Η παιδίατρος Σνέζα Τενέβα θα μπορούσε να είχε βγει στη σύνταξη ήδη πριν από ένα χρόνο. Συνεχίζει όμως ακούραστα να εργάζεται στο νοσοκομείο του Ασένβογκαρντ.
«Είμαστε τέσσερεις παιδίατροι εδώ. Εάν μέναμε τρεις τότε το νοσοκομείο θα έπρεπε να κλείσει» λέει.
Η βουλγαρική πόλη με τους 60.000 κατοίκους διαθέτει μόνο ένα νοσοκομείο. Πολλοί από τους συνάδελφους της, λέει η Σνέζα Τενέβα, έχουν φύγει για το εξωτερικό.
Η βουλγαρική εφημερίδα «168 chasa» προβλέπει ότι η Βουλγαρία μέχρι το 2020 θα είναι μια χώρα χωρίς γιατρούς.
Από το 2012 περίπου 2.000 Βούλγαροι γιατροί έχουν εγκαταλείψει τη χώρα τους. Μόνο 500 αλλοδαποί γιατροί εργάζονται στη Βουλγαρία.
Στη χώρα των εφτά εκατομμυρίων κατοίκων υπάρχουν μόνο 28.000 γιατροί. Πριν από εφτά χρόνια ο αριθμός τους ήταν 35.000. Το ένα τέταρτο δε των γιατρών που ασκούν ιατρική είναι πάνω από 60 χρονών. Οι ελλείψεις είναι μεγάλες και πολλοί αναγκάζονται να εργαστούν ακόμα και όταν έχουν φθάσει στο όριο συνταξιοδότησης.
Ο Δρ.Στέργιου Μπογιάτζιεβ εργαζόταν για χρόνια μαζί με την Σνέζα Τενέβα. Είναι νεογνολόγος και εντωμεταξύ εργάζεται στο Κέμπριτζ.
Ένας από τους λόγους που αναγκάστηκε να φύγει ο 46χρονος γιατρός ήταν και ότι ο κόσμος ήταν πολύ επιθετικός με τους γιατρούς. Επικρατούσε ευρέως η άποψη πως οι γιατροί είναι διαφθαρμένοι και ενδιαφέρονται να βγάζουν μόνο χρήματα. Μια άποψη που όπως λέει καλλιεργήθηκε και από τα ΜΜΕ.
Μια τελειώς διαφορετική πραγματικότητα στη Γερμανία
Οι νεογνολόγοι είναι σπάνιοι στη Βουλγαρία. Υπάρχουν συνολικά 42 σε ολόκληρη τη χώρα. «Ένας βοηθός γιατρού παίρνει 250 ευρώ το μήνα ενώ στη Γερμανία μπορεί να ξεκινήσει με 3.000 ευρώ» λέει Δρ.Στέργιου Μπογιάτζιεβ.
Ακόμα επισημαίνει ότι λείπουν πολύ βασικά μηχανήματα. Πολλοί γιατροί είναι αναγκασμένοι να εργάζονται με ένα απλό στηθοσκόπιο μόνο. Ακόμα δεν γίνονται βασικές εξετάσεις ή υπάρχουν ελλείψεις σε φάρμακα.
Την κατάσταση αυτή επιβεβαιώνει και η Δρ. Μολόβα. Εργάστηκε και η ίδια για χρόνια στο νοσοκομείο του Ασένβογκαρντ αλλά τώρα έχει μετακομίσει στη Νυρεμβέργη. «Εργάζομαι εδώ και τρία χρόνια στη Γερμανία.
Κατάφερα και πήρα ένα αυτοκίνητο και ένα δάνειο για ένα σπίτι στο κέντρο της πόλης. Στη Βουλγαρία κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον» δηλώνει και προσθέτει πως στα τρία χρόνια κατάφερε να κάνει τόσα σεμινάρια μετεκπαίδευσης όσα είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια στην Βουλγαρία.
Στη χώρα της είχε δικό της ιατρείο και εργαζόταν και στο κρατικό νοσοκομείο. Ο άντρας της δίδασκε πληροφορική στο πανεπιστήμιο. Ωστόσο όπως λέει τα χρήματα ήταν πάντοτε πολύ περιορισμένα και ακόμα και για το γάμο του γιού τους έπρεπε να πάρουν ένα δάνειο.
Αυτές οι τρεις περιπτώσεις δεν είναι μεμονωμένες. Δείχνουν την τάση που επικρατεί σε μια χώρα που χάνει και αυτή σταδιακά ένα από τα πιο δυναμικά κομμάτια της κοινωνίας.
Πηγή: DW
στο 