Ο Μουν Τζάε Ιν δεν είναι ο τύπος του Ντόναλντ Τραμπ. Ο νέος πρόεδρος της Νότιας Κορέας είναι ένας πρώην δικηγόρος ειδικευμένος στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όχι ένας επιχειρηματίας.
Στον κ. Τραμπ αρέσει να απειλεί την Βόρεια Κορέα με απομόνωση και αεροπλανοφόρα. Ο κ. Μουν είναι ένας υπέρμαχος του διαλόγου και της συνεργασίας. Ο πρόεδρος της Νότιας Κορέας είναι συγκρατημένος, ενώ ο πρόεδρος των ΗΠΑ εκρηκτικός.
Οι διαφορές αυτές στο στυλ και την πολιτική δημιουργούν τις προϋποθέσεις για μια περίεργη συνάντηση, όταν οι δύο ηγέτες συναντηθούν στην Ουάσιγκτον αυτήν την εβδομάδα. Αλλά είναι σημαντικό να υπάρξει κατανόηση μεταξύ των προέδρων των ΗΠΑ και της Νότιας Κορέας. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι πως αν ο κ. Μουν δεν πείσει τον κ. Τραμπ να δει τα πράγματα με τη δική του ματιά, η πολιτική του η «Αμερική Πρώτα» από τον πρόεδρο των ΗΠΑ μπορεί να τον πείσει να πραγματοποιήσει ένα προληπτικό χτύπημα κατά του πυρηνικού προγράμματος της Βόρειας Κορέας, εξουδετερώνοντας ένα ρίσκο για την ασφάλεια των ΗΠΑ με τον κίνδυνο να υπάρξουν τεράστια αντίποινα σε βάρος της Νότιας Κορέας.
Ο κ. Τραμπ έχει επανειλημμένα επιμείνει ότι δεν θα επιτραπεί ποτέ στη Βόρεια Κορέα να αναπτύξει έναν διηπειρωτικό πυρηνικό πύραυλο που θα μπορούσε να απειλήσει τις ΗΠΑ. Σε ιδιωτικές και δημόσιες συζητήσεις, αυτός και οι ανώτατοι σύμβουλοι του έχουν επιμείνει ότι η Αμερική θα χρησιμοποιήσει, ως τελευταίο καταφύγιο, στρατιωτικά μέσα για να αντιμετωπίσει την απειλή της Βόρειας Κορέας. Οι συνέπειες θα ήταν τρομακτικές.
Ο Τζέιμς Μάτις, ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, προέβλεψε πρόσφατα πως θα μπορούσε να οδηγήσει «σε έναν πόλεμο πιο σοβαρό όσον αφορά τον ανθρώπινο πόνο από οτιδήποτε έχουμε δει από το 1953. Θα περιλαμβάνει τον μαζικό βομβαρδισμό της πρωτεύουσας ενός συμμάχου».
Οι πρόεδροι Κλίντον, Μπους και Ομπάμα, είχαν όλοι καταλήξει στο ότι ο κίνδυνος της καταστροφής της Σεούλ – μιας πόλης 10 εκατομμυρίων ανθρώπων – απέκλειε ένα χτύπημα κατά της Βόρειας Κορέας. Αλλά ο κ. Τραμπ θα μπορούσε να καταλήξει σε ένα διαφορετικό συμπέρασμα.
Σε ένα πρόσφατο ταξίδι στις ΗΠΑ, συνάντησε τρεις ανθρώπους που έχουν συζητήσει το θέμα τη Βόρειας Κορέας με τον πρόεδρο. Ένας πρώην Αμερικανός αξιωματούχος μου είπε ότι πιστεύει πως η κυβέρνηση Τραμπ μπλοφάρει και ότι δεν θα επιτεθεί ποτέ στη Βόρεια Κορέα. Ένας άλλος πιστεύει πως υπάρχει πραγματική πιθανότητα ο κ. Τραμπ να επιλέξει την στρατιωτική δράση, υποστηρίζοντας ότι ο πρόεδρος «δεν σκέφτεται τις συνέπειες και μισεί τα ήσυχα νερά». Ένας τρίτος ήταν σίγουρος, πως ως τελευταίο καταφύγιο, ο κ. Τραμπ θα έδινε όντως την έγκριση για μια επίθεση στη Βόρεια Κορέα. Το επιχείρημα του ήταν ότι: «Θα υπάρξει ένα σημείο όπου η εσωτερική ασφάλεια των ΗΠΑ θα υπερκεράσει οτιδήποτε άλλο».
Αυτού του είδους το σκεπτικό είναι απροσδόκητα αρκετά διαδεδομένο στους συντηρητικούς κύκλους στην Ουάσιγκτον. Ο Γερουσιαστής Λίντσεϊ Γκράχαμ, ο οποίος συνήθως αντιμετωπίζει ως η φωνή της λογικής στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα, έχει επανειλημμένα επιμείνει ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν να ανεχθούν την πυρηνική απειλή της Βόρειας Κορέας. Έχει υποστηρίξει πως ενώ ένας πόλεμος με τη Βόρεια Κορέα θα ήταν «κακός για την κορεατική χερσόνησο… αυτό που δεν θα έκανε είναι να πλήξει την Αμερική».
