Συγκλονίζει 24χρονη Αφγανή φοιτήτρια: “Οι άνδρες γελούν” – “Είναι οι τελευταίες μέρες σας στους δρόμους”

Όπως σημειώνει: “Το πρωί της Κυριακής πήγαινα στο Πανεπιστήμιο για ένα μάθημα όταν μία ομάδα γυναικών βγήκε τρέχοντας από τον κοιτώνα τους. Ρώτησα τι συνέβη και μία από αυτές μου είπε ότι η αστυνομία προχωρούσε σε εκκένωση επειδή οι Ταλιμπάν είχαν φθάσει στην Καμπούλ και θα έδερναν τις γυναίκες που δεν φορούσαν μπούρκα. Όλες θέλαμε να φθάσουμε σπίτι, αλλά δεν μπορούσαμε να πάρουμε δημόσια μέσα μεταφοράς. Οι οδηγοί δεν μας έβαζαν στα αυτοκίνητά τους γιατί δεν ήθελαν να αναλάβουν την ευθύνη της μεταφοράς μίας γυναίκας. Και αυτό που ήταν χειρότερο για τις γυναίκες του κοιτώνα, ήταν ότι κατοικούσαν εκτός της Καμπούλ και ήταν φοβισμένες και προβληματισμένες για το πού μπορούσαν να πάνε”, αναφέρει για τα πρώτα λεπτά μετά την επέλαση των Ταλιμπάν στην αφγανική πρωτεύουσα.
Στο μεταξύ, άνδρες που στέκονταν τριγύρω κορόιδευαν τις γυναίκες και τα κορίτσια, γελώντας με τον τρόμο τους, “Πηγαίνετε βάλτε το τσαντάρι σας” τους φώναξε ένας ενώ ένας άλλος είπε ειρωνικά “είναι οι τελευταίες ημέρες σας που κυκλοφορείτε στους δρόμους”. Ένας τρίτος κορόιδεψε: “Θα παντρευτώ τέσσερις από εσάς σε μία ημέρα”.
“Με κλειστά τα κυβερνητικά γραφεία, η αδελφή μου έτρεχε μίλια ολόκληρα να διασχίσει την πόλη για να φθάσει σπίτι. Έκλεισα με πόνο καρδιάς τον υπολογιστή με τον οποίο βοηθούσα τους ανθρώπους και την κοινότητά μου για τέσσερα χρόνια. Άφησα το γραφείο μου με δάκρυα στα μάτια και αποχαιρέτησα τους συνεργάτες μου. Ήξερα ότι ήταν η τελευταία μου ημέρα στη δουλειά” πρόσθεσε η 24χρονη η οποία επεσήμανε ότι ταυτόχρονα σπούδαζε για δύο πτυχία από τα δύο καλύτερα πανεπιστήμια του Αφγανιστάν: “Θα αποφοιτούσα τον Νοέμβριο από τον Αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Αφγανιστάν και το Πανεπιστήμιο της Καμπούλ αλλά σήμερα το πρωί όλα πέρασαν σαν αστραπή μπροστά από τα μάτια μου. Εργάστηκα τόσες μέρες και νύχτες για να γίνω ο άνθρωπος που είμαι σήμερα και αυτό το πρωινό όταν έφθασα σπίτι, το πρώτο πράγμα που κάναμε οι αδελφές μου κι εγώ ήταν να κρύψουμε τις ταυτότητές μας, τα πτυχία μας και τα πιστοποιητικά μας. Ήταν θλιβερό. Γιατί πρέπει να κρύψουμε όλα αυτά για τα οποία θα έπρεπε να είμαστε περήφανες; Στο Αφγανιστάν τώρα δεν επιτρέπεται να είμαστε γνωστές ως οι άνθρωποι που είμαστε. Ως γυναίκα, αισθάνομαι ότι είμαι το θύμα αυτού του πολιτικού πολέμου που ξεκίνησαν οι άνδρες. Νιώθω ότι δεν μπορώ να γελάσω πια δυνατά, ότι δεν μπορώ να ακούσω τα αγαπημένα μου τραγούδια, δεν μπορώ να συναντήσω τους φίλους μου στην αγαπημένη μας καφετέρια, δεν μπορώ να φορέσω το αγαπημένο μου κίτρινο φόρεμα ή το ροζ κραγιόν μου. Ούτε πλέον μπορώ να πάω στη δουλειά μου ή να ολοκληρώσω τις σπουδές μου και να πάρω το πτυχίο μου για το οποίο δούλεψα χρόνια για να πετύχω. Μου άρεσε να κάνω μανικιούρ. Σήμερα καθώς επέστρεφα