Ιδιαίτερο ενδιαφέρον και μεγάλη πολιτική σημασία δεν θα είχαν μέχρι πρότινος οι εκλογές στο μικρό γερμανικό κρατίδιο στα σύνορα Γαλλίας-Λουξεμβούργου. Η επικράτηση του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος (CDU) επί του συγκυβερνώντος σοσιαλδημοκρατικού (SPD) εθεωρείτο βέβαιη. Το CDU βρισκόταν 12 ολόκληρα ποσοστά μπροστά τον Ιανουάριο και το 75% των πολιτών δήλωνε ικανοποιημένο με την πρωθυπουργό, Ανεγκρέτ Κραμπ-Κάρενμπαουερ, πιθανή διάδοχο της καγκελαρίου Μέρκελ. Σήμερα, όμως, κινδυνεύει να γίνει το πρώτο θύμα της δυναμικής που απέκτησαν οι σοσιαλδημοκράτες με τον Μάρτιν Σούλτς, αφού η ψαλίδα έκλεισε. Ετσι, ακόμα και αν δεν έλθει πρώτο το SPD θα πρέπει να αποφασίσει την επαύριο των τοπικών εκλογών με ποιούς θα πάει και ποιούς θ΄αφήσει: με τους νυν εταίρους του ή με την Αριστερά (Die Linke) του Οσκαρ Λαφονταίν, του “Ναπολέοντα του Ζάαρλαντ”, όπως έχει αποκληθεί λόγω τoυ στρατηγικού πολιτικού του νου. Η δεύτερη επιλογή, όμως, θα μπορούσε να αποτελέσει και την απαρχή της πολιτικής αλλαγής και στο Βερολίνο! Έτσι ξαφνικά, οι εκλογές του Ζάαρλαντ απέκτησαν και ενδιαφέρον και πολιτική σημασία.
Ο πρώην σοσιαλδημοκράτης Λαφονταίν και νυν επικεφαλής του ψηφοδελτίου της Αριστεράς στο Ζάαρλαντ παραιτήθηκε το 1999 από την κοκκινο-πράσινη κυβέρνηση των Γκέρχαρντ Σρέντερ-Γιόσκα Φίσερ, στην οποία ήταν υπουργός Οικονομικών. Το 2005 αποχώρησε και από τo SPD λόγω της πολιτικής της λιτότητας που ακολουθούσε ο τότε καγκελάριος και έχει χαρακτηρίσει την ατζέντα Σρέντερ έγκλημα. Μαζί με τον Γκρέγκορ Γκίζι, ίδρυσε το κόμμα της Αριστεράς (Die Linke), το οποίο κατέκτησε στο Ζάαρλαντ το πρωτοφανές -για δυτικό κρατίδιο- ποσοστό του 21,3%. Πρόσφατα, υπεραμυνόμενος της τότε στάσης του, είπε ότι δεν ήταν εκείνος, ο οποίος εγκατέλειψε το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, αλλά το SPD ήταν εκείνο το οποίο εγκατέλειψε το πρόγραμμά του. Παρά το γεγονός ότι προσβλήθηκε από καρκίνο, ο “κόκκινος Οσκαρ” δεν έπαψε ποτέ να είναι ενεργός πολιτικά.
Για το πρώην κόμμα του ήταν για πολλά χρόνια persona non grata. Τον περασμένο Μάιο όμως, ο -τότε πρόεδρος του SPD και νυν υπουργός Εξωτερικών- Ζίγκμαρ Γκάμπριελ τον επισκέφτηκε στο Ζααρμπρίκεν, την πρωτεύουσα του κρατιδίου Ζάαρλαντ. Ο πάγος είχε μεν αρχίσει να λειώνει, αλλά οι πιθανότητες νίκης του SPD στις εθνικές εκλογές έμοιαζαν ανύπαρκτες και ο έμπειρος Λαφονταίν -παρά το φιλικό κλίμα της συζήτησης- δήλωσε ορθά κοφτά ότι δεν διαφαίνονταν σημάδια αλλαγής στην πολιτική του SPD, άρα και συνεργασίας. Και μετά ήρθε ο Μάρτιν Σουλτς. Ο οποίος δεν μιλά μεν ανοικτά υπέρ ενός κοκκινο-κοκκινο-πράσινου συνασπισμού στο Βερολίνο, αλλά δεν τον αποκλείει κιόλας. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι διακηρύσσει πως η ατζέντα Σρέντερ πρέπει να διορθωθεί.
Αυτό αποτελεί και το κομβικό σημείο σύγκλισης του Λαφονταίν με το σοσιαλδημοκρτικό κόμμα υπό την ηγεσία Σουλτς. Ο βασικός λόγος της αποχώρησης του από το SPD μετατράπηκε ξαφνικά σε γέφυρα ανάμεσα στα δύο κόμματα. Ο μέχρι πρότινος επιφυλακτικός έως αρνητικός “κόκκινος Οσκαρ”, είναι τώρα διατεθειμένος να συγκατεθεί σε μια κοκκινο-κοκκινο-πράσινη κυβέρνηση στο Βερολίνο υπό τον Μάρτιν Σούλτς. Αλλαξε και η έως τώρα απορριπτική ρητορική του Λαφονταίν: “Σε μια κυβέρνηση η οποία θα αποκαστήσει το κοινωνικό κράτος η Αριστερά θα συμμετάσχει”, δήλωσε πρόσφατα σε συνέντευξή του. Και από κανέναν δεν διέφυγε το γεγονός ότι στις 12 Φεβρουαρίου ο κ. Λαφονταίν και ο κ. Σούλτς συνομιλούσαν στη Μπούντεστακ με την ευκαιρία της εκλογής του νέου προέδρου της Δημοκρατίας.
