Το Κρεμλίνο δεν είχε καμία σχέση με την απόπειρα δολοφονίας κατά του πρώην Ρώσου κατασκόπου στη μικρή αγγλική πόλη Salisbury.
Η Μόσχα πρέπει επίσης να απαλλαγεί από κάθε ρόλο στην εισβολή και την προσάρτηση της Κριμαίας. Οι βαριά οπλισμένοι Ρώσοι στρατιώτες που αγωνίζονται στην Ανατολική Ουκρανία δεν είναι παρά εθελοντές πολίτες. Οι κυβερνοεπιθέσεις στη Βαλτική και τη Σκανδιναβία είναι εφεύρεση εχθρικών κρατών. Η Ρωσία δεν έχει κανένα ρόλο στην καθημερινή σφαγή των πολιτών της Συρίας. Οι κατηγορίες για ανάμιξη στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ είναι εξ ολοκλήρου κατασκευασμένες.
Τα γνωρίζουμε αυτά επειδή ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Ρώσος Πρόεδρος, επιμένει ότι είναι έτσι. Οι τηλεοπτικές εικόνες των στρατευμάτων στην Κριμαία, τα υπολείμματα του ρωσικού στρατιωτικού αερίου νεύρων που βρέθηκαν στο Salisbury, σκληρά αποδεικτικά στοιχεία που συγκεντρώθηκαν από τον Αμερικανό ειδικό εισαγγελέα Robert Mueller – όλα είναι «ψευδείς ειδήσεις».
Τον κ. Πούτιν, πρέπει επίσης να καταλάβουμε, δεν τον ενδιαφέρει που εμείς ξέρουμε ότι λέει ψέμματα. Όπως η Καγκελάριος της Γερμανίας Άγκελα Μέρκελ έχει μάθει, είναι τόσο αλαζονικός στις ιδιωτικές συζητήσεις όπως στις δημόσιες δηλώσεις του. Η κατάργηση των κανόνων είναι ο τρόπος προβολής της ρωσικής εξουσίας από τον κ. Πούτιν.
Οσο και αν ήταν φρικτό -περισσότερο λόγω της χρήσης χημικού παράγοντα με το αδιαμφισβήτητο δακτυλικό αποτύπωμα της Μόσχας- η δηλητηρίαση του Σεργκέι Σκριπάλ και της κόρης του Γιούλια μόλις που σοκάρει με βάση τα στάνταρ του καθεστώτος.
H δολοφονία υπό την αιγίδα του κράτους έχει τη δημόσια υποστήριξη του ρωσικού κοινοβουλίου. Προς το παρόν, ο κ. Πούτιν δίνει ένα αγώνα σε εικονικές εκλογές. Πιθανότατα, ο υπολογισμός του Κρεμλίνου ήταν ότι σκοτώνοντας έναν «προδότη» που ζει στο εξωτερικό θα μπορούσε να δώσει ώθηση στις επιδόσεις του και θα υπηρετήσει ως προειδοποίηση στους αντιπάλους.
Η περιφρόνηση του καθεστώτος για τη Βρετανία είναι εμφανής εδώ και καιρό. Δεν αναπτύσσεις όπλο όπως το Novichok χωρίς να περιμένεις να αποκαλυφθεί. Η συμμετρία με τη δολοφονία του Alexander Litvinenkoστο Λονδίνο το 2006 είναι εντυπωσιακή. Ο κ. Litvinenko σκοτώθηκε με πολώνιο με εντολή, όπως έδειξε ενδελεχή έρευνα, του ρωσικού κράτους. Η αδύναμη απάντηση της Βρετανίας σε αυτή την προσβολή εξηγεί πιθανώς γιατί η Μόσχα θεώρησε ότι θα μπορούσε να δράσει εκ νέου ατιμώρητα.
Τα αντίμετρα που ανακοίνωσε η Τερέζα Μέι, η Πρωθυπουργός, είναι καλοδεχούμενα, αν και πολύ προσεκτικά. Οποιαδήποτε μέτρα «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» από τη Μόσχα θα πρέπει να απαντηθούν με πιο σκληρή αντίδραση.
Το ξεκαθάρισμα των κατασκόπων από τη ρωσική πρεσβεία στο Λονδίνο έχει καθυστερήσει. Το ίδιο και οι οικονομικοί και ταξιδιωτικοί περιορισμοί στους συμμάχους του Πούτιν στην επιχειρηματική κοινότητα. Για πολύ καιρό, το Λονδίνο ήταν χαρούμενο που ξέπλενε βρώμικο χρήμα και ακόμη πιο βρώμικες υπολήψεις.
