Η Ευρώπη θέλει περισσότερο από κάθε τι ηρεμία στο «ελληνικό μέτωπο». Σε βαθμό μάλιστα που πολλοί στις Βρυξέλλες πόνταραν σε μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή εδώ και ένα εξάμηνο είχαν τουλάχιστον γνωρίσει καλά τον Αλέξη Τσίπρα. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έτρεφαν την ελπίδα ότι κατά τη διάρκεια της εξάμηνης αυτής πολιτικής διαμάχης ο κατ’ επάγγελμα αυτός επαναστάτης θα είχε μετατραπεί πια σε ανερχόμενο πολιτικό ηγέτη. Σε έναν ηγέτη που προτάσσει την ευθύνη για το καλό της πατρίδας έναντι της δίψας για εξουσία και των πολιτικών τακτικισμών. Ας μην ξεχνάμε ότι μετά την πρώτη του θητεία ο Τσίπρας άφησε πίσω του ίχνη καταστροφής, έφερε την οικονομική κατάρρευση και το κλείσιμο των τραπεζών. Αλλά είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν ακράδαντα στην τελική υπερίσχυση του καλού.
Οι τακτικισμοί συνεχίζονται
Κάθε νικητής στις εθνικές εκλογές δέχεται τα συγχαρητήρια των Βρυξελλών. Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου υπογράμμισε με νόημα τις προκλήσεις αλλά και την ανάγκη για εποικοδομητική δουλειά. Ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου από την πλευρά του δε δίστασε να βάλει το δάχτυλο στην πληγή: βρίσκει ακατανόητη την επανάληψη της κυβερνητικής συνεργασίας με τους εθνικιστές των ΑΝΕΛ. Ωστόσο ο Μάρτιν Σουλτς γνωρίζει καλά τι κρύβεται πίσω από αυτή την επιλογή. Το ζητούμενο είναι ο Αλέξης Τσίπρας να έχει έναν βολικό κυβερνητικό εταίρο που δεν θα θέτει δυσάρεστα ερωτήματα. Εάν αντί των ΑΝΕΛ συγκυβερνούσε με τους Σοσιαλδημοκράτες (ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ) ή το φιλελεύθερο Ποτάμι θα άνοιγε την κυβερνητική παστάδα σε μια σειρά εμπειρογνωμόνων με κυβερνητική εμπειρία ή έστω γερές γνώσεις οικονομικών. Είναι όμως προφανές ότι ακριβώς αυτό δεν θέλει ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θέλει αυτό που λείπει οδυνηρά από το δικό του κόμμα. Θέλει να είναι ο μόνος κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού στο πρωθυπουργικό μέγαρο. Καθόλου καλό σημάδι για το μέλλον.
Δεν αποκλείεται οι Έλληνες να προτιμούν πρωθυπουργούς που τους κανακεύουν και δεν τους λένε την αλήθεια. Αυτό έκανε και πάλι στον προεκλογικό του αγώνα ο Αλέξης Τσίπρας, τους έταξε τον ουρανό με τ’ άστρα: ότι θα ελάφρυνε τους όρους του προγράμματος διάσωσης και ότι θα έμπαινε ξανά σε νέα διαπραγμάτευση. Πρόκειται για μια διάτρητη φενάκη. Μόνο εφόσον η ελληνική κυβέρνηση εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις, οι θεσμοί θα είναι διατεθειμένοι να συζητήσουν για «αναπροσαρμογές». Και ο χρόνος είναι περιορισμένος για να φέρει η νέα κυβέρνηση Τσίπρα σε πέρας τις μεταρρυθμίσεις, για τις οποίες έχει δεσμευθεί. Πώς όμως θα καταφέρει ένας πολιτικός, που διακηρύσσει σε κάθε ευκαιρία ότι το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα είναι προϊόν εκβιασμού και κακής πίστης, να αναλάβει στη συνέχεια την ευθύνη για την εφαρμογή του;
Πείτε επιτέλους την αλήθεια στους πολίτες!
Ο Έλληνας πρωθυπουργός αρέσκεται στην εικόνα του λαϊκού ήρωα και του προστάτη των αδύνατων, ένα μίγμα Ρομπέν των Δασών και Ντ´Aρτανιάν. Ωστόσο είναι αυτός που τα επόμενα χρόνια πρέπει να πείσει τους συμπατριώτες του να δεχθούν το πικρό ποτήριο της σωτηρίας. Χωρίς συνέχιση των μεταρρυθμιστικών προσπαθειών δεν μπορεί να έρθει η ανάπτυξη. Και ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος.
Στο μεταξύ η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη και με την προσφυγική κρίση. Και σ’ αυτόν τον τομέα ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να διασφαλίσει ότι το ελληνικό κράτος θα λειτουργήσει πάλι αποτελεσματικά. Η προσφυγική κρίση ανέδειξε για άλλη μια φορά την απροθυμία αλλά και τις αδυναμίες της ελληνικής διοικητικής μηχανής. Τώρα έρχονται αδυσώπητα τα μεγάλα στοιχήματα για τον Αλέξη Τσίπρα. Στο επίπεδο των τακτικισμών έχει αποδειχθεί χαρισματικός παίκτης. Το αν μπορεί επιπλέον και να κυβερνήσει, μάλλον δεν το ξέρει ούτε ο ίδιος καλά-καλά. Είναι ώρα να το μάθει, του το επιτάσσει η νέα εντολή του ελληνικού λαού.
Πηγή: Deutsche Welle
στο 