Σε ανακοίνωση της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων
διευκρινίζεται πως οι οποιεσδήποτε παροχές σε είδος που λαμβάνει ένας εργαζόμενος
ή συγγενικό πρόσωπο αυτού, συνυπολογίζονται στο φορολογητέο εισόδημά του στην
αγοραία αξία τους, εφόσον η συνολική αξία των παροχών σε είδος ξεπερνά τα 300
ευρώ ανά φορολογικό έτος.
Επιπρόσθετα, με τις διατάξεις του άρθρου 12 του ίδιου νόμου
ορίζεται ότι το ακαθάριστο εισόδημα από μισθωτή εργασία και συντάξεις
περιλαμβάνει τα πάσης φύσεως εισοδήματα σε χρήμα ή σε είδος που αποκτώνται στο
πλαίσιο της υφιστάμενης, παρελθούσας ή μελλοντικής εργασιακής σχέσης.
Περαιτέρω, με τις διατάξεις του άρθρου 22 του ν. 4172/2013,
ορίζεται ότι κατά τον προσδιορισμό του κέρδους από επιχειρηματική
δραστηριότητα, επιτρέπεται η έκπτωση όλων των δαπανών, με την επιφύλαξη των
διατάξεων του άρθρου 23 του Κ.Φ.Ε., οι οποίες: α) πραγματοποιούνται προς το
συμφέρον της επιχείρησης ή κατά τις συνήθεις εμπορικές συναλλαγές της, β)
αντιστοιχούν σε πραγματική συναλλαγή και η αξία της συναλλαγής δεν κρίνεται
κατώτερη ή ανώτερη της αγοραίας, στη βάση των στοιχείων που διαθέτει η
Φορολογική Διοίκηση, γ) εγγράφονται στα τηρούμενα βιβλία απεικόνισης των
συναλλαγών της περιόδου κατά την οποία πραγματοποιούνται και αποδεικνύονται με
κατάλληλα δικαιολογητικά.
Όποια δαπάνη έχει χαρακτηρισθεί ως παροχή σε είδος με βάση
το άρθρο 13 του ν. 4172/2013 (ΠΟΛ.1219/6.10.2014 εγκύκλιός μας) και
φορολογείται ως εισόδημα από μισθωτή εργασία, θεωρείται ότι πραγματοποιείται
προς το συμφέρον της επιχείρησης (άρθρο 22 περ. α’) και εκπίπτει ως έξοδο
μισθοδοσίας, εφόσον πληρούνται και οι λοιπές προϋποθέσεις των περ. β’ και γ’
του άρθρου 22.
Λοιπές δαπάνες που δεν εμπίπτουν στην έννοια των παροχών σε
είδος (π.χ. διατακτικές μέχρι 6 ευρώ, παροχές μέχρι 300 ευρώ, χρήση κινητών
τηλεφώνων σύμφωνα με την ΠΟΛ.1219/6.10.2014, παραχώρηση εταιρικών οχημάτων για
το 70% του κόστους των αναφερομένων στις διατάξεις της παρ. 2 του άρθρου 13
δαπανών, καύσιμα και διόδια εταιρικών οχημάτων, κ.λπ.) εκπίπτουν υπό το πρίσμα
των διατάξεων του άρθρου 22. Τα ίδια
ισχύουν και για τα ποσά των περ. α’ και β’ της παρ.1 του άρθρου 14 του ν. 4172/2013,
αναφορικά με την κάλυψη δαπανών (διαμονής, σίτισης και κίνησης) από την
επιχείρηση που καταβάλλουν οι εργαζόμενοι κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας τους,
τα οποία επίσης εκπίπτουν με τις προϋποθέσεις του άρθρου 22. 6. Μετά από όλα όσα αναφέρθηκαν πιο πάνω
συνάγεται, ότι οι κοινωνικού χαρακτήρα παροχές που δίνουν οι επιχειρήσεις σε
εργαζομένους τους ή σε συγγενικά αυτών πρόσωπα (π.χ. ως δώρα λόγω γάμου αυτών ή
των τέκνων τους ή λόγω γέννησης παιδιού, καθώς και τα βοηθήματα σε οικογένεια
θανόντος εργαζομένου) αποτελούν εισόδημα από μισθωτή εργασία και συντάξεις.
Επομένως, οι σχετικές δαπάνες θεωρείται ότι πραγματοποιούνται προς το συμφέρον
της επιχείρησης (άρθρο 22 περ. α’) και εκπίπτουν ως έξοδα μισθοδοσίας, εφόσον
πληρούνται και οι λοιπές προϋποθέσεις των περ. β’ και γ’ του άρθρου 22 του
ν.4172/2013.
Δείτεεδώ την ανακοίνωση της ΓΓΔΕ
στο 