«Αν και οι παγκόσμιες οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις αντανακλούν για πρώτη φορά τη πιθανότητα να υπάρξουν «συνθήκες ασυνέχειας» που κάποτε θεωρούνταν αδιανόητες, οι χρηματοοικονομικές αγορές αντιμετωπίζουν την επίδραση τους ως προσωρινή και αναστρέψιμη. Η απόκλιση αυτή είναι κατανοητή σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα. Μακροπρόθεσμα ωστόσο, δημιουργεί πολύπλοκες δυναμικές που καλούν τους επενδυτές να προσαρμοστούν», σημειώνει σε άρθρο του στους Financial Times ο γκουρού των επενδύσεων και επικεφαλής του Συμβουλίου Παγκόσμιας Ανάπτυξης του προέδρου των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, Μοχάμεντ Ελ Εριάν.
Όπως εξηγεί, «οι ανησυχίες για την αποτελεσματικότητα των πολιτικών που εφαρμόζονται εξαπλώνονται σε έναν κόσμο που βασίζεται υπερβολικά στις κεντρικές τράπεζες και που αναμένεται να δει τρία από αυτά τα συστημικά σημαντικά ιδρύματα (την Τράπεζα της Ιαπωνίας, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Λαϊκή Τράπεζα της Κίνας) να μπαίνουν ακόμα πιο βαθιά στα αχαρτογράφητα ύδατα των πειραματισμών της νομισματικής πολιτικής» και προσθέτει:
«Παρόλα αυτά, οι μετρήσεις δείχνουν πως επικρατεί ψυχραιμία στις αγορές. Αρκεί ναδει κανείς τον VIX, το λεγόμενο «δείκτη φόβου» που καταγράφει το βαθμό στον οποίο οι επενδυτές ανησυχούν για τις εγχώριες και εξωτερικές αβεβαιότητες. Τα άλματα του δείκτη ήταν σπάνια και βραχύβια. Αντί να κινηθεί σταθερά προς τα πάνω για να αποτυπώσει τις «ασυνήθιστες αβεβαιότητες», το κυριότερο χαρακτηριστικό του είναι η γενικότερη σταθερότητα σε χαμηλά επίπεδα».
Παράλληλα, ο Ελ Εριάν τονίζει: «Υπάρχουν καλοί λόγοι για αυτό. Οι ενέσεις ρευστότητας – αυτές που έχουν γίνει και αυτές που αναμένονται – είναι άφθονες μέσω των προγραμμάτων τόνωσης των κεντρικών τραπεζών και της εταιρικής ρευστότητας που ανακυκλώνεται και επιστρέφει στις αγορές μέσω επαναγορών μετοχών, συγχωνεύσεων και εξαγορών. Οι επενδυτές έχουν μάθει τα τελευταία χρόνια ότι το να αγοράζει κανεις μετά από βουτιά είναι μια προσέγγιση που έχει αποδειχθεί κερδοφόρα, ειδικά σε αγορές που έχουν επιτύχει πρόσφατα νέα υψηλά» και σημειώνει:
«Λίγοι είναι οι επενδυτές που έχουν προβληματιστεί για τις υψηλές τιμές και τις ασταθείς συσχετίσεις στην στρατηγική κατανομής των στοιχείων ενεργητικού, ειδικά δεδομένων των σταθερών επενδυτικών στόχων. Χωρίς ελκυστικές εναλλακτικές και με όρια στο πόσο ρευστό μπορούν να έχουν στην κατοχή τους οι παραδοσιακοί διαχειριστές ενεργητικού, οι μετοχές συνεχίζουν να προσελκύουν δυσανάλογα μεγάλη κατανομή».
Και καταλήγει: «Το μεγαλύτερο λάθος για τους επενδυτές – και είναι εύκολο να το κάνει κανείς – είναι να πιστεύουν ότι η περίοδος της τεχνητής ηρεμίας στις αγορές, είναι από μόνη της καταδικασμένη να σηκώσει υψηλότερα τα θεμελιώδη που καθορίζουν την αξία των στοιχείων ενεργητικού. Το αντίθετο είναι δυστυχώς πιο πιθανό».