«Τεράστιο σφάλμα» για την πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου είναι η επιλογή του «σκληρού Brexit» στη διαδικασία του διαζυγίου με την Ευρωπαϊκή Ενωση, εκτιμά ο Νικ Κλεγκ, πρώην αντιπρόεδρος της βρετανικής κυβέρνησης και κυβερνητικός εταίρος του Ντέιβιντ Κάμερον.
«Δεν έχω συναντήσει ούτε έναν ψηφοφόρο που να ψήφισε υπέρ ενός Brexit που θα έπληττε τις βρετανικές εξαγωγές ή θα απέκοπτε το Σίτι του Λονδίνου από την ενιαία αγορά», δηλώνει ο 49χρονος πρώην ηγέτης του Κόμματος των Φιλελεύθερων Δημοκρατών σε συνέντευξή του στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (AFP) με την ευκαιρία της έκδοσης των απομνημονευμάτων του.
«Θεωρώ ότι η Τερέζα Μέι και η κυβέρνησή της ετοιμάζονται να διαπράξουν ένα τεράστιο σφάλμα», προειδοποιεί.
Την Κυριακή, η βρετανίδα πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι θα ξεκινήσει τις διαπραγματεύσεις του διαζυγίου με την Ευρωπαϊκή Ενωση πριν από το τέλος του Μαρτίου 2017 και ότι μία από τις προτεραιότητές της θα είναι ο έλεγχος της μετανάστευσης όπως ζήτησαν οι Βρετανοί οι οποίοι ψήφισαν υπέρ του Brexit στο δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου.
Η επιλογή αυτή κινδυνεύει να οδηγήσει το Ηνωμένο Βασίλειο εκτός της ενιαίας αγοράς , που επιτρέπει τις εμπορικές συναλλαγές χωρίς τελωνειακούς φραγμούς μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης με αντάλλαγμα της ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων.
Ο Νικ Κλεγκ, πλέον απλός βουλευτής και εκπρόσωπος του βρετανών Φιλελεύθερων Δημοκρατών για το Brexit, θεωρεί ότι «όσο περισσότερο η κυβέρνηση θα υιοθετεί αρκετά επιθετική και πολεμική προσέγγιση, τόσο πιο έντονα η υπόλοιπη Ευρώπη θα υπερασπίζεται τα δικά της συμφέροντα» και αυτή η στρατηγική της δημιουργεί «σύγχυση».
Κάμερον ο μοιραίος;
Αναγνωρισμένος ως ένας από τους πιο ευρωπαϊστές πολιτικούς του Ηνωμένου Βασιλείου, ο Νικ Κλεγκ που μιλά ολλανδικά και ισπανικά και έχει παντρευτεί Ισπανίδα, αποκαλύπτει ότι είχε προσπαθήσει να αποτρέψει τον Ντέιβιντ Κάμερον από την οργάνωση δημοψηφίσματος για τη θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
«Του είπα επανειλημμένως ότι θεωρούσα ότι είναι κουτό να οργανώσει δημοψήφισμα για τη διευθέτηση μίας εσωκομματικής έριδας», λέει αναφερόμενος στην ιστορική διαμάχη ανάμεσα στους φιλοευρωπαίους και ευρωσκεπτικιστές Τόρις που ταλανίζει εδώ και δεκαετίες το Συντηρητικό Κόμμα.
Ομως, ο Ντέιβιντ Κάμερον, και ο ίδιος υποστηρικτής της παραμονής της χώρας στην Ενωση, «ήταν πεπεισμένος ότι θα κέρδιζε», μία βεβαιότητα που ο Νικ Κλεγκ αποδίδει στην άνετη νίκη του στις βουλευτικές εκλογές του 2015, καθώς και στο νικηφόρο δημοψήφισμα για την παραμονή της Σκωτίας στο Ηνωμένο Βασίλειο». Αυτή η θετική αλληλουχία «του είχε καθήσει στο κεφάλι».
Τελικά, οι Βρετανοί έδωσαν στο Brexit το 52%, προκαλώντας ένα σοκ που κόστισε τη θέση του στον Κάμερον.
Τεχνοκράτης, χωρίς φαντασία, ξεροκέφαλη
Ο Νικ Κλεγκ θεωρεί την διάδοχο του Κάμερον «τεχνοκράτη» που στερείται του οράματος που θα την έκανε πρωθυπουργό.
Η Τερέζα Μέι είναι «πολύ προσεκτική» και εργασιομανής και προσηλώνεται στις λεπτομέρειες, είναι ένα είδος τεχνοκράτη, είναι αρκετά σκληρή, μπορεί να γίνει αρκετά ξεροκέφαλη».
«Δεν έχω διαπιστώσει ποτέ την ύπαρξη μεγάλης φαντασίας, ευελιξίας, ενστίκτου, οράματος (στη Μέι), χαρακτηριστικά που κατά τη γνώμη μου είναι αναγκαία για έναν πρωθυπουργό», προσθέτει.
Ο Νικ Κλεγκ, το βιβλίο του οποίου με τίτλο Politics Between the Extremes (Πολιτική ανάμεσα στα Ακρα) μόλις κυκλοφόρησε, αφηγείται ότι έζησε τη νίκη του Brexit ως μέγιστη προσωπική απογοήτευση, σημαντικότερη ακόμη και από την κατάρρευση του ιδίου και του κόμματός του στις εκλογές του 2015, όταν το Κόμμα των Φιλελεύθερων Δημοκρατών έχασε τις 49 από τις 57 έδρες του στη βουλή, γεγονός που τον οδήγησε σε παραίτηση.
Κατά τη γνώμη του, το μεγαλύτερο σφάλμα των Φιλελεύθερων Δημοκρατών ήταν ότι έχασαν την ταυτότητά τους στους κόλπους του κυβερνητικού συνασπισμού, αλλά θεωρεί ότι τουλάχιστον κατόρθωσαν να αμβλύνουν την πολιτική της λιτότητας που πρέσβευαν οι Τόρις.
Μέσα από το βιβλίο του θέλει να δείξει ότι «η κίνηση προς τα λαϊκιστικά άκρα προς τα αριστερά ή τα δεξιά» στο Ηνωμένο Βασίλειο και στον υπόλοιπο κόσμο οφείλεται λιγότερο στη μετανάστευση και περισσότερο στην εργασιακή ανασφάλεια, στο πάγωμα των μισθών και στην απουσία πραγματικής τιμωρίας των τραπεζιτών που ευθύνονται για την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008.