Ο πόλεμος στη Συρία διεξάγεται σχεδόν κεκλεισμένων των θυρών και μακριά από τα βλέμματα της ανεξάρτητης κοινής γνώμης. Η βία, οι δολοφονίες, οι διάφορες εθνοφρουρές – κανείς δεν μπορεί πραγματικά να εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει. Ανεξάρτητοι παρατηρητές δεν υπάρχουν. Υπάρχουν όμως άνθρωποι όμως ο Μαξ Λέοπολντ. Ένας νέος γερμανός ακαδημαϊκός που βρισκόταν για μήνες στο πλευρό της κουρδικής εθνοφυλακής YPG ως τραυματιοφορέας.
Η εμφάνισή του προδίδει ότι τους τελευταίους μήνες δεν εργάστηκε σε γραφείο: τα χέρια του κινούνται ανήσυχα, τα μαλλιά του κοντοκουρεμένα, το σώμα του μαυρισμένο και γυμνασμένο. Ο Μαξ Λέοπολντ (σ.σ. πρόκειται για ψευδώνυμο για λόγους ασφαλείας) ήταν στη Μανμπίτζ της Συρίας όταν η κουρδική εθνοφυλακή κατέκτησε και πάλι την πόλη, πολεμώντας το Ισλαμικό Κράτος για εβδομάδες.
Οι τρομοκράτες είχαν ναρκοθετήσει σχεδόν ολόκληρη την πόλη. Ο Μ. Λέοπολντ εξηγεί ότι από τους δέκα κούρδους μαχητές που έμπαιναν στη Μανμπίτζ συχνά επέστρεφαν μόνο τρεις-τέσσερις. Και ο άμαχος πληθυσμός πέρασε τα πάνδεινα όπως μαρτυρεί: «Άμαχοι πολίτες έτρεχαν σε ναρκοπέδια που είχε στήσει το Ισλαμικό Κράτος και… διαμελίστηκαν… νομίζω αυτή είναι η κατάλληλη λέξη για να το περιγράψω. Ήταν σε απόγνωση. Και το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχουν διεθνείς οργανισμοί εκεί».
Ο πόλεμος δεν είναι μόνο στο Χαλέπι
Παρ’ όλα αυτά δεν μπορεί να χαρακτηρίσει την κατάκτηση της πόλης επιτυχία. Πολλές οι απώλειες, πολύ μεγάλος ο αριθμός των νεκρών και τραυματιών.
Όλοι μιλούν για το Χαλέπι, όμως το Χαλέπι δεν είναι η μόνη πόλη στη Συρία που πλήττεται από τον πόλεμο.
Το γεγονός ότι ο τουρκικός στρατός πολεμά τώρα τους Κούρδους γύρω από την συνοριακή πόλη Τζαραμπλούς που βρίσκεται υπό την εξουσία του Ισλαμικού Κράτους, είναι δυσβάστακτο για τον νεαρό ακαδημαϊκό. «Η μεγαλύτερή μου ανησυχία είναι, όλοι αυτοί οι αγώνες για την Μανμπίτζ και για να κοπεί η σημαντική για το Ισλαμικό Κράτος πρόσβαση στην Τουρκία να έγιναν άδικα. Όλοι οι πεσόντες, οι τραυματίες, όλοι οι φίλοι που έχασαν τη ζωή τους, όλοι να έφυγαν άδικα. Και αυτή είναι μια κατάσταση για μένα που δεν μπορώ να αντέξω εύκολα.»
Η συμβολή του ΝΑΤΟ
Γιατί όμως ενεπλάκη σ’ αυτόν τον πόλεμο; Επειδή δεν άντεχε να είναι απλός παρατηρητής, λέει. Αν και επισημαίνει ότι η Δύση τελικά δεν είναι και τόσο αμέτοχη. «Υπάρχουν στρατιώτες διαφόρων κρατών-μελών του ΝΑΤΟ εκεί και δεν έχουν απλά συμβουλευτικό ρόλο. Επιπλέον οι τραυματιοφορείς αυτών των ομάδων κάνουν απίστευτο έργο. Νομίζω ότι μπορώ να πω χωρίς υπερβολές ότι οι τραυματιοφορείς των κρατών του ΝΑΤΟ έχουν σώσει πάνω από 1000 ανθρώπινες ζωές».
Και η δική του η ζωή; Για αρχή θέλει να πάει διακοπές και να κοιμηθεί. Και να προσέξει τον εαυτό του μήπως και εμφανίσει κάποια μετατραυματική διαταραχή.
Πηγή: DW
στο 