Περισσότερες ευρωπαϊκές και ασιατικές πόλεις συγκαταλέγονται πλέον το 2021 στις ακριβότερες του κόσμου για τους εκπατρισμένους εργαζόμενους, όπως προκύπτει από ετήσια έρευνα που διενήργησε η εταιρεία συμβούλων Mercer.
Αναλυτικά:
-Η πρωτεύουσα του Τουρκμενιστάν, η Ασγκαμπάτ στην οποία διαμένουν λίγοι εκπατρισμένοι εργαζόμενοι, πέρασε για πρώτη φορά στη δεύτερη θέση το 2020 λόγω του «υψηλού πληθωρισμού» της χώρας, όπως εξήγησε στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο υπεύθυνος για θέματα διεθνούς κινητικότητας στη γαλλική θυγατρική της Mercer, Ζαν-Φιλίπ Σαρά.
-Το Χονγκ Κονγκ, όπου η στέγη παραμένει πανάκριβη, πέρασε από την 1η θέση στη 2η θέση, ενώ η Βηρυτός, που ήταν την προηγούμενη χρονιά στην 45η θέση βρέθηκε φέτος αλματωδώς στην τρίτη θέση, λόγω του πληθωρισμού που προκάλεσαν η οικονομική κρίση, η πανδημία του νέου κορονοϊού και οι εκρήξεις που κατέστρεψαν το λιμάνι και συνοικίες της λιβανέζικης πρωτεύουσας στις 4 Αυγούστου 2020, όπως απαρίθμησε ο κ. Σαρά.
-Επιπλέον στις 10 ακριβότερες πόλεις για τους εκπατρισμένους εργαζόμενους συγκαταλέγονται το Τόκιο (4ο), η Σαγκάη (6η), η Σιγκαπούρη (7η), και το Πεκίνο (9ο), καθώς και στην Ευρώπη τρεις ελβετικές πόλεις: η Ζυρίχη (5η), η Γενεύη (8η) και η Βέρνη (10η).
-Το Λονδίνο καταλαμβάνει τη 18η θέση, ενώ το Παρίσι κατέγραψε ιλιγγιώδη άνοδο, από την 50ή θέση βρέθηκε στην 33η θέση λόγω της ενίσχυσης του ευρώ έναντι του δολαρίου.
-Η Αθήνα ανέβηκε στην 115η θέση (από την 138η θέση , +23).
-Στις ΗΠΑ, η Νέα Υόρκη, η ακριβότερη αμερικανική πόλη, έπεσε από την 6η θέση στη 14η θέση της παγκόσμιας κατάταξης, ακολουθούμενη από το Λος Άτζελες (20ή θέση ) και το Σαν Φρανσίσκο που έπεσε από τη 16η θέση στην 25η θέση.
-Οι ινδικές πόλεις έπεσαν στην κατάταξη, με το Μουμπάι να κατρακυλάει από την 60η θέση στην 78η θέση, λόγω της εξασθένισης της συναλλαγματικής ισοτιμίας της ρουπίας έναντι του δολαρίου.
Τα συμπεράσματα της έρευνας της Mercer
Εξάλλου στην έρευνά της η Mercer διαπιστώνει μείωση της μετανάστευσης για επαγγελματικούς σκοπούς, τόσο για πρακτικούς όσο και για οικονομικούς λόγους που συνδέονται με την πανδημία του νέου κορονοϊού.
Μακροπρόθεσμα εκτιμάται ότι θα υπάρξει «μείωση της διάρκειας των παραδοσιακών εκπατρισμών» εργαζομένων «για περίοδο τριών ως πέντε ετών» οικογενειακώς, σύμφωνα με τον κ. Σαρά.
Οι μετεγκαταστάσεις εκτυλίσσονται παράλληλα με πιο προσωρινές μορφές μετάθεσης εργαζομένων, πιο συχνά πήγαινε-έλα μεταξύ των χωρών διαμονής και των χωρών εργασίας, με πτήσεις διάρκειας ως και έξι ωρών και αποστολές πιο βραχείας διάρκειας, ως και 18 μηνών, για τις οποίες «ο εργαζόμενος αναχωρεί μόνος» και «επιστρέφει δύο ή τρεις φορές τον χρόνο», κατά το στέλεχος της Mercer France.
Ωστόσο αυτές οι νέες μορφές κινητικότητας εγείρουν για αρκετές πολυεθνικές εταιρείες νέες δυσκολίες από ρυθμιστική άποψη, για παράδειγμα σε ό,τι αφορά τις βίζες, τη φορολογία και την κοινωνική ασφάλιση, κατά την εταιρεία συμβούλων.