σπίτι, κοίταξα ένα ινστιτούτο αισθητικής όπου συνήθιζα να πηγαίνω. Το κατάστημα που την είσοδο κοσμούσαν όμορφες φωτογραφίες κοριτσιών, είχε βαφτεί μέσα στη νύχτα. Γύρω μου έβλεπα τα φοβισμένα και τρομαγμένα πρόσωπα γυναικών και τα άσχημα πρόσωπα των ανδρών που μισούν τις γυναίκες, που δεν τους αρέσει οι γυναίκες να μορφώνονται, να εργάζονται και να είναι ελεύθερες. Το πιο συντριπτικό για εμένα ήταν εκείνοι που έμοιαζαν χαρούμενοι και κορόιδευαν τις γυναίκες. Αντί να σταθούν στο πλευρό μας, στηρίζουν τους Ταλιμπάν και τους δίνουν μεγαλύτερη εξουσία. Οι Αφγανές θυσιάσαμε πολλά για τις λίγες ελευθερίες που είχαμε. Ως ορφανό ύφανα χαλιά για να αποκτήσω μόρφωση. Αντιμετώπισα πολλά οικονομικές δυσκολίες, αλλά είχα πολλά σχέδια για το μέλλον μου. Δεν περίμενα όλα να τελειώσουν έτσι. Τώρα μοιάζει ότι πρέπει να κάψω όλα όσα πέτυχα στα 24 χρόνια της ζωής μου, το να έχω ταυτότητα ή βραβεία από το Αμερικανικό Πανεπιστήμιο είναι ριψοκίνδυνο τώρα. Ακόμη και αν τα κρατήσουμε και δεν τα χρησιμοποιήσουμε. Δεν υπάρχουν δουλειές για εμάς στο Αφγανιστάν. Όταν οι επαρχίες έπεφταν η μία μετά την άλλη, σκεφτόμουν τα όμορφα κοριτσίστικα όνειρά μου. Οι αδελφές μου και εγώ δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε όλη τη νύχτα καθώς θυμόμασταν τις ιστορίες που μας έλεγε η μητέρα μας για την εποχή των Ταλιμπάν και του τρόπου που φέρονταν στις γυναίκες. Δεν περίμενα ότι θα έπρεπε να στερηθούμε ξανά των βασικών μας δικαιωμάτων, ότι θα πηγαίναμε 20 χρόνια πίσω. Ότι έπειτα από 20 χρόνια αγώνων για τα δικαιώματα και για την ελευθερία μας, θα έπρεπε να ψάχνουμε για μπούρκα και να κρύβουμε την ταυτότητά μας. Στη διάρκεια των τελευταίων μηνών καθώς οι Ταλιμπάν αποκτούν τον έλεγχο στις επαρχίες, εκατοντάδες άνθρωποι εγκατέλειψαν τις εστίες τους και ήρθαν στην Καμπούλ να σώσουν τις κόρες και τις γυναίκες τους. Ζουν στα πάρκα ή στο ύπαιθρο. Ως μέλος ομάδας φοιτητών στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο προσπαθήσαμε να συγκεντρώσουμε χρήματα, τρόφιμα κι άλλα αναγκαία για να τους διανείμουμε. Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω όταν άκουσα τις ιστορίες κάποιων οικογενειών. Ένας είχε χάσει τον γιο του στον πόλεμο και δεν είχε χρήματα να πληρώσει το ταξί για την Καμπούλ, οπότε δώσανε τη νύφη τους ως αντάλλαγμα για τη μεταφορά τους. Πώς μπορούν να ορίζουν την αξία μιας γυναίκας ως ισότιμη με το κόστος ενός ταξιδιού; Και μετά, σήμερα, όταν έμαθα ότι οι Ταλιμπάν έφθασαν στην Καμπούλ, αισθάνθηκα ότι θα γίνω σκλάβα. Μπορούν να παίξουν με τη ζωή μου με όποιον τρόπο θέλουν. Επίσης, έχω εργαστεί ως δασκάλα Αγγλικών σε μορφωτικό κέντρο. Δεν αντέχω να σκέφτομαι ότι δεν θα μπορώ πια να σταθώ μπροστά στους μαθητές μου και να τους διδάσκω την αλφαβήτα. Όποτε σκέφτομαι τις μικρές μου μαθήτριες ότι πια θα μένουν σπίτι τους και θα σταματήσουν να μορφώνονται, κυλούν τα δάκρυά μου”.