της χώρας! Και όσοι ψήφισαν και εφάρµοσαν τον ΕΝΦΙΑ και τα άλλα αντιλαϊκά µέτρα των τελευταίων ετών, ας µην παριστάνουν τώρα όψιµα τους κήνσορες, µε κορώνες κατά των φόρων και της λιτότητας. Οσο για τον πρωθυπουργό, αντί για τις πολύωρες και συχνά αντιπαραγωγικές συνεδριάσεις µε τα στελέχη του, ας συγκαλέσει τη µία και µόνη σύσκεψη που χρειάζεται σήµερα ο τόπος. Σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, υπό τον Πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας, για να δροµολογήσουν όλοι µαζί την τελική λύση και να διαπραγµατευθούν από κοινού µε τους δανειστές, ώστε να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσµα. Πρέπει να γυρίσουµε σελίδα εδώ και τώρα. Το καταστροφικό κεφάλαιο της αβεβαιότητας κράτησε ήδη πολύ. Βουλιάζουµε…
στο 