Γράφει ο Παναγιώτης Σχίζας*
Η εξεύρεση βιώσιμης λύσης που θα περιορίζει την λιτότητα περνά αποκλειστικά μέσα από την μείωση του δημοσίου χρέους.
Η σφοδρότητα της δημοσιονομικής προσαρμογής, η λιτότητα που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα, είναι αποτέλεσμα του υπέρογκου δημοσίου χρέους όπου για να παραμείνει σε τροχιά βιωσιμότητας απαιτεί υπέρογκα, μη ρεαλιστικά, πρωτογενή πλεονάσματα.
Κατά συνέπεια άμεσο αποτέλεσμα της ελάφρυνσης του χρέους είναι το τέλος της λιτότητας στον βαθμό που την βιώσαμε τα τελευταία χρόνια της κρίσης.
Οι στόχοι του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής για πρωτογενές πλεόνασμα 3% του ΑΕΠ την τρέχουσα χρονιά και 4,5% του ΑΕΠ το 2016, έχουν τεκμηριωθεί από την ανάγκη να παραμείνει το δημόσιο χρέος σε τροχιά βιωσιμότητας δηλαδή στο 124% του ΑΕΠ το 2020.
Ωστόσο, το πρωτογενές πλεόνασμα 3% του ΑΕΠ για το 2015, αντιστοιχεί περίπου σε 5,5 δις ευρώ και το πρωτογενές πλεόνασμα 4,5% του ΑΕΠ για το 2016, αντιστοιχεί περίπου σε 8,2 δις ευρώ.
Συνολικά την διετία 2015-2016, θα καταβληθούν 13,7 δις ευρώ για την αποπληρωμή του χρέους. Κατά συνέπεια, η αλλαγή των στόχων με μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος και παραμονή στο 1,5% του ΑΕΠ μόνο για τα έτη 2015-2016, αντιστοιχεί σε πλεονάζουσα ρευστότητα που ξεπερνά τα 8 δις ευρώ.
Βάση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, δηλαδή των πολυετών προϋπολογισμών της χώρας που έχουν ήδη εκπονηθεί μέχρι και το 2018, οποιαδήποτε μείωση στον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος συνεπάγεται “ζεστό” χρήμα-ρευστότητα για ανάπτυξη, κοινωνική συνοχή που θα οδηγήσει σε επιτάχυνση της ανάπτυξης που έχει ήδη ξεκινήσει από το Β’ εξάμηνο του 2014.
Η διαπραγμάτευση πρέπει να στηριχθεί αποκλειστικά στο σχέδιο απομείωσης του χρέους.
Σχετική πρόταση έχει ήδη γίνει (https://www.enikos.gr/economy/273720,Lysh-anasa_gia_to_xreos.html ).
* ο Παναγιώτης Σχίζας είναι επισκέπτης Λέκτορας χρηματοοικονομικών και μεταδιδακτορικός ερευνητής του τμήματος τραπεζικής και χρηματοοικονομικών του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης.