Περίπου στα μέσα της εβδομάδας όπως φαίνεται, θα
κατατεθεί το νομοσχέδιο με τις αλλαγές στα εργασιακά. Από τις πληροφορίες που υπάρχουν, αλλά και
από τα κείμενα που έχουν δημοσιοποιηθεί (17 ερωτήσεις & απαντήσεις,
ρεπορτάζ δημοσιογράφων κ.λπ.), φαίνεται ότι θα παρέχεται δυνατότητα διευθέτησης
του χρόνου εργασίας με ατομική συμφωνία εργαζόμενου – εργοδότη.
Γράφει ο δικηγόρος, Δημήτρης Μπούρλος
Θα μπορούν δηλαδή τα δύο μέρη να συμφωνούν
λιγότερες ώρες ή ημέρες εργασίας ανά εβδομάδα για κάποια χρονική περίοδο, με
κάλυψη του υπολειπόμενου, για συμπλήρωση του πενθήμερου και οκταώρου, σε κάποια
άλλη χρονική περίοδο, ώστε συνολικά σε βάθος χρόνου, να καλύπτεται η εργασία των σαράντα ωρών ανά εβδομάδα.
Η αλλαγή αυτή κατά την άποψή μου θα απαιτήσει μια νομοθετική ρύθμιση και
της ασφαλιστικής νομοθεσίας, αναφορικά με τις ανά περίοδο μηνός, ημέρες
ασφάλισης.
Μια ρύθμιση που θα ευθυγραμμίσει
την πραγματική απασχόληση με την ασφάλιση του εργαζομένου, ώστε να καταγράφει,
χωρίς απώλειες, τον ασφαλιστικό χρόνο που θα κατέγραφε, αν δεν χωρούσε η μεταβολή
της νομοθεσίας. Δεν πρέπει δε να
λησμονούμε, ότι πάντοτε η κοινωνικοασφαλιστική κάλυψη των εργαζομένων
«παρακολουθεί» την πραγματική παροχή εργασίας, στα χρονικά πλαίσια που λαμβάνει
χώρα. Κατά την άποψή μου, οι αλλαγές αυτές είναι μια καλή ευκαιρία
να επανεξετασθεί και να εκσυχρονισθεί ο τρόπος υπολογισμού του χρόνου ασφάλισης
των εργαζομένων.
Ένας απλούστερος και
δικαιότερος τρόπος νομίζω ότι θα μπορούσε να βελτιώσει το σύστημα, κάνοντάς το
δικαιότερο, για κάποιες κατηγορίες εργαζομένων, που καταφανώς αδικούνται και
απλούστερο για τις επιχειρήσεις, που πρέπει να στηριχθούν όχι μόνο μέσω της
μείωσης των εισφορών, αλλά και με παρεμβάσεις που θα περιορίσουν σημαντικά τις
λοιπές παραμέτρους που συνθέτουν το μη μισθολογικό κόστος. Ενδεικτικά αναφέρω τις περιπτώσεις αυτών που
απασχολούνται με μειωμένη απασχόληση (μειωμένο ωράριο), που πλέον στην χώρα μας
αποτελούν σημαντικό τμήμα των εργαζομένων.
Για την κατηγορία αυτή λοιπόν, η ακολουθούμενη ασφαλιστική πρακτική στην
πλειονότητα των περιπτώσεων, καταλήγει στον περιορισμό των ανά μήνα ημερών
ασφάλισης (20 ή 21 αντί των 25), με αποτέλεσμα οι ασφαλισμένος εργαζόμενος να
καταγράφει περιορισμένο χρόνο ασφάλισης σε βάθος χρόνου. Κι αυτό παρ΄ ότι η σχηματισθείσα νομολογία
των δικαστηρίων είναι δεδηλωμένα αντίθετη με τον περιορισμό αυτού, κάτι που
έχει επισημάνει και ο Συνήγορος του Πολίτη.
Η ορθή λειτουργία ενός ασφαλιστικού συστήματος δεν κρίνεται μόνο από την
ταχύτητα απονομής των συντάξεων, αλλά και από την συνολικότερη εύρρυθμη
κοινωνικοασφαλιστική κάλυψη και προστασία των ασφαλισμένων, που είναι
ενταγμένοι στο σύστημα αυτό. Κι αυτό
πρέπει να είναι πρωταρχική και βασική επιδίωξη, τόσο του Υπουργείου Εργασίας
όσο και του ΕΦΚΑ.
στο 