του Ρουμπέν Αμόν *
Ο Μαριάνο Ραχόι δεν αρκέστηκε να κερδίσει το συνέδριο του Λαϊκού Κόμματος με ένα «βορειοκορεατικό» ποσοστό. Κέρδισε και το συνέδριο του Podemos. Γιατί ο ισπανός πρωθυπουργός δεν ήθελε τίποτα περισσότερο από τη νίκη του Πάμπλο Ιγκλέσιας και την παραμονή του στην ηγεσία του κόμματος. Ο λόγος είναι απλός: ο Ραχόι θέλει να κυβερνά και ο Ιγκλέσιας να ηγείται της αντιπολίτευσης.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο παράδοξο του πυρετού υπέρ του «Πάμπλο» που κατέλαβε το στάδιο Βισταλέγκρε όπου έγινε το συνέδριο του κόμματος. Η νίκη του Ιγκλέσιας είναι καθαρή. Και έγινε δεκτή με ενθουσιασμό που θύμιζε χούλιγκαν. Δεν γνωρίζουμε τι θα είχαν αποφασίσει οι ψηφοφόροι του Podemos – κάπου πέντε εκατομμύρια άνθρωποι – σε μια ανοιχτή ψηφοφορία, αλλά τα μαχητικά στελέχη επέλεξαν τον μαχητικό υποψήφιο. Και δικαίωσαν τη μαξιμαλιστική-συναισθηματική του στρατηγική: ή θα έχω όλη την εξουσία ή θα πάω σπίτι μου.
Ο εναγκαλισμός του Ιγκλέσιας με τον μεγάλο χαμένο, τον ‘Ινιγκο Ερεχόν, ενθουσίασε τα πλήθη, που εξέλαβαν τη σκηνή αυτή ως μια υπέροχη συμφιλίωση. Ο Ιγκλέσιας έτεινε το χέρι του. Το πρόβλημα είναι τι κάνει το άλλο χέρι. Και πόσο πιστευτό είναι το σύνθημα «Ενότητα και ταπεινοφροσύνη», που ο Ιγκλέσιας έθεσε στο επίκεντρο της επινίκιας ομιλίας του. Ταπεινοφροσύνη και Ιγκλέσιας είναι δύο λέξεις που δεν συναντώνται πουθενά. Το ίδιο και οι λέξεις Ενότητα και Podemos, ιδιαίτερα μετά το τραύμα που προκάλεσε αυτό το συνέδριο.
Χρειάζεται τεράστια προσπάθεια για να φανταστεί κανείς αυτή τη συμφιλίωση. Όχι επειδή τα δύο ηγετικά στελέχη τρέφουν αμοιβαία αντιπάθεια, αλλά επειδή τα πολιτικά μοντέλα που αντιπροσωπεύουν είναι ασυμβίβαστα μεταξύ τους. Η νίκη του Ιγκλέσιας ριζοσπαστικοποιεί τον λόγο του Podemos. Μπορεί να απομακρύνεται η εξουσία, έρχεται όμως πιο κοντά η βάση.
Ο αρχηγός του Podemos διαδέχεται τον εαυτό του στην ηγεσία του κινήματος. Το πρόβλημα είναι ότι ο Πάμπλο Ιγκλέσιας αντιπροσωπεύει την αρετή και το όριο του κινήματος. Οσο περισσότερο ενισχύεται η επιθετική του ηγεσία, τόσο μειώνονται οι πιθανότητές του να φτάσει στην πρωθυπουργία.
Η αποκατάσταση του «σκληρού» μοντέλου αποδεικνύει την κυριαρχία του πνεύματος της Ενωμένης Αριστεράς, αλλά συνιστά ένα εκλογικό όριο. Αυτό το όριο ήθελε νε ξεπεράσει ο Ερεχόν, πείθοντας τους συντρόφους του ότι το μέλλον του Podemos βρίσκεται στα δεξιά του Podemos. Kαι επιμένοντας ότι η καλλιέργεια του φαντάσματος του «αποτυχημένου κράτους» το μόνο που πετυχαίνει είναι να κάνει τον Ραχόι ηγέτη των συνταξιούχων και κυματοθραύστη της ανασφάλειας. Χρόνια πολλά Μαριάνο!
* Ο Ρουμπέν Αμόν είναι αρθρογράφος της El Pais
Πηγή: El Pais
στο 