Οι τραπεζίτες, οι σύμβουλοι δημοσίων σχέσεων, οι κτηματομεσίτες της Mayfair και οι συνταξιούχοι πολιτικοί και διπλωμάτες έχουν βγάλει πλούσιες ανταμοιβές. Γκαλερί τέχνης, μουσεία και πανεπιστήμια κάνουν ουρά για να δώσουν μια σφραγίδα αξιοπρέπειας με αντάλλαγμα μεγάλες δωρεές.
Οι πλούσιοι Ρώσοι απολαμβάνουν να ξοδεύουν τα πλούτη τους στο Λονδίνο. Η πόρτα πρέπει τώρα να κλείσει ερμητικά ενάντια σε εκείνους που συνδέονται με το παρόν καθεστώς. Το τεστ για την αντίδραση της κ. Μέι θα είναι αν θα συνοδευθεί από σκληρή νομοθεσία, σύμφωνα με το μοντέλο του αμερικανικού νόμου Magnitsky και από τη χρήση εξουσιών για θέματα «ανεξήγητου πλούτου» στην κατάσχεση κερδών από διαφθορά.
Η απόπειρα δολοφονίας του κ. Σκρίπαλ δεν μπορεί να εξεταστεί μεμονωμένα. Αποτελεί μέρος του προτύπου που περιλαμβάνει την ενίσχυση της διαφθοράς στα πρώην κομμουνιστικά κράτη της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, υποκίνηση της αστάθειας στα Βαλκάνια, διάδοση ψευδών ειδήσεων και παραπληροφόρησης και οικονομική υποστήριξη των λαϊκιστών εξτρεμιστών. Ο στόχος του κ. Πούτιν είναι αρκετά προφανής – να αποσταθεροποιήσει και να διχάσει τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες και να τις απομακρύνει από αξίες που στηρίζουν τη φιλελεύθερη τάξη.
Όσο και αν είναι καλοδεχούμενες, οι εκφράσεις υποστήριξης για την κ. Μέι από τους συμμάχους είναι ανεπαρκείς από μόνες τους. Η Βρετανία δεν βοήθησε τον εαυτό της με το να αποφασίσει να εγκαταλείψει την ΕΕ, αλλά για τη Γερμανία, τη Γαλλία και τις υπόλοιπες θα πρέπει να είναι πιο σημαντικό να υπερασπιστούν τον διεθνή κανόνα δικαίου, από τα επιχειρήματα σχετικά με το Brexit.
Δυστυχώς, ο κ. Πούτιν έχει απολογητές σε υψηλές θέσεις. Ο Ντόναλντ Τραμπ, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, εξακολουθεί να αρνείται να δεχθεί την προσπάθεια να υπονομευτεί η αμερικανική δημοκρατία. Οι λαϊκιστές στην άκρα δεξιά και αριστερά στην Ευρώπη γοητεύονται από τον ρωσικό αυταρχισμό.
Αν και του παρουσιάστηκαν στοιχεία τρομοκρατίας και χημικών όπλων υπό την αιγίδα του κράτους, ο Jeremy Corbyn, ο αριστερός ηγέτης του βρετανικού αντιπολιτευόμενου Εργατικού κόμματος, πάλεψε για να καταδικάσει τον κ. Πούτιν.
Υπάρχουν επίσης και εκείνοι που θέλουν να «δεσμευτούν» με τη ρεβανσιστική Ρωσία – είναι πολύ δυνατή και επικίνδυνη για να την οδηγήσουν στην απομόνωση. Αυτοί οι απολογητές μπερδεύουν τη δέσμευση με την υποταγή. Δεν θυμούνται επίσης τον ψυχρό πόλεμο, όταν η συνεργασία στον έλεγχο των όπλων συνυπήρχε με τον στρατιωτικό ανταγωνισμό.
Η συνεργασία αυτή είχε τις ρίζες της στη δυτική αποφασιστικότητα. Τώρα, όπως τότε, όσοι εκτιμούν τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα μπορούν να αντιμετωπίσουν σωστά τον κ. Πούτιν μόνο από μια θέση δύναμης. Η περιφρόνησή του για κανόνες και νόρμες πρέπει να αποδειχθεί ότι συνεπάγεται κόστος.
Εκτός από μία πρόκληση, η σκληρή και σταθερή αποτροπή είναι η μόνη εύλογη διαδρομή προς μια πιο σταθερή σχέση. Η Δύση απειλείται από το καθεστώς του κ. Πούτιν. Η στρατιωτική δύναμη της Ρωσίας και η απερίσκεπτη εχθρότητα κατά των κανόνων της διεθνούς συμπεριφοράς διακινδυνεύουν την ειρήνη και τη δημοκρατία στην Ευρώπη.
Ο Ρώσος Πρόεδρος νομίζει ότι η Δύση έχει χάσει την πίστη της στις δικές της αξίες. Η αποτυχία να σταθεί αυστηρά ενάντια στην επιθετικότητα θα του δείξει ότι έχει δίκιο.
Πηγή Πληροφοριών: Financial Times, Euro2day.gr