Ο πρόεδρος Τραμπ έχει επίσης συζητήσει τις στρατιωτικές επιλογές με ξένους ηγέτες. Σε μια συνομιλία με τον Ροντρίγκο Ντουτέρτε, πρόεδρο των Φιλιππίνων, η οποία διέρρευσε, ο κ. Τραμπ αναγνώρισε: «Δεν μπορούμε να αφήσουμε αμολημένο έτσι έναν τρελό με πυρηνικά όπλα. Έχουμε μεγάλη δύναμη πυρός, περίπου 20 φορές περισσότερη από ότι έχει αυτός, αλλά δεν θέλουμε να την χρησιμοποιήσουμε». Ο κ. Τραμπ συνέχισε λέγοντας: «Ελπίζω η Κίνα να λύσει το πρόβλημα. Αλλά αν δεν το κάνει η Κίνα, θα το λύσουμε εμείς».
Αυτή η παρατήρηση, που έγινε τον Απρίλιο, φαίνεται πιο σημαντική υπό το φως ενός tweet του κ. Τραμπ την προηγούμενη εβδομάδα, το οποίο έγραφε: «Αν και εκτιμώ πολύ τις προσπάθειες του πρόεδρου Σι και της Κίνας να βοηθήσουν με τη Βόρεια Κορέα, δεν έχουν αποδώσει».
Ο θάνατος του Ότο Γουόρμπιερ, ενός αμερικανού φοιτητή που ήταν αιχμάλωτος στη Βόρεια Κορέα, έχει επαναφέρει την προσοχή των ΗΠΑ στη φρίκη του καθεστώτος του Κιμ Γιονγκ Ουν.
Η αλλαγή ηγεσίας στην Νότια Κορέα τον περασμένο μήνα περιπλέκει τις επιλογές της κυβέρνησης Τραμπ. Οι απόψεις του κ. Μουν για το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί η Βόρεια Κορέα είναι πιο κοντά σε αυτές του Πεκίνου παρά της Ουάσινγκτον. Ο κ. Μουν έχει ήδη αρχίσει να καθυστερεί την ανάπτυξη του Τερματικού Συστήματος Άμυνας Μεγάλου Υψομέτρου, πιο γνωστό ως Thaad, ένα αμερικάνικο αντιπυραυλικό σύστημα στο οποίο είναι αντίθετη η Κίνα, αλλά που οι ΗΠΑ πιστεύουν ότι είναι ζωτικής σημασίας για την προστασία των αμερικανικών βάσεων στην Νότια Κορέα. Πιστεύει επίσης στην πλήρη αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου και στην επανέναρξη της οικονομικής συνεργασίας με την Πιονγκγιάνγκ, δύο θέσεις που είναι εξαιρετικά πιο δημοφιλής στο Πεκίνο από ότι στην Ουάσινγκτον.
Πολλά κρίνονται τώρα από το αν ο κ. Μουν μπορεί να πείσει τον Αμερικανό πρόεδρο να υιοθετήσει μια πιο ήπια προσέγγιση με τη Βόρεια Κορέα. Είναι πιθανό η εκτίμηση του κ. Τραμπ ότι η πίεση από την Κίνα έχει αποτύχει, να δώσει στον Νοτιοκορεάτη ηγέτη ένα έναυσμα για να ταχθεί υπέρ μιας διπλωματικής αντεπίθεσης, με στόχο να παγώσουν οι δοκιμές πυραύλων και το πυρηνικό πρόγραμμα της Πιονγκγιάνγκ.
Μια δυσκολία είναι ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ φαίνεται ως τώρα να είναι πιο δεκτικός στις συμβουλές από αυταρχικούς ηγέτες όπως ο κ. Ντουτέρτε. Ο κ. Τραμπ ρώτησε μάλιστα τον ηγέτη των Φιλιππινών ποια είναι η άποψη του για την ψυχολογική κατάσταση του Κιμ Γιονγκ Ουν, κάτι μάλλον ειρωνικό αν σκεφτεί κανείς ότι ο κ. Ντουτέρτε είναι διάσημος για άγριες συμπεριφορές και κάποτε είχε δηλώσει πως «θα έσφαζε με χαρά» 3 εκατομμύρια ναρκομανείς. (Ο κ. Ντουτέρτε είπε στον κ. Τραμπ ότι κατά τη γνώμη του ο πρόεδρος Κίμ είναι «ψυχολογικά ασταθής»)
Ο κ. Μουν είναι μάλλον μια διαφορετική φιγούρα. Η πίστη του στα ανθρώπινα δικαιώματα και τον διάλογο μπορεί να φαίνονται στον κ. Τραμπ ως «αδυναμίες» ή ακόμα και ως κάτι «θλιβερό!» (sad). Aλλά ο ηγέτης της Νότιας Κορέας ξέρει πολύ καλά τη φρίκη της Βόρειας Κορέας, ούτε είναι δειλός. Οι γονείς του έφυγαν ως πρόσφυγες από τη Βόρεια Κορέα και ο ίδιος υπηρέτησε στις ειδικές δυνάμεις της Νότιας Κορέας.
Τώρα έχει τη μεγάλη ευθύνη να πείσει τον πρόεδρο Τραμπ να δώσει μια ακόμα ευκαιρία στην διπλωματία.
Πηγή: Financial Times, Euro2day.gr