Οι ελληνικές προτάσεις δεν επαρκούν για να διασφαλίσουν πλεόνασμα στον προϋπολογισμό φέτος, υποστήριξε ο επικεφαλής οικονομολόγος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) Ολιβιέ Μπλανσάρ σε συνέντευξη που παραχώρησε στη γαλλική οικονομική εφημερίδα Les Echos.
Όταν ρωτήθηκε από τον δημοσιογράφο για την παρούσα κατάσταση στην Ελλάδα, ο Μπλανσάρ υπενθύμισε ότι φέτος προβλεπόταν αρχικά να υπάρξει πλεόνασμα στον προϋπολογισμό ύψους 3%.
«Ξέρουμε πλέον ότι αυτό είναι πιθανότατα μη ρεαλιστικό για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους. Είναι δυνατόν να αναθεωρηθεί αυτό το πλεόνασμα προς τα κάτω», είπε προειδοποιώντας, όμως, ότι κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε νέες ανάγκες για χρηματοδότηση, για τις οποίες η Ελλάδα θα χρειαζόταν και πάλι τη βοήθεια των Ευρωπαίων.
Αυτό θα μπορούσε να επιτύχει εάν, σε αντάλλαγμα, η Ελλάδα παρουσίαζε ολοκληρωμένο πρόγραμμα, πρόσθεσε.
«Αν αναλογιστούμε ότι οι πιο πρόσφατες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για σημαντικό δημοσιονομικό έλλειμμα, χρειαζόμαστε αξιόπιστα μέτρα για να το μετατρέψουμε σε πλεόνασμα και να διατηρήσουμε αυτό το πλεόνασμα στο μέλλον», συνέχισε.
Στην ερώτηση τι είδους αξιόπιστα μέτρα θα μπορούσε να λάβει η ελληνική κυβέρνηση για να πετύχει τον στόχο αυτό, ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ απάντησε ότι «θα πρέπει να αναρωτηθούμε αρχικά από πού μπορούμε να κάνουμε οικονομία».
«Το προφανές είναι ότι το συνταξιοδοτικό σύστημα είναι συχνά υπερβολικά γενναιόδωρο, ότι υπάρχουν ακόμη πάρα πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι», ενώ επίσης θα πρέπει «να εξεταστεί ποια διαρθρωτικά μέτρα απαιτούνται για να διασφαλιστεί βιώσιμη ανάπτυξη μεσοπρόθεσμα», είπε.
Όσον αφορά τα σενάρια εξόδου από την κρίση, ο Μπλανσάρ είπε ότι «υπάρχουν πολλά, από τον έλεγχο των κεφαλαίων μέχρι την έξοδο από το ευρώ» και πρόσθεσε: «Ελπίζουμε να τα αποφύγουμε όλα».
Όταν ρωτήθηκε αν το ΔΝΤ θα πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του για την πολιτική λιτότητας που επέβαλε στην Ελλάδα, ο Μπλανσάρ διερωτήθηκε:
«Θα μπορούσαμε να έχουμε μια δημοσιονομική εξυγίανση με πιο αργούς ρυθμούς; Δεδομένου του γιγαντιαίου αρχικού ελλείμματος, εάν είχαμε επιλέξει να το περιορίσουμε πιο ήπια, τότε η οικονομική βοήθεια που συμφωνήθηκε θα έπρεπε να είναι ακόμη μεγαλύτερη απ’ ό,τι υπήρξε. Αν δούμε πού βρισκόταν η Ελλάδα στο ξεκίνημα, η αναγκαία προσαρμογή ήταν, σε κάθε περίπτωση, γιγαντιαία και υπήρχε ένα όριο στο τι ήταν έτοιμοι να πράξουν οι επίσημοι πιστωτές».
στο 