«H ευρωπαϊκή κρίση είναι βαθύτερη από ό,τι νομίζουμε. Μόνο συγκεκριμένες προτάσεις και μεγάλες ιδέες μπορούν να σώσουν, την ευρισκόμενη σήμερα σε αντιδημοκρατική φάση, Ευρωπαϊκή Ενωση. Η καγκελάριος Μέρκελ πρέπει να δράσει. Ας ελπίσουμε ότι θα ξεπεράσει την προσεκτική προσέγγιση της και θα αντιληφθεί ποια ιστορική ευκαιρία τής δίνεται. Κρατά τα κλειδιά της Ευρώπης στα χέρια της. Μπορεί πραγματικά, μαζί με τον Εμανουέλ Μακρόν, να επανεξετάσει αυτήν τη χαμένη στον εαυτό της Ευρώπη, να την επανεφεύρει και να την οργανώσει δημοκρατικά. Έχει απαλλαγεί από τον μεγάλο αντιευρωπαίο της κυβέρνησής της, τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ο νέος αντιευρωπαίος Κρίστιαν Λίντνερ (σ.σ. ο πρόεδρος του Φιλελεύθερου Κόμματος της Γερμανίας / FDP) δεν πρέπει να συνεχίσει να υποσκάπτει τα θεμέλια της δημοκρατικής τάξης με την ολέθρια αυστηρή πολιτική της λιτότητας» γράφει, μεταξύ άλλων, σε άρθρο του ο Γκέοργκ Ντίτς, αρθρογράφος του Spiegel online.
«Η ίδια η Ευρώπη έχει καταστεί μια διφορούμενη έννοια, είναι κενή, άνευ περιεχομένου, επειδή τα σχέδια, οι αξίες, οι πεποιθήσεις, είναι όλα τόσο ασαφή και αμφιλεγόμενα, επειδή η ήπειρος βρίσκεται λιγότερο σε μια από τις συνήθεις κρίσεις της και περισσότερο σε μια τελική θύελλα από χαλάζι, σε μια ορμητική αναστροφή της ιστορίας, που ανοίγει πληγές οι οποίες ανάγονται σε 100, 200, 500 χρόνια στο παρελθόν. Τι άλλο μπορεί να σημαίνει -σε συνάρτηση με αυτά- το γεγονός ότι το Φιλελεύθερο Κόμμα της Γερμανίας (FDP), τόσο στη διάρκεια του προεκλογικό αγώνα, αλλά και τώρα κατά τις διαπραγματεύσεις (για τον σχηματισμό κυβέρνησης), εμφανίζεται ως ευρωπαϊκό κόμμα, ενώ υποστηρίζει μια πολιτική η οποία οδήγησε κατά τον Εμανουέλ Μακρόν στα πρόθυρα ενός ευρωπαϊκού “εμφυλίου πολέμου”; Η σκληρή, άκαμπτη, ανόητη γερμανική πολιτική της αυστηρής λιτότητας είναι το καθοριστικό γεγονός εξ αιτίας του οποίου μπορεί να διαλυθεί η Ευρώπη» συνεχίζει ο αρθρογράφος του γερμανικού περιοδικού.