Αλλά τι σχέση μπορεί να έχει η “μεγάλη πολιτική” με το μικρό κρατίδιο του Ζάαρλαντ, τα αποτελέσματα των εκλογών του οποίου έχουν τόση σημασία όση και οι εκλογές στην …Ανδόρα, όπως έγραψε σκωπτικά λαϊκή γερμανική εφημερίδα για να τις υποβαθμίσει; Έχει, διότι αν το SPD εγκαταλείψει τους χριστιανοδημοκράτες και η επικεφαλής του Ανκε Ρέλινγκερ σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού με την Αριστερά, δεδομένου ότι είναι αμφίβολο αν οι Φιλελεύθεροι (FDP) και οι Πράσινοι (Die Gruenen) θα μπουν στο τοπικό κοινοβούλιο και το ακροδεξιό κόμμα Εναλλακτική για την Γερμανία (AfD), αποκλείεται εκ προοιμίου, η πρώτη στα χρονικά αριστερή κυβέρνηση σε δυτικογερμανικό κρατίδιο, θα είναι γεγονός. Θα πρόκειται για ένα ισχυρό συμβολικό μήνυμα ότι “ήρθε η ώρα της Αριστεράς” να συγκυβερνήσει και στο Βερολίνο. Και αυτό χάρη στον “Οσκαρ”, όπως τον αποκαλούν οι συμπολίτες του.
Οι όροι τους οποίους θέτει ο Λαφονταίν για να συμμετάσχει το κόμμα του σε συνασπισμό με το SPD στο Βερολίνο έχουν λειανθεί αρκούντως: “Eξωτερική πολιτική ύφεσης ανάλογης του Βίλυ Μπραντ, ευρωπαϊκή πολιτική καλής γειτονίας και αποκατάσταση του κοινωνικού κράτους. Σε μία τέτοια κυβέρνηση θα συμμετείχε ευχαρίστως η Αριστερά και φυσικά θα έκανε συμβιβασμούς”, είπε ο συνήθως αδιάλλακτος Λαφονταίν σε πρόσφατη συνέντευξή του. H βάση του κόμματος “Die Linke” θα συμφωνούσε, εάν το πρότεινε αυτός και η -αρχικά επίσης αρνητική- σύζυγός του, η κοινοβουλευτική εκπρόσωπος του κόμματος, Σάρα Βάγκενκνεχτ, διότι θα έπειθαν και τους αντιρρησίες (αριστερής) συνειδήσεως εντός του κόμματος.
O Λαφονταίν, από τον οποίο δεν λείπει η αυτοπεποίθηση, αλλά και η ευθυκρισία, είπε στην τελευταία τηλεμαχία ότι η αλλαγή της κυβέρνησης στο Ζάαρλαντ βρίσκεται “τόσο κοντά όσο ποτέ. Στο κρατίδιο φυσά άνεμος αλλαγής”. Η αλλαγή αυτή, όμως, ενδεχομένως να δημιουργήσει μία δυναμική και σε ομοσπονδιακό επίπεδο για τις συνέπειες της οποίας η Ανγκελα Μέρκελ θα πρέπει να αρχίσει να ανησυχεί σοβαρά. Και τούτο διότι το κρατίδιο αυτό ήταν το μόνο σίγουρο στο οποίο θα κέρδιζαν οι Χριστιανοδημοκράτες. Στις τοπικές εκλογές του Σλέσβιχ-Χόλσταιν και της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, που θα γίνουν τον Μάιο, δεν είναι καθόλου βέβαιο, ενώ και οι δημοσκοπήσεις σε ομοσπονδιακό επίπεδο την φέρνουν να ισοψηφεί με τον Μάρτιν Σούλτς.
Οι “ασήμαντες” εκλογές του Ζάαραλντ μπορεί λοιπόν να γίνουν το κλειδί για πολιτικές εξελίξεις στην Γερμανία και ο “Ναπολέων του Ζάαρλαντ” να καταγάγει πολλαπλή νίκη στο πεδίο της πολιτικής μάχης: προσωπική, αφού θα ξαναγίνει ο ίδιος πρωταγωνιστής στην κεντρική πολιτική σκηνή, πολιτική, διότι το κόμμα του θα συμμετάσχει όχι μόνο στην τοπική αλλά ενδεχόμενως και στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση γράφοντας ιστορία, και θα έχει βάλει στον πολιτικό χάρτη το κρατίδιό του. Επίσης, θα έχει βοηθήσει το πρώην κόμμα του να ξανακυβερνήσει στο Βερολίνο, λειτουργώντας ως συνδετικός κρίκος μεταξύ SPD και Die Linke. Εάν γίνει σήμερα η μεγάλη ανατροπή στο Ζάαρλαντ…
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
στο 