του Τζάναν Γκάνες *
Η Τερέζα Μέι διευθύνει μια αυταρχική κυβέρνηση και κανείς δεν ξέρει αν αυτό κάνει καλό στη χώρα. Η συντηρητική πρωθυπουργός της Βρετανίας μπορεί να επικαλεστεί τις δημοσκοπήσεις, τον έλεγχο του κοινοβουλίου, τα εκλογικά κέρδη στις βιομηχανικές περιοχές και άλλα στοιχεία, που χάνουν όμως τη βαρύτητά τους μπροστά στην έλλειψη ανταγωνισμού από το Εργατικό Κόμμα.
Ολος ο κόσμος, και όχι μόνο η Βρετανία, πρέπει να σκεφτεί τι χάνει από την περιπλάνηση του Labour στο μαυσωλείο της ιστορίας. Στη διάρκεια του 20ού αιώνα, το κόμμα ήταν απαραίτητο σε μια εθνική κυβέρνηση που πολεμούσε τους Ναζί. Ηταν εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Δεν ήταν απλώς υπέρ του ΝΑΤΟ, είχε συμβάλει στη δημιουργία του. Από τις τάξεις του βγήκε ο υπουργός Εξωτερικών Ερνεστ Μπέβιν, που συνέβαλε στην προετοιμασία του πλανήτη για τον ψυχρό πόλεμο. Ακόμη και ο ιδεαλισμός που έδειξε τη δεκαετία του ’80 δεν το εμπόδισε να υποστηρίξει την κυβέρνηση Θάτσερ στον πόλεμο για τα νησιά Φόκλαντ.
Οποτε κόμματα της ευρωπαϊκής Αριστεράς έχαναν τον προσανατολισμό τους, οι Εργατικοί επέλεγαν την ενότητα της Δύσης. Η παρακμή του κόμματος λοιπόν επί Τζέρεμι Κόρμπιν είναι μια τραγωδία όχι μόνο για την εσωτερική πολιτική ισορροπία της Βρετανίας, αλλά και για όλο τον κόσμο.
Η ανεπάρκεια του Κόρμπιν είναι τόσο μεγάλη, ώστε δημιουργεί την εντύπωση ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι εκείνος, όχι το δόγμα του. Ότι δηλαδή κάποιος άλλος στη θέση του θα μπορούσε να εφαρμόσει τις ίδιες ιδέες με επιτυχία. Κορμπινισμός χωρίς τον Κόρμπιν: η Αριστερά θα υιοθετήσει αυτή την άποψη για να αποφύγει το τραύμα της διαπίστωσης ότι οι ιδέες της είναι πολύ φτωχές για να τη φέρουν στην κυβέρνηση.
Βουλευτές του Εργατικού Κόμματος λένε ότι οι άνθρωποι του Κόρμπιν επιρρίπτουν την ευθύνη για την κακή κατάσταση του κόμματος στα μέσα ενημέρωσης, στους προηγούμενους ηγέτες, στα απείθαρχα στελέχη, σε οποιονδήποτε άλλον δηλαδή εκτός από τον Κόρμπιν. Το πρόβλημα θα αρχίσει όταν τα βάλουν μαζί του.
Ο μύθος της ατομικής ευθύνης θα τους επιτρέψει να σώσουν το δόγμα – τον σοσιαλισμό και τον φιλειρηνισμό – και να ξαναδοκιμάσουν με μια νέα ηγεσία. Με τον τρόπο αυτό, το Εργατικό Κόμμα θα χάσει άλλον έναν εκλογικό κύκλο, εκτός από τον παρόντα και τον τελευταίο.
Μόνο η Αριστερά – λένε οι βουλευτές που δεν ανήκουν σ’αυτήν και θυμούνται με τρόμο την αποτυχημένη προσπάθεια ανατροπής του αρχηγού που έκαναν πέρυσι – μπορεί να απομακρύνει τον Κόρμπιν. Αν είναι έτσι, μόνο η Αριστερά έχει την ψευδαίσθηση ότι η αποτυχία του ηγέτη των Εργατικών οφείλεται σε επικοινωνιακούς λόγους. Στην πραγματικότητα, η κακή επικοινωνία σώζει το κόμμα. Οι βουλευτές θα έπρεπε να τρέμουν τη στιγμή που ο τομέας αυτός θα βελτιωθεί.
Αν περισσότεροι ψηφοφόροι μάθουν το πρόγραμμα του κόμματος, το ποσοστό του θα πέσει από το σημερινό 26% σε μονοψήφιους αριθμούς. Και να είναι βέβαια του στελέχη ότι θα το καταλάβουν αμέσως. Θα φροντίσουν γι’αυτό οι Τόρις, που οι μέθοδοί τους θυμίζουν ρωσικό μυθιστόρημα του 19ου αιώνα.
Σε μια εποχή εκπλήξεων – το Brexit, η νίκη Τραμπ, η ανάληψη της πρωθυπουργίας από τη Μέι – , ο Κόρμπιν απέδειξε ότι δεν είναι όλα μυστηριώδη. Πήγε όσο άσχημα είχαν προβλέψει οι αναλυτές. Το μέλλον του Εργατικού Κόμματος θα εξαρτηθεί από την ερμηνεία που θα δοθεί στο γεγονός αυτό.
Η αλήθεια είναι ότι η σκληροπυρηνική Αριστερά αποδείχθηκε πιο συνεπής από τη μετριοπαθή Αριστερά, που πρώτα επέτρεψε την εκλογή του Κόρμπιν και στη συνέχεια βαρέθηκε το παιχνίδι της. Το 2015, τον ενθάρρυνε γνωρίζοντας τις απόψεις του. Και τώρα δυσαρεστείται επειδή ζήτησε από τους βουλευτές να ψηφίσουν την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ μέσω διαπραγματεύσεων. Εχουν, βλέπετε, και οι μετριοπαθείς τις αρχές τους.
* Ο Τζάναν Γκάνες είναι αρθρογράφος των Financial Times
Πηγή: Financial Times