«Αυτό που αποδεικνύεται σε κάθε περίπτωση στην κρίση της Καταλονίας είναι ότι η Ευρώπη ως οικονομική και νομισματική Ένωση έχει φτάσει στον τέλος της. Ήταν μια ιδέα / μια σύλληψη του ψυχρού πολέμου, η οποία μετά το 1989 περιήλθε σε τέλμα και δεν μεταρρυθμίστηκε ριζοσπαστικά ποτέ, δηλαδή δεν εκδημοκρατικοποιήθηκε. Για κάτι τέτοιο είναι πιθανόν πολύ αργά, τουλάχιστον με τη σημερινή της μορφή, διότι ακριβώς εκείνες οι χώρες, οι οποίες εντάχθηκαν βιαστικά μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, αποδεικνύονται ως μια αντιδραστική ομάδα. Εδώ και καιρό όμως η δημοκρατία στην Ευρώπη ακυρώνεται ντε φάκτο από την ίδια, όπως συνέβη στην πράξη στην περίπτωση της Ιταλίας και της Ελλάδας, όπου παρενέβη στα κυριαρχικά δικαιώματά τους και απαίτησε την αντικατάσταση εκλεγμένων κυβερνήσεων προκειμένου να εφαρμοστούν τα οικονομικά μέτρα, ενώ την ίδια ώρα αρνείται ρητά να λάβει, έστω και μερικώς, μέτρα κατά της Ουγγαρίας και της Πολωνίας, Τσεχία θα προστεθεί σύντομα σε αυτές, εκεί όπου δηλαδή παραβιάζονται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και υποδαυλίζεται το μίσος ειδικά κατά των Εβραίων ια των Μουσουλμάνων; Η Ευρώπη, λοιπόν, διαθέτει στην πράξη λίγο υλικό πάνω στο οποίο μπορεί να χτίσει, στον δε τομέα των ιδεών λείπει εντελώς το ιδεολογικό πλαίσιο ή το σχέδιο. Σε Δύση και Ανατολή βρίσκεται αυτήν την στιγμή υπό υπαρξιακή πίεση: H Ευρωπαϊκή Ενωση απέδειξε σαφώς στην περίπτωση της Ισπανίας ότι οι δημοκρατικές προσπάθειες δεν έχουν καμιά πιθανότητα και τα συμφέροντα των εθνικών κρατών είναι εκείνα τα οποία έχουν προτεραιότητα. Και ενδιάμεσα υπάρχει ένα κενό. Ο Εμανουέλ Μακρόν είναι επί του παρόντος «ο τελευταίος επιζών» στην Ευρώπη. Λέει το προφανές χωρίς το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει μια σταθερή και αλληλέγγυα Ευρώπη, ότι δηλαδή απαιτείται ένα πραγματικά ευρωπαϊκό εκλεγμένο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ένας κοινός προϋπολογισμός και ένας Ευρωπαίος υπουργός Οικονομικών. Ο Γιούργκεν Χάμπερμας προσδιόρισε τον Μακρόν ως τον μοναδικό παίκτη που παρουσιάζει ένα σχέδιο το οποίο μόνον αυτό θα καταστήσει δυνατό να αντιμετωπίσει η Ευρώπη τα θέματα του μέλλοντος» επισημαίνει, στη συνέχεια, το άρθρο του Spiegel.
Ο Γερμανός αρθρογράφος καταλήγει συμπεραίνοντας ότι «αυτή είναι η στιγμή για τις μεγάλες ιδέες, για συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. Ο Μακρόν δείχνει την κατεύθυνση: Συζητήσεις των πολιτών, ανταλλαγή απόψεων για το τι ήταν και είναι, για το τι θα μπορούσε να γίνει αυτός ο μεγάλος χώρος πολιτισμού από τον Βόρειο Πόλο μέχρι τη Βόρεια Αφρική, για το πως θα ανακαλυφθεί και θα ξαναγίνει η Μεσόγειο ένας τόπος πολιτισμού, όπως ήταν στο παρελθόν, και όχι τόπος θανάτου όπως είναι σήμερα. Το θέμα είναι οι γέφυρες και η κίνηση, το θέμα είναι να εφεύρουμε νέες κοινωνικές σχέσεις οι οποίες θα σπάσουν τις παλιές. Υπάρχουν τόσο πολλά, τα οποία περιμένει και ελπίζει κανείς από την Ευρώπη, ως το εργαστήριο της εποχής μας, εμπλουτισμένα και με την γνώση του παρελθόντος. Η τοπικά και αστικά οργανωμένη Ευρώπη έχει υπάρξει στο παρελθόν, σχετίζεται με την εποχή της Αναγέννησης, τότε που οι πόλεις-κράτη έγιναν τόποι προστασίας και γνώσης. Από την κρίση, η οποία είναι βαθύτερη από όσο τη νομίζουμε, μπορεί λοιπόν να δημιουργηθεί κάτι καλό και κάτι νέο. «Είναι καιρός για δημοκρατική δράση» είπε πρόσφατα στο Spiegel, ο Εμανουέλ Μακρόν. Είναι λοιπόν καιρός για θάρρος, διορατικότητα και δημοκρατικούς ήρωες. Όλα τα άλλα δεν έχουν νόημα. Οι αντιδράσεις για τα γεγονότα στην Καταλονία, όμως, από τον εκπρόσωπο της κ. Μέρκελ, τον Στέφεν Ζάιμπερτ, μέχρι τον κ. Γιούνκερ -και δυστυχώς ακόμα και από τον κ. Μακρόν- οι οποίοι στάθηκαν στην πλευρά της άποψης “συνεχίζουμε έτσι όπως πριν”, είναι μια μοιραία οπισθοδρόμηση».
Πηγή Πληροφοριών: ΑΠΕ