Το δικαστήριο της Φραγκφούρτης έκρινε ότι οι λόγοι της απεργίας δεν σχετίζονταν τόσο με τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, όσο με την γενικότερη πολιτική που ακολουθεί η επιχείρηση της Lufthansa.
Σε συνέντευξή του προς την DW o διευθυντής του Ινστιτούτου Εργατικού Δικαίου και Δικαίου Κοινωνικής Ασφάλισης του Πανεπιστήμιου της Βόννης, Γκρέγκορ Τίζινγκ εξηγεί γιατί κάτι τέτοιο είναι αθέμιτο. «Σύμφωνα με τη γερμανική νομολογία δεν επιτρέπεται οι συλλογικές συμβάσεις να επεμβαίνουν στον πυρήνα της ελευθερίας του επαγγέλματος. Αυτό σημαίνει ότι ο εργοδότης θα πρέπει να μπορεί να αποφασίζει ανεξάρτητα και αδέσμευτα από την επιρροή των συνδικάτων για πολύ συγκεκριμένα οικονομικά, επιχειρηματικά θέματα. (…) Όμως σε αυτή την περίπτωση η απεργία προσπάθησε να εμποδίσει ή να περιορίσει την οικονομική θυγατρική της Lufthansa».
Πάντως ο καθηγητής επισήμανε ότι το δικαστήριο έκανε απλά χρήση ενός ισχύοντος νόμου. «Αυτό το οποίο επικαλείται το δικαστήριο, ίσχυε πάντα. Όμως μέχρι σήμερα τα δικαστήρια δεν είχαν την τόλμη να ερευνούν εις βάθος τους στόχους των απεργιών. Τώρα το πήραν στα σοβαρά και είπαν ότι μία παράνομη διεκδίκηση καθιστά παράνομη όλη την απεργία. Τα συνδικάτα θα πρέπει στο μέλλον να προσέχουν περισσότερο με ποια αιτήματα θα φέρνουν αντιμέτωπες τις επιχειρήσεις».
Το μέλλον των εργατικών αγώνων
Ενδιαφέρον στην συγκεκριμένη υπόθεση προκαλεί το γεγονός ότι το δικαστήριο με αρμοδιότητα σε πρώτο βαθμό έκρινε διαφορετικά απ’ ό,τι το δευτεροβάθμιο δικαστήριο της Φραγκφούρτης. Σε αυτό το σημείο, σύμφωνα με τον Τίζινγκ, βρίσκεται και το πρόβλημα, το οποίο θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και που θα μπορούσε να αλλάξει το μέλλον των εργατικών αγώνων στη Γερμανία. «Οι διαφορετικές αποφάσεις των αρχών σε ένα τόσο σημαντικό ερώτημα δείχνουν ότι θα είχε νόημα ο νομοθέτης να πει ακριβώς τι ισχύει και τι όχι, τι συμβαίνει δηλαδή με τις συγκαλυμμένες διεκδικήσεις απεργών και πως τα δικαστήρια θα πρέπει να τις χειρίζονται. Αυτή τη στιγμή στη Γερμανία δεν υπάρχει τέτοια νομοθετική ρύθμιση. Οι κανόνες των εργατικών αγώνων δημιουργούνται μόνο από τους δικαστές, απευθείας από το σύνταγμα. Μέχρι στιγμής ο νομοθέτης δεν είχε ποτέ την τόλμη, γιατί θα έπρεπε να τα βάλει είτε με την πλευρά των εργοδοτών, είτε με αυτή των συνδικάτων. Και δεν επιθυμούσε κανένα από τα δύο παρ’ ό,τι μια ξεκάθαρη ρύθμιση θα υπηρετούσε την ασφάλεια δικαίου και κατ’ επέκταση τόσο τα συνδικάτα, όσο και τους εργοδότες».
Πηγή: Deutsche Welle