«Ιστορικά θεωρείται ότι οι χαμηλότερες αποδόσεις ομολόγων θα οδηγήσουν τελικά σε υψηλότερες τιμές ομολόγων και μετοχών, και ότι τα κεφαλαιακά κέρδη και τα χαμηλότερα εμπορικά και καταναλωτικά επιτόκια, που συνδέονται με αυτά, θα πυροδοτήσουν επιπλέον επενδύσεις και κατανάλωση. Ενας ενάρετος κύκλος που οδηγεί σε αύξηση απασχόλησης, ήπιο πληθωρισμό και υψηλότερα κέρδη», σημειώνει σε άρθρο του στους Financial Times ο γκουρού των επενδύσεων, Μπιλ Γκρος και προσθέτει:
«Γιατί ο ιδιωτικός τομέας ή κυβερνήσεις δεν δανείζονται σε ουσιαστικά μηδενικό κόστος για να επενδύσουν σε ένα καπιταλιστικό μοντέλο που επί αιώνες απέδειξε ότι ανταμείβει το ρίσκο που πάρθηκε στην πραγματική οικονομία; Λοιπόν, για κυβερνήσεις και υπερεθνικούς οργανισμούς, όπως το ΔΝΤ, η «ορθοδοξία» του ισορροπημένου προϋπολογισμού ή ακόμα και εθνικοί νόμοι, όπως στην Γερμανία κυριαρχούν. Δεν είμαστε «όλοι Κεϋνσιανοί» τώρα.
Παράλληλα, σημειώνει: «Υπάρχουν και άλλα προφανή μειονεκτήματα στις κοντά στο μηδέν αποδόσεις και επιτόκια. Ιστορικά επιχειρηματικά μοντέλα με μακροπρόθεσμες υποχρεώσεις, όπως οι ασφαλιστικές εταιρείες και τα συνταξιοδοτικά ταμεία αντιμετωπίζουν αυξανόμενα ρίσκα γιατί προέβλεπαν υψηλότερες μελλοντικές αποδόσεις και θα απομείνουν με… άχυρα αν οι αποδόσεις και τα ποσοστά δεν επιστρέψουν σε πιο κανονικά επίπεδα.
Τα κέρδη αυτών των δραστηριοτήτων θα επηρεαστούν, όπως θα επηρεαστεί και η πραγματική οικονομία. Μειώσεις προσωπικού, υψηλότερα premiums ασφάλισης, μειωμένες συνταξιοδοτικές απολαβές και αυξημένες πτωχεύσεις. Όλα δυνητικά μπορούν να μετατρέψουν τον κάποτε ενάρετο κύκλο σε ένα κύκλο στασιμότητας και φθοράς».
Και καταλήγει: «Οι κεντρικοί τραπεζίτες άργησαν να φτάσουν σε αυτό το λογικό συμπέρασμα. Και αυτοί, όπως οι περισσότεροι, προτιμούν να πληρώσουν αργότερα παρά τώρα. Επιδιώκοντας όμως μια πολιτική με περισσότερο QE και όλο και χαμηλότερα επιτόκια ίσως ανακαλύψουν ότι η παγκόσμια οικονομία θα φρενάρει αντί να επιταχύνει. Απαιτείται επειγόντως μια αλλαγή φίλτρων και η λογική στην νομισματική πολιτική».